Hello New York! Drie daagse tour: Washinton, Philadelphia en de Niagra Falls.

Sweethearts,

Het zit erop! We hebben de deur van ons appartement voor de laatste keer achter ons dicht getrokken en met een geweldige ervaring rijker, goodbye gezegd tegen ons mooie avontuur in Long Beach. Na een gezellige afscheidsavond, dat tot laat in de uurtjes doorging, werden we om 3.00 uur opgehaald door onze Y. collega die ons netjes voor LAX afzette. Een kijkje door het glas van het vliegveld deed mij al sidderen, want er stonden vele weegschalen en speciale plekjes om je bagage over te pakken of in te deponeren. Maar het geluk was ditmaal aan onze zijde, want nadat we zelf de vliegtickets uit zo’n computertje-kastje hebben weten te roggelen (Waar is die tijd dat er nog gewoon stewardessen achter hun desks zaten?), bleek bij de lopende band dat het weegschaaltje defect was. En daar kwam de amper-vet-op-het-lichaam- hebbende stewardess aan om met haar eigen kracht te meten of onze bagage binnen de maximale hoeveelheid gewicht zat. ‘wel wat zwaar’ zegt ze..
Wij natuurlijk nee schudden, ‘joh dat valt wel mee’ glimlach!
En daarmee werden onze ‘te zware’ koffers zonder pardon op de lopende band gesmeten en konden we heel bevrijdend, met maar één stuk aan handbagage, rechtop naar het vliegtuig lopen. Hoewel ik tot dan toe die hele United Airlines één grote flauwekul maatschappij vond: je mag standaard nul stuks bagage mee nemen voor een vijf uur durende vlucht, zijn ze wel helemaal lekker!’ en dan ook nog dat chagrijnige personeel dat stuk voor stuk met een grimas op het gezicht het woord praten hadden vervangen voor het woord schreeuwen. Ik had hun baas niet moeten zijn!
Maar, ik  moet toegeven dat ik over de vlucht niks aan te merken had. We zaten voor aan, net achter businessclass en hadden daarmee super veel beenruimte. Dat we geen eten kregen en geen eigen dvd-dingetje hadden, nam ik dan maar op de koop toe. Ik heb het mezelf tijdens de vlucht lekker comfortabel gemaakt door een lekker dekentje om me heen te slaan, oordopjes in en een ooglapje voor mijn gezicht waardoor ik zo goed als niks van de vlucht heb mee gekregen, heerlijk!

En toen kwamen we aan op JFK. Het leek wel Düsseldorf Weeze, zo snel hadden we de koffers te pakken en stonden we buiten. We hoefden niet eens ons paspoort te laten zien! Helaas kostte het wat meer tijd om vervolgens naar de taxi te komen, want alle tegeltjes op de grond lagen oneven. Van mijn 18 kilo wegende weekendtas was ergens tijdens de vlucht het hengsel afgebroken dus dit was onmogelijk om te dragen. Anyway, rond vieren kwamen we aan bij ons hotel in Chinatown. Een echte A-locatie naast de Manhattan Bridge. De prijs hebben ze hier ook op aangepast, want voor 100 dollar hadden we een kamer ten grootte van een hondenhok.
Omdat we onze koffers  door de beperkte claustrofobische ruimte niet open konden klappen,  gingen er telkens hele strategieën aan vooraf over hoe en wanneer we dit zouden openen. Uiteindelijk bleken de badkamer en het bed met een beetje moeite de enige opties te zijn. We zaten op de vierde verdieping en hadden daarmee goed zicht op de Manhattanbridge en de straatjes van Chinatown. Het was alleen een beetje jammer dat de lift niet werkte en dan een vierde verdieping dan erg hoog is met een bak aan bagage, dat in stilstaande stand niet eens te doen is. De mevrouw achter de balie trommelde de house-keeping op, die ons wel even zou helpen. Komt daar zo’n lief graatmager chinees vrouwtje aan..
Ze trok bij iedere tree zo hard aan het hengsel van mijn nieuwe paarse koffer, dat ik het al helemaal zag gebeuren dat mijn cheapy  hengsel af zou breken. Ik heb de koffer maar snel van haar overgepakt, sjonge wat een extersicsing.  Zelf zonder al die troep was ik al buiten adem als ik de trap op liep..

Maar goed ’s avonds zijn we naar Litte Italy geweest en hebben hier gezellig gedineerd bij  ‘hoe verrassend’ de Italiaan. Voor de eerste keer in dit half jaar heb ik eindelijk eens fatsoenlijke lasagne gegeten. Echt genieten: heerlijk eten, lekker koud glaasje cola, kaarsje op tafel,  goed gezelschap en een gluiperige ober. Na dit eten hebben we direct ons bed op gezocht omdat we de volgende morgen alweer vroeg uit de veren moesten (half 7! Dat is toch geen tijd?), want om kwart voor acht zouden we vetrekken voor een driedaagse trip. We hadden al gekeken waar we op moesten stappen maar met het meeslepen van bagage werd deze vijf minuten loopafstand een heel ander verhaal. Afgepeigerd kwam ik aan op plek van bestemming waar onze vrienden al op ons zaten te wachten. Eerste indruk? Lekker divers! Veel Chinezen, een paar Brazilianen, een Colombiaan, Indische mensen, Taiwanezen en nog veel meer Chinezen of mensen die daar op lijken. Onze reisleidster, also een Chinees of een combinatie tussen een chinees en een andere bevolkingsgroep, praat in de informatieoverdracht dus ook Chinees en gebrekkig Engels ‘zankyou’!
Met een vast plekje voor in de bus vertrok onze bus tegen achten richting Upstate New York.
Bij de eerste stop had ik een lekkere grote beker ‘dure, maar je krijgt waar voor je geld’ Starbucks koffie gehaald. Blij dat ik eindelijk een kop cafeïne tot mijn beschikking had, mocht ik dit van de reisleidster niet meenemen in de bus. Ik kan toch wel drinken? Er zat zelfs een tuitje aan! Maar goed, zoek geen ruzie met een Chinese reisleidster dus zo snel als ik kon nam ik een paar nipjes van mijn skinny mocha, om daarna met verbrande ingewanden mijn volle beker bij de vuilnis te zetten. Ze moesten nu wel met iets heel goeds komen om deze teleurstelling wat te verzachten. En dat deed ze! Want onze tweede stop was bij de McDonalds.. gevestigd op een prachtlocatie en omgeven door bergen en sneeuw. Dat heb ik lang moeten missen!  

Na deze lunch zijn we eindeloos ver gaan rijden om daarna bij onze eerste activiteit aan te komen,  de Howe Caverns in New York upstate. Deze grotten liggen 47,5 meter onder zee level en daarmee moesten we een enorm eind de grond in met de lift. Tijdens de één uur durende rondleiding zagen we kalkstenen gangen, spelonkachtige galeries, massale rotsblokken, vreemde rotsformaties en een ondergrondse rivierbedding. Ze hadden er zelfs een chapel waar je kon trouwen! Tijdens deze donkere tocht door de grotten, kwam je ook op een stuk waar je door nauwe paadjes moest lopen. Dit maakte een soort survival drift bij mij los, die nergens op sloeg aangezien het moeilijkheidsfactor zero was. Maar dat doet er niet toe, want ik genoot ervan!
Na deze ondergrondse tocht hebben we tot etenstijd richting het noorden gereden, om na het eten van een vieze visburger deze gang van zaken voort te zetten. Uiteindelijk kwamen we dertien uur na vertrek aan bij onze de tweede en tevens laatste activiteit van de dag; één van de grootste en bekendste watervallen ter wereld, de Niagara falls bij night!
Totaal anders dan verwacht, maar daarom extra indrukwekkend want deze waterval ligt niet in één of ander bos verscholen, maar het grenst direct aan de Canadese provincie Ontario. De steden zijn verbonden door de Rainbow Bridge, een brug over de rivier de Niagara, beneden de watervallen. Kijkend vanaf de American side, had de Canadese stad iets weg van Vegas met al zijn mooie lichten en daarmee stond het in schril contrast met dit mooie stukje natuurschoon. Het was daar alleen ijzig koud, dus na een poging om enkele foto’s in het donker te maken zijn we snel de bus weer ingestapt en kwamen we rond tienen aan bij ons hotel Holiday Inn. Gezien de prijs die we betaalden voor deze trip, had ik hier niet veel van verwacht. Maar ik was verrast!  Twee grote queens bedden versierd met vele kussens stonden klaar om beslapen te worden en er was niks wat ik meer wilden doen, want om 5.30 uur zou die vreselijke wake-up call mij uit dit heerlijke bed bellen. Toen ik de volgende morgen dan ook nog suf van moeheid die telefoon weer op de hoorn gooide, belden ze tien minuten later gewoon weer! Ik kreeg een hele preek over het weer en andere zaken die mij het ene hoor ingingen en het andere weer uit… want dit kon mij in die toestand echt niet zo boeien. Ik wilde alleen nog maar slapen! Maar goed, als onderdeel van een groep moet ik mijn wil opzij kunnen zetten dus stapte als een zombie de bus in. Ik had nog even de hoop dat we net als de dagen ervoor, alleen maar zouden rijden zodat ik mijn ogen nog even rust kon gunnen. Helaas, voor de dinsdag stond er een uitgebreid ochtendprogramma voor ons klaar. Niet duidelijk waar we naar toe gingen, kwamen we als eerste aan bij Old Fort Niagara. Dit fort speelde een belangrijke rol in de strijd van Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten om de Grote Meren van Noord-Amerika te beheersen. Het is een plek waar je driehonderd jaar geschiedenis van historische veldslagen, belegeringen, handel en veroveringen en militaire architectuur en vestingwerken uit de 18e en 19e eeuw kon bekijken. Vanaf het land keek je met het tussenliggende water op de stad Toronto, prachtig gezicht!
Op dit grote landgoed was dus genoeg te zien en we hadden zelfs een privé voorstelling ‘aangezien het in de vreselijke kou zo goed als uitgestorven is’ van een man in zo’n apenpakje die demonstreerde hoe ze vroeger een musket afschoten. Dat was wel het hoogtepunt bij het bezoek aan die het fort. Best cool zo musk!

Van hieruit gingen we naar de Niagara power plant, een waterkracht centrale die het water afleid van de Niagara-rivier boven de Niagara Falls en het weer terug brengt naar het onderste gedeelte van de rivier in de buurt van Lake Ontario met gebruik van 13-generatoren. Een gigantisch ding om te zien dus! Daar naast zat een soort van museum of bezoekerscentrum waar je het powerproject kun emuleren en met een observatiedek en allemaal interactieve tentoonstellingen over elektriciteit was het dikke fun. Iets te leerzaam misschien, maar ik kan nu wel praten over de waterkracht en de historische rol die het heeft gespeeld in de Niagara Frontier. Klinkt dat niet even interessant?

Onze volgende activiteit was de Niagara falls bij daglicht. En wat zag dit er toch adembenemend mooi uit! Om bij de waterval te komen liep je eerst door een mooi natuurpark heen, waar de tamme eekhoorns als bosjes op je af kwamen gelopen. Aangekomen bij de waterval had je op een verhoogt dek goed zicht op het uit drie delen bestaande waterval, op Canada en met de bevroren ondergrond  was het een plaatje om te zien.
Maar met de ijs kou van alledag zijn we na het opnemen van dit prachtige natuurschoon, direct naar een restaurant gegaan om te eten. Ik bestelde een jumbo hotdog menu, maar deze kindermaaltijd had ik dit in drie happen op. Daarmee hield ik in mijn maag wel een groot plekje over voor het Chinese buffet voor de avond, maar eerst nog een bezoek aan het zeer interessante museum van glas.

Museum of glass, ik weet niet wat we daar te zoeken hadden, maar het kon me totaal niet boeien. Achteraf gezien vind het natuurlijk leuk dat ik er geweest ben en gezien heb wat ze daar hebben en doen, maar daar blijft het ook wel bij. Overigens was de glas show wel een spektakel om te zien, nou ja.. in vergijking tot een glazen kerstboommonument of een bak met water (of was het glas?) waar je alleen maar naar kan staren. Nee, dan was de show de bomb! Ze hebben ons precies laten zien hoe je glas maakt en naderhand kon je dit winnen! Ik was helaas mijn kaartje kwijt, maar ik behoor nooit tot de gelukkige winnaars dus met dat gevoel van verlies kon ik leven. Het was dus heel verfrissend allemaal, maar ik was blij dat er wifi-internet aanwezig was.

Na dit enerverende bezoek hebben we afscheid moeten nemen van de helft van de groep die waarvoor de driedaagse trip iets te veel van het goede was. Met mijn ingekorte vriendengroep zijn we ‘s avonds dus gaan eten bij een chinees buffet. Ik dacht dat de reisleidster zij dat dit 30 dollar zou kosten om een paar van die bamipanghangs weg te eten. Maar haar dramatische accent van praten bood deze keer een goede uitkomst, want voor maar 13 dollar hadden we echt een super uitgebreid buffet. Alle Amerikaanse fastfood dat op mijn eerste bordje terecht kwam waren uitgedroogd en taai, maar toen ik op de Chinese delicatessen overging was ik niet meer te houden. Zo lekker! En ze hadden zelfs appelgebak en soort van oliebollen!!
Bij dit etentje hadden we het alleen reizende Colombiaans meisje uitgenodigd om met ons te komen eten. Terwijl wij als twee uitgehongerden zaten te vreten van al die vette troep en vier borden verder nog eens langs het buffet liepen, was zij nog steeds met het eerste bordje sla, fruit en sushi bezig..  tjah we hebben misschien iets te veel van de Amerikaanse eet mentaliteit overgenomen. Maar we genoten wel! Daarna hadden we nog drieënhalf uur de tijd om uit te buiken in de bus en kwamen we rond elven aan bij ons hotelletje in de staat Maryland.

De laatste dag van onze driedaagse trip begon wederom met een wake-up call op de schappelijke tijd half zes. Zo gaar als boter, maar klaar voor een nieuwe dag stapte ik vol goede moed onze privé ontbijtzaal binnen. Mijn zin in een bakje cornflakes met lauwe melk maakte al snel plaats voor een misselijk makend gevoel. Het is vast een mentaliteitskwestie, maar van dat geslurp en geproest van die Chinezen keerde mijn maag echt om. Snel heb ik mijn vertrouwde plekje in de bus op gezocht en kwamen we na drie kwartier rijden aan in Washington DC aan. Wat een prachtige stad om te zien! Het is volgebouwd met mooie oude architectuur en de Amerikaanse vlag hangt als pronkstuk aan menig gebouw. Maar een uitschieter tussen al deze mooie gebouwen is toch wel het witte huis. Ik heb dit gebouw al zo vaak op televisie gezien, maar nu kon ik het eens met eigen ogen bewonderen. Oké, door het grauwe weer zag het er allemaal net even wat minder aantrekkelijk uit, maar het was leuk om het even gezien te hebben. De tweede attractie was de Lincoln Memorial. Dit is een Amerikaans Rijksmonument ter eren van de oud president Abraham Lincoln. Het is een supermooi gebouw, dat in zijn klassieke stijl met hoge massieve pilaren iets wegheeft van een Griekse tempel. In het monument zit de president als een goot, marmeren standbeeld op zijn stoel en staan er twee inscripties op de muren geschreven. Vanuit de tempel keek je op het Washington monument en nabijgelegen lag de Korean war Veterans memorial met allemaal gedenkkransen, soldatenstandbeelden en met de wapperende Amerikaanse vlag boven dit gebied was het een indrukwekkend aangezicht. Om nog even in de cultuurflow te blijven was onze derde stop bij Capitol Hill. Volgende week maandag komt Barack Obama daar om  zijn nieuw gekozen presidentschap te eren. Aangezien dit nogal een big thing is, waren alle omliggende straten al omringd door hekken en stonden er al honderden dixi’s  in rijen te wachten voor een hoop mensen. Als laatste bezoek gingen we tijdens ons bezoek in Washington DC naar het naar het Air and Space museum. Na die glas-museum ervaring zag ik de ellende al weer aankomen. Maar ik kan nu zonder enige sarcasme  zeggen, dat ik het deze keer bij het verkeerde eind had en dat ik enorm genoot van mijn cultuurtocht door het museum. Hoewel, ze hadden daar een weegschaal staan waarop je kon zien hoeveel je zou wegen als je in de ruimte zou rondzweven. Helaas was daarmee ook te zien hoeveel ik weeg op aarde en met dit confronterende gegeven kan ik nu stellen dat de hamburgers de afgelopen vijf maanden, iets te goed zijn werk hebben gedaan. Ik schrok echt me de apelazeres! Het is dat ik nog steeds in het land van de fastfood ben, maar als ik thuiskom ga ik mijn leefstijl radicaal omgooien! Niet meer dagelijks MC Donalds, wat vaker op de fiets en als avondeten boerenkool met een iets kleiner stukje worst.  Daarmee moet ik mijn ontwikkelde plofkop toch wel kwijt kunnen raken?
Anyway, daarna haalden ik als lunch een grote bigmac menu bij de McDonalds die was gehuisvest dicht bij dat akelige ding. Na een overdosis aan calorieën wilde ik dan ook zover mogelijk van die niet kloppende weegschaal vandaan gaan en zijn we het museum van Historie gaan opzoeken. Hier zouden ze een super grote diamant hebben die ik graag eens wilde bewonderen. Maar jammer, met ons tekort aan topografisch inzicht liepen we aan het einde van de weg al spaak en wisten we niet meer welke kant we op moesten. Back to the space dan maar, waar nog genoeg te zien en te doen was en sommige plekken best omzeild konden worden.

En daarmee kwam ons bezoek aan het regenachtige Washington DC aan zijn einde en zijn we na twaalven verder gegaan naar de volgende staat Pennsylvania, Philadelphia! Ik wist niet goed wat te verwachten van deze stad, dus ik weet ook niet of mijn verwachtingen zijn overtroffen. Waar ik deze dagen wel achter ben gekomen en met name in Philadelphia is dat ik een minder grote cultuurbarbaar ben dan dat ik alvorens dacht, maar dat je mij echt niet in een musea neer moet zetten waar je alleen droog naar beelden en schilderijen kunt staren. Dit is echt funest voor mijn gemoedstoestand! En dit was nou net het geval in Philadelphia..
We werden als eerste afgezet bij de Independence hal. Om hier binnen te komen wordt je op alle mogelijke manieren gecheckt. Voor mij betekende dit dat mijn goed georganiseerde dag-backpack  onderste boven werd gekeerd en daarna als één grote prop terug werd gestouwd. En dan niet eens even helpen die rits weer dicht te krijgen! Je moet er wat voor over hebben, want dan heb je ook wat. Namelijk een bel…

Bij het zien van deze bel, begon onze groep als een stelletje razenden foto’s ervan te nemen.
Bij navraag aan de beveiliging die deze bel tot in hart en nieren bewaakte, kreeg ik een uiterst verontwaardigd gezicht te zien en een nukkig antwoord dat dit de Liberty bell was. Wat vreselijk dat ik dit niet wist! En daarmee ben ik snel vertrokken uit deze uiterst interessante bezienswaardigheid om verder te gaan naar het volgende museum. Beelden, schilderijen, beelden en nog meer schilderijen…
Maar ook hier leek de buitenkant weer op een Griekse tempel en het mag best nog eens gezegd worden,  deze tempel was aan de buitenkant prachtig om te zien!
En daarmee is de driedaagse trip alweer ten einde en heb ik afscheid moeten nemen van mijn nieuwe vriendengroep. Goodbye Chinezen! Ik kan helaas niet meer met jullie ontbijten..
Goodbye reisleidster! Gelukkig hebben we elkaars facebook! En hello New York..

Ons hotel Vertive staat in Long Island City in een soort van getto. Prachtige kamers en maar tien minuten af van het bruisende Manhattan. Ook hebben we hier  Joe’s pizza hut, waar we ’s avonds direct een lekkere bom calorieën hebben weggewerkt. En met een bom, bedoel ik ook wel een hele grote bom! Wisten wij veel dat een medium pizza met een groot gezin opgegeten kon worden? Het personeel van ons hotel was daar maar al te blij mee, want na dit etentje hebben we ze de overige pizzastukken overhandigd. In ruil daarvoor kregen wij een koelkast op ons kamer (why?) en konden we discount krijgen voor de hop-on-hop-of-tour. Het worden vast hele leuke dagen hier in New York. Nog zes daagjes te gaan..

Be continued,

Lots of Love,
Laura