Welcome Dutch friends!

Dear friends,

Het is alweer twee weken geleden dat mijn vrienden uit Holland naar het verre Long Beach kwamen om ons hier te bezoeken. Maar voordat ik ze die zondag daadwerkelijk kon ontvangen, ging er nog heel wat spanning aan vooraf…  
Zo waren we zondag vroeg uit de veren om ons appartement spik en span te maken,  want ik moest natuurlijk wel een goede indruk maken.. (want ik kan mijn kamer heus wel schoonhouden!). Enthousiast wilde Marijke de vuilnis buiten zetten, maar het slot bleek vast te zitten. We hebben alles uit de kast gehaald om het deurslot te laten openen, maar al die inzet  mocht niet baten. Er zat dus niks anders op dan om hulp te vragen.
Aangezien onze huisbaas niet te bereiken was, zetten wij plan B in werking. Ik schakelde social media in door een intens zielige foto van ons bij het deurslot te plaatsen en Marijke galmde haar noodkreten uit haar slaapkamerraam. Marijkes woorden hadden effect, want in korte tijd stond de hulpploeg klaar om ons te redden.
Eerst werd er van buiten geprobeerd om ons slot te openen, maar dit bleek niet te werken. Na deze poging gaf meneer het op en liet het over aan de huisbaas die ‘finally’ weer te bereiken was. De huisbaas wist ook niet wat ze er mee aan moest en schakelde daarop weer een slotenmaker in. Deze beste man kreeg het ook niet voor elkaar en krabde vervolgens achter zijn oren.
..Uiteindelijk hebben  we na twee uur opgesloten te hebben gezeten, onszelf maar bevrijd. Vanaf de balustrade gooide de slotenmaker een schroevendraaier door het raam, waarmee wij het slot er af konden schroeven. De slotenmaker heeft er vervolgens een nieuw slot op gezet, waardoor we in plaats van twee sleutels nog maar één sleutel hoeven te gebruiken. Dus ook dit voorval heeft ons weer wat moois gebracht..
Gelukkig  waren we na al deze inspanning nog ruim op tijd om mijn dutch friends te verwelkomen en zijn samen met hen wat gaat eten en hebben daarna een korte sightseeing door Long Beach gedaan. Helaas moesten we, ondanks dat zij in het land waren, de volgende morgen wel weer gewoon op kantoor verschijnen. Hermen had stroopwafels vanuit Nederland meegenomen, dus als een tweede Sinterklaas deelde ik dit de volgende dag uit aan mijn co-workers.  Hiermee maakte ik mijzelf enorm geliefd en populair..
Dus voor wie een goede onderneming wil beginnen, start een stroopwafelzaak in Long Beach!

Na diezelfde officeday stonden Hermen en Joost al op ons te wachten in hun big white mustang. Nadat ze ons hun tijdelijke stulpje hadden laten zien en wij hen hebben ingewijd met de IN-N-OUT burger, hebben we de verdere avond doorgebracht in Joost zijn snoepwinkel ‘Hooters’!

De volgende dag verliep tot de avond net zo gewoontjes als alle andere dagen. Onze zumba-lessen waren er de afgelopen tijd wat bij ingeschoten, dus dinsdagavond moesten we weer aan de bak. Ons vaste ritueel hierbij is dat wanneer wij gesport hebben dat we naar een willekeurig restaurant joggen om eten in te slaan. Nu blijken ‘wij’ in combinatie met onze ‘sportoutfitjes’ een populaire combinatie te zijn. Allereerst werden we aangesproken door een man die een blond model zocht voor een gitaar achtig iets. Laat Marijke nu net blond zijn, dus zij werd in haar sexy sportoutfit gescout. Marijke had hier geen oren naar, dus als second choice mocht ik de nieuwe gitaarbabe worden. Ook ik heb dit aanbod maar afgeslagen, want voor minder dan eerste keus ga ik natuurlijk niet. Daarbij rest ook de vraag hoe hij ons achter die gitaar neer wilde zetten, al hij dit überhaupt wilde doen…
Maar goed, in deze euforie stapten we de Pollo Locco binnen  om een heerlijk gezonde gegrilde kippensalade te halen en ik kreeg het voor noppes! Die beste jongen achter de toonbank haalde zijn eigen creditcard door het gleufje, omdat hij zo graag voor mij wilde betalen. Vervolgens begon de hele rij, inclusief personeel er grapjes over te maken. Met een rood hoofd ben ik snel naar Marijke gevlucht.. maar mooi met een gratis salade!

De woensdag stond in het teken van genieten, want op deze vrije woensdag zijn we in de luxe mustang met open dak richting Santa Monica Pier gereden.  Met een sjaal in de haren, een te grote zonnebril op het gezicht, een heerlijk muziekje en met een zachte zomerbries door onze haren, waren wij de koning te rijk. Onderweg keek ik mijn ogen uit, want op hele hoge rotsen stonden de meest grote villa’s uitkijkend op de oceaan. Ik had jullie nu graag willen vertellen welke Hollywood sterren zich daar gevestigd hebben, maar dit is privacy.
Eenmaal aangekomen bij Santa Monica Pier zag ik direct  het grote reuzenrad van Pacific Park, waarmee ik direct het plaatje voor me zag wat ik van televisie kende. Zo is Forrest Gump, Star Trek en Baywatch hier opgenomen!
Na een leuke middag hier vermaakt te hebben, zijn we terug naar Long Beach gereden om te gaat eten bij de Yard House. Enkele dagen daarvoor wilden we Hermen en Joost hier ook al mee naar toe nemen, maar toen bleek er anderhalf uur wachttijd te zijn dus op deze doordeweekse avond gokten we het er weer op.. en met resultaat! Met een prachtig uitzicht op de haven hebben we deze aangename dag afgesloten met een heerlijk diner bij zonsondergang.

Hoewel het ontzettend genieten is om zoveel te ondernemen, kost dit ons natuurlijk ook aardig wat dollars. De  volgende dag moesten dan ook maar eens nodig praten met de grote baas over hebben hoe hij zijn waardering wil laten blijken voor onze grote inspanning bij de Y. Gelukkig had hij een goede dag en kwam hier zelf mee aanzetten, dus de eerste 500 dollar check is zo goed als geregeld! Nu verwacht hij wel nog meer toewijding van ons, dus op de vraag of wij als internationale stagiaires mee willen werken aan een interview voor de televisie (want ze hebben één of andere prijs gewonnen), konden we dan ook moeilijk nee zeggen. Alleen bij de gedachten hieraan krijg ik al rode stressvlekken in mijn nek -aangezien de meeting van een paar weken geleden, waar we moesten verduidelijken wat wij precies doen bij de Y. me nog iets te goed voor de geest staat..-
Om even niet met deze angstvallige gedachten bezig te zijn, zijn we op vrijdag een dagje naar Six Flags Magic Mountain gegaan. Gekleed in kort broekje en een t-shirt was ik er helemaal klaar voor. Helaas had ik de zomer iets te veel in mijn bol, want de zon heeft zich de rest van de dag niet laten zien. Dus met het dak dicht reden we richting Valencia om daar eens alle rollercoasters uit te proberen. Dit target bleek in eerste instantie iets te hoopvol te zijn, want direct bij de eerste achtbaan, waar wij na lang wachten eindelijk VOORAAN in de rij stonden, begaf het karretje zich. Met volle moed en met een kleine ergernis gingen we dan maar voor de tweede…
Hier hebben we gewoon meer dan twee uur voor in de rij gestaan!!! En na al die grote bekers cola moest ik zo nodig naar de wc dat het gewoon afzien werd..
dus toen ik na die lange tijd eindelijk in dat ding stond (staan ja!), kon ik er niet eens van genieten want mijn gedachten en blaas wilden elders zijn..
Gelukkig was dit één van de weinige achtbanen waar we zo verrekte lang op hebben moeten wachten, dus om 12 uur middennacht konden we eindelijk zeggen dat we alle achtbanen hebben kunnen doen. Ik heb hiervoor wel in de meest bizarre posities moeten liggen, zitten, staan en hangen (zowel op buik, rug, achterstevoren, op zij  en wisselend tussen al deze houdingen..), … maar wat was het leuk. Ik dacht dat ik het pretpark tijdperk al even voorbij was gegroeid, maar ik ben nu weer de grootste fan!

Na deze heldhaftige dag (met name held Joost, die zijn hoogtevrees heeft overwonnen door in de vrije val attractie te gaan van 130 meter hoog!), kozen we de volgende dag voor een relaxter uitstapje namelijk ‘San Diego’. Dit is een onwijs mooie stad die grenst met Mexico. Het leek ons dan ook leuk om een stukje Mexico in de VS te zien, dus we zijn afgereisd naar Old Town. Hier zagen we mensen in kledendracht, waren er Mexicaanse winkeltjes en restaurants te vinden en hebben we nog over een klein marktje gelopen. Daarna zijn we vertrokken naar Balboa Park. Dit is een 490 hectare groot stadspark, met mooie exotische landschapstuinen, prachtige gebouwen in Spaanse koloniestijl, musea, theaters en een dierentuin. Daarnaast spelen er muzikanten en hebben we enorm veel bruidjes en de meest mooie auto’s voorbij zien komen (mijn roze trouwauto is gekozen!). Het zag er allemaal zo vredig en relaxed uit, het was echt genieten..
Eventjes werd dit peace gevoel verstoord door een enorme palmboomtak die een meter van ons af naar beneden viel, maar het serene gevoel hebben we daarna weer snel weten te herpakken..
De avond sloten we af bij de gaslamp Quarter, waar veel winkels, restaurants en cafés zijn gevestigd. We hebben daar gezellig gegeten en gedronken en op onze weg terug richting de parkeergarage hebben Marijke en ik nog snel een roze walhalla aan sieraden mee gepakt, ‘it felt like we were in heaven!’

After deze weer drukke en enerverende dag, wilden we de zondag bijkomen op het strand. Zowel Malibu als Venice Beach stonden op de agenda. Op weg richting Malibu zagen we weer de meest bizarre grote huizen (verklaarbaar, want het blijkt dezelfde weg te zijn als toen we naar Santa Monica reden). Ik had hier hele grote verwachtingen van, want volgens mijn reisboekje zijn op Malibu strand alle bekende celebrities te spotten, maar in werkelijkheid was het behoorlijk uitgestorven – niks geen Geroge Clooney, Justin Bieber of een Britney Spears-
Het enige beetje spektakel was dat ik een pelikaan visjes mocht geven, spannend!
Na dit big avontuur wilden we snel voort maken richting Venice Beach om onze tijd daar zo optimaal mogelijk te kunnen benutten, maar onze hongerige magen riepen iets anders. We hebben daarom eerst nog rampzalig lang gezeten bij een restaurant  tegenover de pier. Hoewel we daar in hele comfortabele stoelen zaten, vergat onze ober vier van de vijf keer ons drinken te brengen, de menukaart te geven en vervolgens liet het eten ook een uur op zich wachten. Ons voornemen om hem geen fooi te geven - en daarmee zijn wij nog schappelijk, want na al dat gepruts van die man behoorde hij ons in feite te betalen- viel een beetje in de soep toen de rekening kwam. Naast de kwestie dat zij al zo slim waren geweest om het fooi automatisch op de bon te zetten, moesten we ook nog betalen voor de tijd dat we daar gezeten hadden. Dus dat die beste man ons driekwart van de tijd vergat was, was gewoon een trick!

Na deze uitvoerige lunch werd het tijd om plankgas te geven, want anders bleef er weinig meer over van de nodige straaltjes middagzon in Venice.
Na een kleine omweg (Hermen wilde de boot nemen), kwamen we in twintig minuutjes aan op Venice Beach en direct kreeg ik een déjà vu. Behalve dat ik dit ergens van kende, had ik het gevoel er eerder geweest te zijn…
Eén blik naar rechts verklaarde waar dit gevoel vandaan kwam, want aan de andere kant van de parkeerplaats zag ik weer de bekende pier inclusief pretpark van Santa Monica liggen. Wat een giller! Het lag er gewoon direct naast! Woensdag wilden we ook al naar Venice Beach, maar we wisten niet hoever het er van af zou liggen dus hebben we dat toen maar overgeslagen..
Maar goed, nu hadden we wel de kans om er daadwerkelijk met badkleding en al… een uurtje te gaan liggen, om pas daarna langs Ocean Front te lopen. De mensen die daar lopen willen graag gezien worden en lopen dan ook uiteen van joggers  tot rolschaatsers, hippies tot punkers, dichters tot voorspellers en van musici tot acrobaten en ook een siamese schildpad mag aan dit rijtje niet ontbreken. Tot slot hebben we mogen genieten van een prachtige zonsondergang… het was magisch!

En daarmee gingen we nog moeier de nieuwe werkweek in dan dat we er donderdags uit kwamen. Gelukkig bracht de Y. mij ook weer hele mooie en aangename momenten, waardoor ik niet fris maar wel met een good feeling naar de office vertrok. Een grote leer die ik uit deze week heb getrokken, is dat ik me ben gaan realiseren hoe belangrijk het werk van de YMCA voor de jongeren is.
Naast dat dit hen van de straat houdt, stelt het zich ook beschikbaar in geval van nood.
Zo kwam er een jongen van 16 jaar bij Marisol dat geen onderdak meer heeft. Zijn moeder zit al lange tijd in een afkickkliniek en zijn vader is weer in de gevangenis beland. De jongere gaf aan dat het normaal voor hem was om weer te moeten verteken naar een andere woonplek, want dat gebeurt heel zijn leven al. Hij heeft al in veel pleeggezinnen gezeten, maar komt iedere keer weer terug bij zijn vader.. want als vader zegt dat hij geen probleem heeft, dan is het dus  alleen maar een probleem en ben je dus geen crimineel. In dit geval betekent dit, dat de jongen iedere keer weer naar huis terug moet keren en dit greep me aan. Ik vond het zo heftig dat zo’n sprankelde en lieve jongen als hij, dit allemaal mee moet maken..
En ik kan me er zo boos om maken dat het rechtssysteem keer op keer bepaald hem naar huis te sturen, zonder te kijken wat het beste is voor de jongen..
Dit geeft mij wel de drive om meer voor deze jongeren te willen betekenen.
Achteraf gezien dacht ik er te weinig over na waarom jongeren bij de YMCA komen..
Het is niet alleen maar voor de leuk…
Zij hebben allemaal een verhaal…
Dit maakt dat ik er met een nieuwe kijk naar toe ga, een betere kijk! En daarmee hoop ik nog meer uit mijn stage te kunnen halen…

Naast deze nieuwe ontwikkelingen, heb ik deze week ook eindelijk met mijn lieve neefjes en nichtje kunnen skypen. Zo bijzonder om te zien hoe groot zij alweer geworden zijn en wat was het leuk om weer met ze te praten! De oudste wist precies te vertellen wanneer ik terug kom uit America en toen ik die kanjer het uitzicht vanaf het balkon liet zien vroeg hij waarom hier buiten allemaal kerstbomen stonden – zo aandoenlijk- ! Dan begint het gemis wel een beetje te komen..
Fijn ook, want zij maken de situatie iets dragelijker (jaaa zo voelt da nu eenmaal!) dat ik mijn dagen onderhand kan gaaf aftellen. Het is sowieso fijn om even met het thuisfront te kunnen praten, een berichtje krijgen, een kaartje te ontvangen (Welk kaartje? inderdaad, daar zit ik nog steeds op te wachten –hint-hint-hint), of het grote nieuws te horen dat je geliefde schoonzus en broer gaan trouwen…
Daarbij mag ik natuurlijk ook niet vergeten dat ik het enorm waardeer en er intenst van geniet dat vrienden mij hier komen opzoeken. Want wat heb ik deze weken een plezier gehad met mijn dutch friends en Marijke.
Dit hebben we vrijdag, de dag voor hun vertrek dan ook zo goed mogelijk proberen af te sluiten. We zijn met een whale watching tour mee gegaan en hebben hier heel wat springende dolfijnen voorbij zien komen. Ook hier bleek ik weer wat under dressed te zijn (en ik dacht even lekker bruin te kunnen bakken op de boot!), want eenmaal midden op het water was er meer wolk te zien dan blauwe lucht. En of de zee nou wilder werd door de wind of niet, we vlogen alle kanten op! Het was een hele uitdaging om op je plekje te blijven zitten.. maar wat was het de moeite waard…

Na de whale watching zijn we weer opnieuw gaan eten bij de Yard House. Een zalig  zalmpje en een halve peperbiefstuk.. voortreffelijk!
And then it was time to say goodbye. Ondanks dat zij hier maar twee weken geweest zijn, was het toch gek ze weer te moeten missen. Maar de situatie was er, ik blijf en zij vertrekken met mijn halve kledingkast richting LAX om weer naar het kikkerlandje te vertrekken Wat gaat de tijd toch snel…

En nu ik nog meer bewust ben van deze veelte snel gaande tijd, heb ik wel het idee dat we onze vrije tijd goed op weten te vullen. Zo zijn we verder deze week naar the Queen Mary’s Harbor Night event geweest, waar onze collega met zijn band moesten optreden. Ook hier hadden ze weer allemaal haunted houses en als groupies kregen we een fastpass waardoor wij alle elle lange rijen zo voorbij konden lopen. Sommige spookhuizen waren echt gestoord.. slagers die ledenmaten af hakten! Steriele kamers vol met bloedspetters! Je moet er van houden…
Maar je kan wel zeggen dat Halloween hier leeft!
Ook zijn we het Queen Mary schip op geweest en zijn stiekem naar het bovenste dek gelopen, met een adembenemend uitzicht van Long Beach skyline als resultaat.

Verder hebben Marijke en ik de zaterdag besteed aan uitslapen en winkelen. Mijn halve kledingkast is meegenomen.. dus ik mag weer! Ook het uitslapen was nodig, want onze nachtrust werd op de vrijdagnacht goed verstoord. Het begon ermee dat ik rond 2.00 uur bij de bovenburen allemaal lawaai hoorde. Vervolgens kwamen er allemaal sirenes aan die stopten voor ons appartementencomplex.Zo nieuwsgierig als ik ben, ging ik in mijn nachthemdje eens kijken wat er allemaal gaande was. Eenmaal op de gang hoorde ik de walkietalkie van de politieagent die bij onze bovenburen voor de deur stond. Ik ben toen maar weer snel naar binnen gevlucht voordat ik als één of andere getuigen werd gezien..  Hoe dit verder allemaal afgelopen is, of wat er precies gebeurd is,  is mij niet helder.. maar over de toezegging dat hier alleen maar nette mensen in het complex wonen, begin ik toch wat te twijfelen.. Maar voor de afwisseling was dit wel eens leuk, want de helikopters met zoeklicht die ken ik onderhand wel..
Maar goed, terugkomend op de zaterdag…  ’s Avonds waren we uitgenodigd voor een heerlijk diner om daarna na een bar te gaan. Met onze nieuwe kleertjes aan, (deze keer geen high heels, o wat voelde dat bevrijdend! Ik kon aan het eind van de avond nog gewoon lopen!) waren wij helemaal in onze sas.

Deze  zondag hebben we niks, maar dan ook helemaal niks gedaan! Het is natuurlijk leuk om de tijd hier zo optimaal mogelijk te benutten door onder andere overal ja tegen te zeggen, maar het werkt ook heel vermoeiend… Zondag rustdag, daar streef ik naar! En daarmee ben ik klaar voor een nieuwe werkweek..

Be continued…

Lots of Love,
Laura