Afscheid, Deel I

Hallo lieverds,

Het einde is in zicht…. en voor mij betekent dat in deze frisse decembermaand, dat ik afscheid heb moeten nemen.  Afscheid van de parentgroups, afscheid nemen van alle lieve kids, ofwel afscheid van de Y! En wat is dat moeilijk…

De laatste weken leek ik alles nog intenser te ervaren dan before. Ik genoot nog meer van de kinderen die stralend de YMCA binnen kwamen, de collega’s die weer eens de gek met ons aanstaken en zelfs Marisols geratel deed mijn hart vervullen met warmte.
Tjah, ik ben echt een zacht ei als het gaat om afscheid te nemen…

Maar naast dit onbehagelijke gevoel van afscheid nemen, heb ik deze laatste weken ook nog zoveel mooie momenten mogen beleven..
Zo hebben we onze eerste echte Amerikaanse kerstviering mee mogen maken. Samen met alle collega’s werden we uitgenodigd bij Bobs kermishuis om deze mooie feestdag alvast in te luiden. Met een heerlijk Grieks buffetje en champagne werden we ontvangen. Zoon Lucas leek ons ook nog te herkennen en met zijn sexy lady song bracht hij ons helemaal van de wijs. Na het eten was het tijd voor het kerstspel. Iedereen kreeg een nummertje en hoe lager jouw nummer was, des te eerder was je de trotse eigenaar van een willekeurig cadeautje. Althans, als deze niet je werd afgepakt. Met nummer drie op mijn papiertje was ik al snel aan de beurt en pakte ik het grootste en zwaarste cadeau wat er lag. Niet erg doordacht, want met een bagage aan het gewicht van een nijlpaard kan ik dit nooit mee naar Nederland krijgen. Maar wie weet zat er wel een mooie wijnvoorraad in verstopt, waarmee wij de laatste weken vast nog wel raad zouden weten. Verkeerd gegokt! Mijn zware cadeau bestond uit een grote doos met heel veel hete sausen. En niemand wilde het van mij afpakken! Enigszins verbouwereerd omdat niemand dit leuke cadeautje wilde hebben (wat zijn het voor nep Mexicanen!), kroop ik daarna bij de kerstvrouw op schoot om vervolgens dit feestje af te sluiten en voort  te zetten in de bar. Ik weet niet hoe ik het deed, maar toen ik mij eindelijk voor het dartbord bevond gooide ik als een ware prof alle dartpijltjes in de triple 20 en in de roos! Ik was daarna de dart-held van de YMCA, mijn collega-dart-tegenstander raakte er niet over uitgepraat!

Na deze geweldige soort van kerstavond, keek ik extra uit naar het kerstdiner met de Y. Zou dit net zo leuk worden als het kerstfeestje bij Bob? Hier begon het in ieder geval ook weer met een heerlijk buffet. Met een uitgebreid assortiment aan brood, vlees en pastasalades kon deze avond voor mij al niet meer op. Na het diner werd het tijd voor de traditionele battle kerstboom versieren.
De jongens en meiden moesten tegen elkaar strijden wie de meeste decoratie voor de kerstboom kon maken, met als doel de mooist versierde kerstboom te creëren.
Wat een hectiek ineens! En wat waren ze allemaal creatief!
Uiteindelijk stonden er twee hele mooie gevulde kerstbomen en niet anders verwacht, de meiden wonnen!:)

Met deze ervaringen in mijn zak, kijk ik nog happyer terug op zowel mijn verblijf in Long Beach als op mijn stage bij de Y. De YMCA is zo van betekenis voor deze jongeren en dat ik hier onderdeel van uit mocht maken doet me goed. Daarom wilden we met het einde in zicht, ook wat achterlaten voor de jongeren om hen te laten weten we een hele goede tijd met ze hebben gehad. Samen met Marisol zijn we naar de dutch store geweest, om echt Nederlands (veel te dure!) snoepgoed in te slaan. Een grote glazen pot hebben we gevuld met snoephartjes, drop, salmiaklollies, pepernoten, taai taai en meer van dat soort troep. Of ze er echt van genoten hebben betwijfel ik (de één na de ander trok een zuur gezicht na het eten van de salmiak lolly om vervolgens zowel de lolly als hun mondinhoud in de prullebak te laten belanden) maar het idee was leuk…
Met het afronden van onze stage zou je denken dat we nu alle tijd van de wereld hadden om leuke dingen te gaan doen, maar niks is minder waar..
We zitten in de schoolstress!

Alles wat we de afgelopen vijf maanden bij de YMCA hebben gedaan, moet nu uiteengezet worden in dat vreselijke portfolio. Daar komt bij dat nu we het einde naderen, er allemaal regelzaakjes gedaan moeten worden. Want hoe krijgen we de borg terug van onze gas en elektra? Of de borg van ons appartement?
Onze landlord Patricia wordt stapeldol van ons en dat maakt dat ik nog banger voor haar ben dan dat ik al was. Het is iedere keer weer een hele opgave om er naar toe te gaan. 
Met die doorgerookte stem schreeuwt ze wie er aan de deur staat, waarop ik vervolgens met kippenvel op mijn armen en beverige stem moet zeggen, ‘we the dutch girls, unit 209!’ Om daarna het gebulder ‘wat moet je’ als reactie te krijgen. En uiteindelijk ondergaan we deze martelgang iedere keer weer voor niks, want ze is te lui om maar iets te ondernemen.Voor diegene die niet zo streberig zijn in het lezen van mijn reisverhalen, deze angst voor die heks heeft zich al ontwikkelt in een ver verleden toen mijn Nederlandse vrienden iets te dicht voor de parkeergarage stonden. Als een dolle stier stond ze te blaffen tegen die lieve hermen dat hij op moest sodemieteren (sorry voor het taalgebruik, ik probeer alleen maar de situatie zo reëel mogelijk weer te geven) en  die  zich helemaal nergens van bewust was. Sindsdien was het nooit meer wat het was met die enige Patricia..

Maar goed, ze heeft eindelijk wel een monteur naar ons appartement weten te sturen om van alles te laten repareren. Want nu het einde in zicht is, laten de mankementjes zich zien. Deuren die amper dichtwillen,  deuren die kraken, een douche dat lekt, een badkuip dat verstopt zit (en je binnen vijf minuten douchen tot aan je knieën in het water staat), een hor die zijn eigen leven is gaan leiden….
En hoewel ik aan veel van deze ongemakjes kan wennen, stoor ik mij met de dag meer aan onze vreselijke douche die iedere drie seconde wisselt tussen ijskoud en loeiheet. Anderzijds, waar klaag ik over? Ik moet al 130 dagen mijn nachtrust zien te vinden op een plek waar stilte een uitzondering is, dus bij nader inzien is de wisselende douche misschien wel de uitkomst voor mijn chronisch slaapgebrek. Want zonder die koude sproeivlagen kom ik nooit uit mijn roes! Maar verder heb ik weinig te klagen...
Ik ben gelukkig met mijn leventje hier in Long Beach, met mijn appartement ( soms dan) en mijn homie. Daarnaast proberen we naast onze  schoolstress nog steeds tijd vrij te maken voor leuke dingen doen en dat gaat ons iets te goed af.

Zo zijn we laatst naar een megabioscoop geweest, waar we met zijn zessen genoten van de film Playing for Keeps. Met mijn ov-kaart hebben we vier dollar studentenkorting weten te bemachtigen, wat in deze tijden van crisis goed van pas komt.Want over crisis gesproken, met  deze leuke Long Beach ervaring zien we onze bankrekening beetje bij beetje, steeds meer afglijden naar het nulpunt.Daarom zijn we deze weken behoorlijk karig gaan leven; niet meer geshopt en geen daily sandwishes anymore. Nee, gewoon leven zoals een ieder dat doet met een minimale bankrekening: droog brood met smeerkaas! Ons opgespaarde geld geven we overigens nog wel met veel voldoening uit aan etentjes en  schuw dure drankjes in de bar, want we blijven natuurlijk wel twintig jarige studentes in Long Beach.
Daarnaast krijgen wij zo nu en dan ook mooie kortingen van jongemannen die overal en nergens werkzaam zijn. Zo zijn we gisteren naar de california pizza kitchen geweest en heb ik gesmuld van een pizza Hawaii/ salami. Van die aardige ober mochten we op zijn kosten een toetje uitkiezen en zelfs gratis koffie werd voor ons ingeschonken. Getsie, wat kwam ik belachelijk vol en naar uit dat restaurant. Gisteren dacht ik nooit geen pizza en chocoladecake met bonensaus meer te eten, maar nu ik erover schrijf neemt mijn verlangen toch weer wat toe.. misschien toch vanavond, nog één keertje?

Naast dat Marijke en ik zelf ons genot zoeken in de speelhallen van Long Beach, met potjes pool voor 21 jaar en ouder (21!!) en al dat voedselrijke eten in de hippe tenten, zijn we ook weer op pad geweest met onze collega’s. Helaas was ik mijn dartkunsten enigszins verloren, dus ook de naam dart-held is aan het einde van dit reisverslag weer vervlogen. Al met al, weer super gezellige en waardevolle weken achter de rug. Ik ga al die gekke, lieve en mooie mensen missen hier..

En nu is het tijd om te pakken! Want morgen vertrekken we voor vier dagen naar Vegas om kerst eens op een andere wijze in te vullen. Daarna zullen we al snel het Amerikaanse nieuwjaar mee gaan maken, om dertien dagen later te vertrekken naar New York.
Een dubbel gevoel, but I looking forward!

Happy holidays everyone!

Lots of love, Laura

Ps. Ik was erg verrast door alle lieve en mooie kerstkaartjes die ik van jullie heb mogen ontvangen. Het is fijn om wat van het thuisfront te horen, daarmee hebben jullie mij erg blij gemaakt.. dank jullie wel!