Lunch, Knott's Scary farm, La en just Long Beach..

Ola,

Het laatste weekend van oktober is alweer even voorbij en wat heb ik genoten van alle schitterende dingen die ik deze dagen gezien en gedaan heb. In tegenstelling tot Marijke had ik voor de vrijdag geen enkele verplichting op mijn dagprogramma staan, dus een uitnodiging voor een lunch nam ik dan ook met beide handen aan. Terwijl Marijke naar Stevenson Elemantary school ging voor de Parents and Students Community Leadership Projects, ging ik met mijn collega uit eten bij de Mexicaan. Het systeem van dit restaurant werkt hetzelfde als bij de Subway. Je loopt  alle bakken met eten bij langs en zegt of je dit wel of niet en in welke mate je dit  wil hebben. Nu kan ik de broodjes en het beleg van de Subway dromen, maar dit kende ik niet.. en dat maakt mij nerveus! Helemaal omdat er geen wachtrij stond, ik daardoor direct aan de beurt was en zodoende dus niet na kon denken over wat ik lekker vind. Daarom nam ik maar de ‘ietwat vertrouwde’ burrito. Het bepalen van de inhoud van de burrito was lastig, want de ingrediënten die in de eerste vier bakken lagen zagen er vies uit en dat was dan ook wel het laatste wat ik tussen mijn burritio wilde hebben. Terwijl mijn gedachten ook tegen alle andere bakken ‘nee’ zeiden, zei ik maar ‘ja’.. want anders zou ik alleen met de wrap eindigen en dit zou wat ondankbaar overkomen. Dat ik daardoor die ranzige selantro moest eten (why?), nam ik dan ook maar voor lief. Na het eten zette mijn collega me weer netjes voor het huis af, terwijl Marijke nog druk in vergadering was.. tjah het verschil moet er wezen he!

Voor de vrijdagavond hadden Marijke en ik Knott’s Scary farm op het programma staan. We wisten totaal niet wat te verwachten, waarmee onze little expectations echt overtroffen werden. Het pretpark was zo mooi aangekleed en wat was het groots! Speciaal voor Halloween was het park ’s avonds geopend met scarezones en haunted houses. Overal liepen acteurs al la griezels rond die ons de stuipen op het lijf joegen. Eerlijk gezegd vond ik het wel een beetje pathetic als je hier bang voor was, want je weet toch dat die nepgriezels daar rondlopen en je laten schrikken..
Nou, hier kom ik op terug hoor! Als een gillende keukenmeid rende ik daar het park rond..
Maar joh, who cares?  
Verder hebben we nog kunnen genieten van alle shows en attracties. Met name na middennacht werd het wat rustiger en konden we overal zo doorlopen. Dit bracht on ook bij die vreselijke houten achtbaan. Ik verwacht bij een houten achtbaan niet al te veel gekke manoeuvres, want iedereen weet dat een houten achtbaan kar met niet al te veel souplesse over de rails gaat. Helaas is het tegenovergestelde waar. Alleen als ik er aan denk, dan komt mijn nekkramp weer in alle hevigheid opzetten.. Het was dan ook een terrible ervaring. De hele ride dacht ik dat mijn nek, inclusief hoofd, van mijn romp zou waaien… gets..
De nacht sloten we daarentegen wel goed af met een rondje of drie door de MC drive.
Rond 2.00 uur hebben we het park dan ook verlaten voor dit heerlijke ontbijt en ik heb daarmee een geweldig leuke, spannende, enge, pijnlijke en plezierige avond gehad waar ik met een grote glimlach aan terug denk…

De zaterdag stond ingepland om zo lang mogelijk te slapen.  Helaas is slapen nog steeds een heisa, dus na drie uur slaap lag ik alweer naar het plafond te staren. In deze hoedanigheid vertrok ik ’s avonds ook met twee studenten van de universiteit richting Downtown Los Angeles. We begonnen onze trip in Little Tokyo waar we een gezellig barretje vonden en waar ik met mijn hongerige maag eindelijk een maaltijd kon nuttigen. Ik voelde me wel een beetje akward, want ik was echt te moe om te praten, waardoor ik de stiltes met mijn (niet)gesprekpartner maar moeilijk op wist te vullen. Ik keek daarom maar schaapachtig naar de druk converserende Marijke en student-spraakwater om zelf niet meer toe hoeven doen dan af en toe ja-knikken en te eten...
Na deze sfeervolle ambiance zijn we naar een b-day party vertrokken van een neef van één van de studenten. Hier kregen we een soort punch achtige mix en maakten we kennis met al deze onbekenden. Na  twintig minuten voltrok het feest zich richting de binnenstad om daar finally naar een club te gaan. Deze club bar achtig iets had twee verdiepingen en een buitengedeelte. De tweede verdieping ‘dancing area’ was voor mijn geen optie, want with my new high heels kon ik echt geen enkele stap meer verzetten zonder meer kramp in mijn voet te veroorzaken. Dit in combinatie met mijn uitputtingsslag, maakte dat ik ‘unfortunately’ mijn tijd heb uitgezeten op de sofa nippend aan mijn Bud ligt (how charming!).
Ook hier hebben we de nacht afgesloten met een etentje.. en ditmaal bij Denny’s! Sinds deze avond is dit onze nieuwe hotspot, want ze hebben er fish and chips! Genieten dus..

De verdere dagen hebben we het rustig aan gedaan. Beetje office, beetje tv kijken, beetje eten bij Denny’s… En in dit rustige vaarwater kwamen we tot grote ontdekkingen. Zo wilden we woensdag eens wat meer zien dan alleen de binnenkant van Marisols office, dus we gingen op stap in het gebouw van de YMCA/kerk. Het eerste waar we achter kwamen is dat een aantal collega’s hun kantoor hebben op de andere vleugel van het pand. Ik vroeg mij al die tijd al af waar zij zich geborgen hielden, maar liet deze vraag verder rusten….
Schandalig om nu te moeten concluderen dat wij al die tijd niet verder gekomen zijn dan het bewandelen van één gang!!
Na deze openbaring heeft Marisol ons de kinderopvang laten zien, of nja.. de deur die naar de kinderopvang lijdt..  en zijn we richting het kerkje gegaan. En dit mooie, kleine, prachtige en rustieke witte kerkje blijkt gewoon een filmset te zijn!
Zo is dit kapelletje te zien in de film Six feet under en in de serie Desperate Housewives. En dat is nog niet alles! Princess Diane en patner hebben hier jaren geleden een bezoek aan gebracht.. is dat niet prachtig?
Maar daarmee is de historie van het kerkje al la YMCA terrein nog niet ten einde, want er is ook nog een monument voor overleden mensen te vinden. Hier  staat een gedenksteen voor een man die op 11 september is omgekomen als inzittende in één van de vliegtuigen.
Ik vond het schokkend en tegelijkertijd erg bijzonder om het gevolg van die vreselijke dag in 2001, hier in Long Beach tegen te komen.
Dan realiseer ik me dat ik echt in Amerika ben en dat  dit het land was, waar dit jaren geleden gebeurt is…

Zo blijkt ook maar dat je niet ver hoeft te gaan om nieuwe ervaringen, indrukken  en ontdekkingen op te doen. Oké, ik zit dan wel in het verre Amerika… maar het kerkje en het kerkhof was voor mij bekend gebied Ik kwam daar dagelijks, soms meerdere keren op een dag voorbij en heb daar geen enkele keer aandacht aan besteed. Vanaf heden ga ik meer mijn oren en ogen open houden, om zo nog meer te kunnen ontdekken.
Dit voornemen bracht ik ’s avonds dan ook direct in praktijk bij een bezoek aan Wilson Highschool. Het was ‘back-to-school night’, waarin  ouders een bezoekje konden brengen aan de school van hun kinderen en hun docenten konden ontmoeten.
Marisol wil op deze school ook graag een parentclass beginnen, dus ze was hier naar toe gegaan om ouders te enthousiasmeren. En nadat zij  gesproken had, gaf de principal ons een rondleiding door die enorme school heen, het leek wel een dorp!
Het zag er allemaal zo  highschoolmovie uit! En het kon natuurlijk niet missen, want ook hier zijn televisieopnames geweest voor onder andere Dexter en  Elvin and te Shipmans. Als je je oren en ogen maar open houdt he!
Ik vond het daarnaast erg indrukwekkend om te zien hoe de Amerikaanse jeugd hier naar school gaat. Een groot verschil met het Nederlandse voortgezet onderwijs is, uitgezonderd het feit dat de highschools hier een stuk grootser opgezet zijn dan de scholen op de Veluwe, dat hier veel meer naar de talenten van de jongeren wordt gekeken en hierop ingespeeld wordt. Zo heb je natuurlijk alle takken van de sport, maar ook muziek, art, drama en wiskundeklassen. Als ik nog in mijn glorieuze tijd  van 16 jaar had gezeten, dan had ik het wel geweten…
… Dan had ik nu vast een hoofdrol in de hitserie gtst gehad!

Het was dus een super imponerend rondleiding. En ik kan nu eindelijk zeggen dat ik cheerleaders in actie heb gezien. En als het goed is, dan krijgen Marijke en ik kaartjes voor de football game en kunnen we ook de higschool footballers gaan bewonderen. Zouden we dan toch nog alles kunnen afstrepen van onze to-do-list?

De donderdag hebben we ons in ieder geval niet met de list bezig gehouden. Na een dag werken waren we moe en ietwat lui, maar wilden tegelijkertijd onze kostbare vrije tijd hier ook niet verspillen door te gaan slapen.. dus waar kies je dan voor?
Die vraag hield ons dus ook bezig…
Uiteindelijk is de keus gevallen op de  Applestore. Marijke de apple-fanaat was EN BLEEF helemaal in de zevende hemel met al die macspulletjes (ze heeft gewoon een macbook gekocht!!!), dus ik heb meer dan een week lang mogen aanhoren hoe prachtig  die macbook was. Zo blij als zij was in die applestore, zo blij was ik toen we na het bezichtigen van al dat applestuff, een hamburgermenu gingen eten bij de IN-N-OUT. Iedereen blij!
Daarna hebben we spullen bij de YMCA opgehaald en hebben we een bioscoop gebouwd in ons eigen appartementje. Hoewel de film matig was (ging over robots in een videogame), was het echt heel gezellig! En de Chipjes, popcorn en een bud lightje maakte het feest helemaal af…

Helaas was het voor mij de volgende dag iets minder feest toen ik weer met de studenten van de universiteit naar Burnett  moest. Ik had een beetje haast omdat ik iets te lang online kleren aan het bestellen was in mijn moeders kledingkast, waardoor er niks anders opzat dan de zwijgende-LA-student te vragen om mij op te pikken. Wat heb ik ongelofelijk mijn best gedaan om in deze korte rit het gesprek op gang te houden… en dit zonder resultaat. De vraag om na de meeting nog even te hanging-outen was dan ook niet zo moeilijk te beantwoorden, sorry!

De zaterdag hebben Marijke en ik nog wat gerelaxt op het strand. Helaas is ook hier de herfst begonnen, dus we moeten  van de zonmomenten extra gaan genieten!
Ook wilden we voor de avond weer een mooi bronzig kleurtje hebben, want we waren uitgenodigd voor een optreden. En wat heb ik hier bijzondere mensen ontmoet! Ik weet niet meer hoe ik met ze aan de praat ben geraakt, maar ik weet wel dat ik er niet meer vanaf kwam.
Marijke die was al  snel gevlucht, waardoor ik de hele avond ‘alleen’ met die excentrieke hippies een kringetje zat.
Een van hen vroeg mij ten huwelijk, en diezelfde man kwam bij mij uithuilen omdat Marijke haar nummer niet had willen geven… dus ik heb hem even getroost : ‘’I’m sorry,  it’s nothing personal… ‘’

Hoewel ze allemaal echt raar waren, waren ze ook best aardig…en daardoor ik heb naast deze gekke avond dus ook een hele leuke avond in de bar gehad. De bands die speelden waren top... en Marijke en ik waren er eindelijk weer eens een avondje tussenuit. Maar vanaf zondag zal alles anders worden, want dan zijn mijn Nederlandse vrienden hier…
Ik kijk er naar uit!

Be continued…

Lots of love,
Laura