New York! & Goodbye..

Sweethearts,

Wat een avontuur hier in New York! Avontuur ja, want we hebben dit net even iets anders aangepakt dan menig toerist. We hebben 911 gebeld en zijn met de CYPD een winkel binnen gevallen. Jaja, klinkt heel spannend maar eigenlijk was het één grote belabberde bende.
Het liefst had ik dit dan ook niet met jullie willen delen, want ik ben o zo naïef geweest, maar de trouwe lezer van mijn te lange en gedetailleerde reisverhalen, zal het direct opvallen als de eerste twee dagen in de Big Appel blank zijn. En misschien werkt het voor mij therapeutisch, want mijn schaamte reikt oneindig ver. Ik ben opgelicht!

Met goede zin stapten we de eerste dag in de tram richting Times Square. Met maar kleine tien minuten in de metro, mochten we deze prachtige straat met grote neonborden, metershoge torens en menig verklede televisiehelden ontmoeten. Het leefde! Hordes mensen liepen over de straten en waar je ook keek, geen stukje bleef onbemand. Dit is nou de grote stad! Een plekje op aarde, waar ik mij zo klein voelde..

En van klein voelende mensjes wordt dus, zo blijkt, graag gebruik gemaakt..
Direct aan Times square liggen tal van kleine winkeltjes die stuk voor stuk rotzooi verkopen. Gammele koffers, te dure souvenirs en audio troep. Marijke had voor haar camera een nieuwe batterij nodig en daarmee kwamen we aan bij de plek des onheils.
Marijke vroeg wat een bepaald soort camera kostte, maar deze bleek bij het uitproberen niet aan haar verwachting te voldoen. Al snel kwam die beste meneer met een betere, grotere en luxere camera op de proppen. En daarmee ging het al fout, want dit juweeltje kon oneindig ver inzoomen met een scherpte waar ieder detail op te zien was. Mijn enthousiasme begon ondertussen al wat op de bloeien, maar ammenooit niet zou ik wat in deze winkel kopen. Want iedereen weet dat je zo’n dure aanschaf niet in een turken-winkel moet halen, right?
Terwijl Marijke lekker werd gemaakt, zat ik ongeïnteresseerd aan mijn koffie te nippen die de loopjongen voor mij had gehaald. En daar ergens tussenin ging het mis. In een vlaag van verstandverbijstering, like brainwash was ik ineens om. Marijke had net voor 975 dollar die prachtcamera gekocht en ik vroeg even ter interesse wat ik ervoor moest betalen, aangezien ik niet mijn huidige camera in wilde leveren. Hier werd nog veel te veel voor gevraagd dus dit was mij een absolute no-go. Ik gaf duidelijk te kennen dat ik eerst eens bij de Macdonalds op internet ging kijken wat het ergens anders kostte en in het volgende moment trok ik mijn portemonnee. Van de grote baas mocht ik het voor dezelfde prijs hebben als Marijke en daarmee verloor ik ook mijn laatste beetje verstand.  Alle alarmbellen gingen af, maar ik wilde het blijkbaar niet zien. De gladde praatjes, mijn enthousiasme voor dit ding en de bankbiljetten die als het ware uit mijn portemonnee werden getrokken gaf mij het gevoel niet meer terug te kunnen. Daarnaast werd ik er op geattendeerd dat ik het alleen voor die prijs mee kon krijgen als ik het direct kocht, want alleen door mij op de bon van Marijke te zetten met haar immerse inverstering konden ze  mij dezelfde discount geven (ja echt, daar ben ik ingetrapt!)

En daar ging ik, op naar de bank! Onderweg naar de ATM is het nog door me heen gegaan, eerst checken wat het kost..
Maar het mannetje van de winkel bleef me achtervolgen en kwam als een gek naar me toe nadat het volgens hem iets te lang duurde. 120 dollar lag al bij die andere maffiabaas en daarmee was ik enigszins de realiteit uit het oog verloren, want ondanks dat ik wist dat het niet deugde bleef ik de onderhandeling doorzetten..

Twee uur later liepen Marijke en ik een beetje ontdaan van deze impulsieve aankoop (ik keek al twee jaar op iedere website naar een camera om de beste prijs-kwaliteit verhouding te vinden..) richting de Macdonalds en daar kwam de klap. Prijs in Nederland? 300 euro.. Dat scheelt zo’n kleine 450 euro, ofwel in Nederland hadden we per persoon twee van deze camera’s kunnen kopen voor hetzelfde geld. En toen begon het me allemaal te draaien voor me ogen..

Wat moesten we nu? Op onze bon stond dat we het niet meer konden ruilen, ook zoiets! Niet ruilen, waardeloze handgeschreven bonnetjes waar niets van te maken was en een fortuinlijke camera waar geen garantie op zit. Ik kon wel huilen!
Maar aan zelfmedelijden heb je niks, dus tijd voor actie. Vol goede moed stapten we vijftien minuten laten weer de winkel binnen en probeerden eerst op vriendelijke toon te vertellen dat ze ons geflest hebben… (voor het geval ze dit zelf even vergeten waren..)
Reactie? ‘’op internet staan er andere prijzen, daar kan niet mee vergeleken worden en misschien zijn dat wel bedriegers!’ ‘Wij verdienen hier amper wat aan, want onze inkoop is heel hoog’ blablablabla.
Ik voelde mijn maag omkeren en begon te sidderen van woede, maar stay kalm daar bereik je het meeste mee. Na uren gezwets werd het duidelijk dat we absoluut ons geld niet terug zouden krijgen, maar in plaats daarvan ‘omdat wij van die aardige meiden zijn’ mochten we nog iets anders uitzoeken. Wat vriendelijk zeg, beetje jammer dat we daar ook nog eens voor moesten gaan betalen. En blijkbaar had mijn naïviteit zijn dieptepunt nog niet bereikt, want tijdens mijn tweede bezoek heb ik dan toch nog geld uitgegeven aan een tabblad, al dan niet met korting. Nu moet ik zeggen dat deze koop niet de meest onverstandige keus van de dag bleek te zijn, want het was een aardig prijsknallertje. Beetje jammer dat ik er later achter kwam dat het om een refurbished model ging, dat er geen garantie op zit en dat ik één dezer dagen zo graag in goedkoop-mediastuff-Amerika een andere merk tablet wilde kopen, maar met een lege portefeuille kom ik niet ver.  
Ik heb zelfs nog gedacht om dat ding door te verkopen, zodat ik dan de tablet kon kopen die ik graag wilde. Ik heb menigmaal om de doos gevraagd, maar nee, ‘’dat moet je alleen maar betalen op het vliegveld’’.. en het is niet meer mogelijk want de doos is gerecycled. Na vijf keer vragen was het  me al wel duidelijk dat ik dit niet meer ging krijgen, het was daarmee direct duidelijk hoe deze oplichters aan hun spullen kwamen..
Ze waren mijn gezeur onderhand al spuugzat en de grimas op de eerst zo langende gezichten, begonnen steeds diepere groeven te vertonen. Snel kreeg ik nog een gratis hoesje voor mijn tablad mee en daarmee moesten we wegwezen. Twee stuks aan dure audio apparatuur gekocht en geen dozen, vreemd, isn it’?

Uiteindelijk hebben we snel nog een fotolijstje en een new York poppetje mee gepakt en gingen we met een onaangenaam gevoel back to our hotel. De hele nacht heb ik zitten malen, gek werd ik ervan! Menigmaal beleefde ik dit moment opnieuw. In mijn gedachten maakte ik andere keuzes, probeerde ik te achterhalen waar het verkeerd ging, maar eenmaal terug in de realiteit werd de steen in mijn maag een steeds groter wordende kei. We moesten wat doen, actie! Menig domme toerist wordt hier mee gepakt, dus ode aan de pay back time!
Jammer, dit was één grote gare bedoening. Buitend wachtend in de vrieskou op de CYPD, wisten we al dat we geen poot hadden om op te staan, maar het is een poging waard right? De baas bleek niet aanwezig te zijn en hoewel de politie die lief-uitziende-man achter de balie goed aanpakte leek hij niet echt onder de indruk te zijn. Hij praatte alles goed en vertelde de ene leugen na de andere. Mijn geduld die ik tot dan toe goed bewaard had, had zijn laatste punt bereikt en als een debiel begon ik ‘’you lier’ te schreeuwen. Auwtsj, ik liet mezelf wel heel erg kennen…
Uitkomst van dit bezoek was dat we om vier uur terug moesten komen want dan zou de baas er zijn. Houdend aan onze afspraak liep Marijke op dat tijdstip de winkel nog even binnen om te vragen of de baas er was om vervolgens weer 112 te bellen. Ondertussen kwam die lief-uitziende-man vragen of we niet liever binnen wilde wachten omdat het daar wat warmer was. ‘’nee, we wachten op de politie!’’… ach zegt die man, je weet toch dat die politie helemaal niks kan doen.
Als ik er aan terug denk, moet ik er wel een beetje om lachen. Wat stonden wij daar als een stelletje klunzen zeg! Daarna waren we zo moe van al dit gezever en gezeur, dat we na het meespelen in een commercial als achtergrondpubliek voor één of ander broodje (wie weet zie je ons nog wel voorbij komen, wel van korte duur want halverwege vonden we het mooi geweest en zie je ons uit beeld verdwijnen) .. onze avond activiteit hotelkamer was. Twee dagen in één vreselijke winkel doorgebracht, het moest klaar zijn. Tijd  om te genieten!

En dat deden we! Zaterdag begonnen we onze morgen met een minimaal ontbijtje in ons hotel. Vervolgens hebben als ware toeristen met onze super de luxe camera om ons nek onze weg voort gezet naar Brooklyn. Vanuit een prachtig natuurpark kon je de skyline van Manhattan zien liggen en aan weerzijdes het vrijheidsbeeld en de twee bekende bruggen, Manhattan- en Brooklyn Bridge. Het was alleen zo ijzig koud, dat mijn vingers na het maken van tig pictures als ijsklompjes vastvroren aan mijn handschoenen. Snel zijn we weer terug gegaan naar Manhattan om onze Starbucks traditie voor te zetten en waar we ons even lekker konden opwarmen. Daarna zijn we naar Ground Zero gegaan. Het is zo bizar dat dit de plek is waar het drama van elf jaar geleden zich heeft afgespeeld. Ik heb tig van die films gezien die de chaos op de straten weergaven, maar daar staande in de drukte van alledag is het moeilijk voor te stellen dat de aanslag op de Twin Towers daar plaatsvond. Een meneer op straat liet een boek zien met alle foto’s die in 2001 genomen zijn, dit gaf meer het plaatje weer. Zo zag je dat het World Trade Center, dat symbool stond voor vrijheid en ambitie, mijn zijn hoogte van 400 meter en daarmee twee keer zo groot als menig gebouw in Manhattan, ver boven alles uitstak. Ongelofelijk hoe hoog die gebouwen geweest moesten zijn! Op de plek waar deze twee torens stonden en daarmee ooit eens de skyline opvulden, zijn nu als herdenktekens twee waterval monumenten neer gezet. Om hier te komen moest je eerst door een hele grondige check, waar jij en je spullen binnenste buiten werden gekeerd. Maar dat had ik er graag voor over, want dit stukje historie had ik zeker niet willen missen. Erg indrukwekkend!

De avonds sloten we af op time Square want je kan daar nooit te vaak komen. Terug met de metro richting ons hotel had ik een zwerver tegenover me zitten. Zijn mond trok een beetje, waarmee hij de indruk gaf dat hij het of heel erg koud had of heel erg zenuwachtig was. Ik gaf hem een warme glimlach en kreeg wat onverstaanbaar gemompel als reactie. Vervolgens moest hij er paar stops verder weer uit en voordat hij uitstapte drukte hij mij geld in hadden. Ik voelde me erg opgelaten en probeerde meneer nog te laten stoppen en het terug te geven, maar hij was gevlogen. Bij het bestuderen van de briefjes leek er iets opvallends mee te zijn. Het kostte me even wat tijd om het te ontdekken, maar na lang staren wist ik het, het is een zes dollar briefje!  En dat bestaat toch niet? O, wacht eens even.. het is geen gewone dollar maar een seks-dollar! Haha, wat een mafkees..
Het andere vijf dollar briefje durf ik ook maar niet te gebruiken, want straks zit ik tegenover de NYPD in plaats van ernaast. Maar ik kan het wel waarderen die toegeeflijkheid, thanks bro!

Voor de zondag hadden we Central in de agenda staan. Het zonnetje scheen lekker, dus een wandeling door dit grote groene gebied, midden in Manhattan, tussen enorme wolkenkrabbers deed ons goed. Midden in dit mooie stukje natuurschoon, ook wel bekend van Home Alone en menig andere films, stond een ijsbaan gevestigd. Erg klein en super druk! Ik werd er al benauwd van als ik er naar keek…

Parallel aan dit groene gebied ligt 5th Avenue. Met grote menigtes liepen mensen over straat, groot, klein, dik, dun, chique gekleed, ofwel de pc hoofdstraat van New York. Amerikaanse vlaggen rijken tot in verre en de architectuur is één groot schoon. Dit in combinatie met de vele hotdogkramen maakte het helemaal de place to be. Geweldig New York!

Tot slot hebben we ook deze dag weer beëindigd met het overdadige Times Square. Aan de hoofdstraat hangen grote reclameborden met camera’s en als je je op de juiste plek heb weten te  nestelen, dan kwam je op het bord. Geloof mij, dit was een behoorlijk opgave en daarmee een goed tijdverdrijf. Pushen, drukken op tenen staan, alles voor dat ene momentje fame!
Maar we hebben ons er door gedrukt en op dat mega bord mochten onze gezichten pronken in het dansje rangdam-gandem-styl (of iets in die trant), vergezelde onze gezichten in het vrijheidsbeeld en reden we door de straten van Times Square als upper society lady’s, ‘how cool!’

Voor onze een na laatste dag in New York hadden we Tockefeller center en the Lion King op ons programma staan. In dit super hoge gebouw, waar we met een spacy sterretjes lift 70 verdiepingen omhoog gingen, kwamen we uit op een waanzinnig uitzichtpunt ‘top of the rock!’.
De skyline was zo goed zichtbaar. Tussen als die gebrouwen een groot groen gebied en daar tussendoor loopt ook nog allemaal water, adembenemend!

Na deze glorieuze en extreem koude activiteit moesten we snel voort maken naar het Minskoff theatre, want onze kaartjes voor de musical moesten een half uur voor aanvang opgehaald worden.
Met een gigantisch droge mond en een groot verlangen naar warme Starbucks koffie, kwamen we ruim een half uur van te voren aan in deze goed georganiseerde bende. Waren we eindelijk aan de beurt, bleek die beste meneer van de ticketoffice ‘waar we de avond ervoor geweest waren’  ze nog niet gebracht te hebben of in iets in die trant. En wij maar wachten en wachten en wachten…
Mijn angst voor een tweede oplichtingszaak kwam alweer opzetten, maar gelukkig.. net op tijd voor de musical en dus geen tijd meer om mijn dorst te lessen (grmfff) kwam meneer aan. Op het ontvangen kaartje stond net als op het bord waar de musical draait 99 dollar. 99 dollar?? Wij hebben daar zeker 36 dollar meer voor uit gegeven! Nu wordt hij helemaal lekker!
Grapje, deze paar flappen konden er ook nog wel vanaf.. ik ging me niet weer opwinden! Cheater!!!!

Deze middagshow startte om twee uur en het was er erg druk. Mogelijk omdat het Martin Luther King dag was en op deze nationale feestdag iedereen vrij was. Anyway, het was een geweldig mooie show. Prachtige muziek, super decor en mooi gespeeld. Alle dieren en andere voorwerpen kwamen langs onze zit plek gelopen, waarmee je het gevoel had in de show te zitten! Het was een musical met een lach en een traan, eindelijk heb ik hem eens kunnen zien. En dat op Broadway, midden op times square.

Bij avonddouw zijn we nog een kijkje wezen nemen bij Rockefeller center, met een heerlijke Starbucks koffie in  mijn hand’ ging ik op in het moment van schaatsende mensjes, wapperende vlaggen en vervroegde kerstdecoratie. De kerstboom die o zo bekend was van de film ‘daar komt ie weer’ Home Alone, was al weg gehaald.. maar ik denk dat ook met kerstboom ik het fragment uit de film niet uit dit decor zou kunnen halen. Frappant hoe veel verschil dit maakt!

Deze laatste avond hebben we afgesloten met eten van Joe’s pizza kitchen in Long Island City.  Net als alle andere avonden, wilden we ons zelf dit lekkere eten niet ontnemen en bestelde ik weer ten overvloede van de menukaart. Daar komt bij dat die beste man ons steeds maar weer gratis spullen blijft geven, zoals knoflookbroodjes, drinken, kaasbroodjes en extra grote porties. Zo mag ik het graag zien!

En dit brengt ons weer een kilo zwaarder, op de laatste dag in New York. Op deze laatste en meest koude dag, hebben we Battery-park bezocht. Van hieruit kon je goed de Statue of Liberty zien en het door orkaan-Sandy verwoeste eiland. Dit was ook de reden dan er geen boottochten meer gingen naar deze attractie en Ellis Island. Jammer, maar aan de wal was het ook genieten. Met een blauwe lucht en af een toe een zonnetje, vlogen de mooiste vogels over het water en was er een super lief eekhoorntje, zonder mensenvrees, popcorn uit Marijke haar hand aan het eten. Mooi die natuur…
En teruglopend langs de grote bol die ooit eens tussen de Twin Towers heeft gestaan, liepen we naar wallstreet waar zakenmannen hun intrede deden.

En daarmee was het gedaan met de pret. Met enorm veel bagage kwamen we aan bij JFK Kennedy. En hoe kan het ook anders, wij komen net weer in die rij te staan waar de stewardess met haar meest opgefokte hoofd om onze paspoorten vroeg. Helaas, niet alleen om onze paspoorten, ook om de handbagage. Hoho, daar had ik niet op gerekend!
Mevrouw had nergens iets mee te maken en hoppa daar ging mijn handtas op de weegschaal. Met mijn 18 kilo zat ik tien kilo over het toegestane gewicht heen dus dat betekende net als bij Marijke, betalen! Ik kon dat mens wel wat aandoen! Ik weet dat het haar werk is, maar dat vreselijke saggerijnige hoofd en die ‘ik kan jou alles maken dus pas maar op’ attitude maakte mij echt venijnig. Maar goed, tijd om naar huis te gaan. Ondanks alle kleine obstakels, een super fijne en mooie week gehad waarin ik veel heb mogen zien en beleven. Maar nu is het welletjes en wil ik graag mijn lieve vrienden en familie weer zien. 

Ik laat mijn 22e levensjaar achter in Amerika en ga een nieuw jaar in met nieuwe kansen en mogelijkheden. Ik heb mijn American Dream mogen beleven en dit stukje zal ik altijd bij me blijven dragen. Nu ben ik klaar om naar huis te gaan, maar voordat ik voorgoed ‘the end’ onder dit reisverhaal zet wil ik jullie eerst allemaal bedanken voor het lezen van mijn reisverhalen, het geven van reacties, het sturen van mailtjes, de mooie kaartjes die ik heb mogen krijgen en de prachtige pakketjes uit Veenendaal. Jullie hebben me hier heel blij mee gemaakt en dit maakte het  feest in Long Beach nog leuker. Dank jullie wel!

The end

& for the last time,
Lots of love,
Laura