Afscheid, deel II.. Goodbye Long Beach!

Sweethearts,

Happy New Year!!! Ik hoop dat jullie allemaal een hele goede jaarwisseling hebben gehad en natuurlijk fijne en liefdevolle kerstdagen. Voor mij verliepen deze feestdagen net iets anders dan usual. Het begon met een vierdaagse trip naar Vegas waar we onze kerstdagen door zouden brengen. Vol goede moed stapte ik met mijn te grote koffer in de bus richting Long Beach Airport waar we heerlijk geamuseerd werden door een vriendelijk vrouwtje. De complimenten waren niet aan te slepen!
Het gesprek met deze zwerverachtige madammeke bleef zich maar herhalen, als een soort repeat knop die je niet uit kreeg. Wij waren zo mooi, lief en leuk.. om vervolgens te eindigen met happy holidays. En iedere keer trapte ik er weer in, want na die mooie woorden happy holidays dacht ik weer fijn verder te kunnen lezen in mijn spannende boek..
En daar ging ze weer, you are so beautiful! Wetend wat er het volgende half uur uit haar mond ging komen, werd mijn blik menigmaal afgeleid naar die bijzondere man naast haar. In zijn leesgerij verzonken (waarom hij wel!), zat meneer met zijn oranje haren met een hoedje op zijn hoofd, zwart-witte schoentjes aan en een brilletje inclusief prijssticker op zijn neus met een grote grijns de krant te lezen. Heerlijk al die diversiteit hier, niks niet met de mode mee.. gewoon  lekker aantrekken waar je je goed in voelt! Eenmaal afscheid genomen van die lieve mevrouw, die zo’n enorme boggel bleek te hebben dat terwijl ze liep haar hoofd ergens ten hoogte van haar heup bevond, kwamen we al snel aan op het vliegveld. Hoewel het amper een vliegveld was te noemen. Het had meer weg van een boot…
Anyway, in dat ene uurtje vliegen werden we enorm verwend en kwam ik weer niet aan mijn boek toe. Onze snacks en drinken hadden we net achter de kiezen of we stonden alweer aan de grond. Eenmaal uit het vliegtuig waande ik me direct weer in de Vegas feeling, het stond er vol met ratelende fruitautomaatjes!

Aangezien het kerstavond was en we deze avond nog volop wilden benutten besloten we een taxi te nemen naar ons hotel Imperial Palace, om daarna direct tot de conclusie te komen dat de taxi chauffeur de teller wel heel gunstig voor zichzelf had ingesteld. Maar goed, It’s Vegas baby! Zodoende kwamen we met een lege portemonnee aan bij de incheckbalie van ons prachtige hotel al la bouwval,  waar we in een elle lange rij moesten gaan staan, maar ondertussen wel konden genieten van de A-listers: ShainaT, Usher en Maikel Jackson. Ondertussen zat ik hem al behoorlijk te knijpen, want ik wilde die avond graag naar een kerkdienst. Bij navraag aan de balie werd me verteld dat de enige kerkdienst zich aan de andere kant van Vegas bevond en met de tijd die we nog hadden, was het nauwelijks mogelijk om hier nog op tijd aan te komen. Enigszins teleurgesteld omdat ik echt graag naar een kersdienst wilde, vroeg ik dapper of er dan andere kerst activiteiten gaande waren die misschien iets minder Christelijk waren, maar mij wel wat meer in de kerst stemming zouden kunnen brengen. Het enige echte antwoord wat ik hierop mocht ontvangen was: ‘’Vegas doet niet aan kerst’’ Waaat? Vegas doet niet aan kerst?? Hoe is dat mogelijk? We dachten dat het daar helemaal de bomb zou zijn! Nou, dan  moesten we de kerststemming er zelf maar een beetje inbrengen, Gamble time!!
Verder zal ik niet uitweiden over dat vreselijke black-jacken, want zelfs met mijn kaartje die precies aangeeft  welke stappen ik moet ondernemen, kan ik de jackpot nog maar niet winnen..
Na mijn schrale verlies hebben we op deze prachtige kerstavond ons  grote hotel verkent; zwembad, spa en de wedding chapel…

Na een te kort nachtje slaap, wilden we op eerste kerstdag contact zoeken met onze familie om zo toch een beetje samen kerst te kunnen vieren. Om 7 uur ’s ochtends zat ik zo fris als een hoentje bij de Macdonalds, om af en toe  een geluidje en een vaag gezicht op te kunnen vangen. Dat werkte dus niet! Geïrriteerd omdat dat stomme internet niet werkte, sjokte ik terug naar het hotel en besloot om daar maar betaald internet aan te vragen. Blij en opgetogen belde ik het thuisfront dat zich in huize van de Vrugt verzamelt had. Toen we eenmaal skype contact hadden, was het beeld dat ik zag iets te scherp. Er zat niemand voor de webcam!! Was dit ook al het geval in de Macdonalds? Misschien alleen maar beter dat het daar zo wazig was, dan had ik in ieder geval nog kunnen denken dat de hele familie happy en uitbundig voor de webcam zou staan zwaaien. Maar goed, ondanks dit uber-enthousiaste weerzien met sommige familie leden had ik uiteindelijk wel een paar enthousiastelingen weten te strikken die een praatje met mij wilden maken – gelukkig maar, anders had ik mij behoorlijk kneuzing gevoelt zo lonely voor de webcam’.- En daarmee heb ik toch een beetje kerst kunnen vieren met mijn familie. Nadat ik weer helemaal op de hoogte was van alle nieuwe roddels werd het tijd voor ons luxe kerstontbijt en wat was dit waanzinnig!!! Zoo veel, zoo goed en zoo lekker!! Echt een super uitgebreid buffet met brood, eieren, taart, aardappelen, sla, fruit, worsten, alles! Zoveel lekkers bij elkaar had ik al een lange tijd niet gezien!

Nadat we onze buikjes goed vol hadden gegeten, zijn we de strip op gewaggeld om op zoek te gaan naar een leuke show voor de avond. We hadden enthousiaste verhalen gehoord over Cirque de Soleil Zumanity, dus toen we deze show voor een schappelijke prijs (noujaaaaaa schappelijk!!) op het bord zagen staan, hebben we deze kaartjes voor de avond besteld. Niet anders verwacht, deze show werd aan de andere kant van de strip in hotel NewYorkNewYork gedraaid, dus  voordat we er ‘a avonds naar toe konden moesten we daar eerst nog de kaartjes ophalen.  Vervolgens moesten we als de wiedeweer naar het hotel om ons op te dressen om daarna direct weer omkeer te maken, om een vierdaagse naar NewYorkNewYork af te leggen.
In die tussentijd hebben we ons 20 dollar duurdere kaartjes aan laten smeren, dus om een goede plek hoefden we ons in ieder geval geen zorgen te maken, zei men..
Jammer, verkeerd ingeschat! Want aangekomen in de zaal zat ik schuin voor het podium met een enorm groot hoofd voor mij!! Daar komt ook nog eens bij dat dit grote hoofd een onderdeel was van een verliefd stelletje, waardoor twee grote hoofden als siamezen tegen elkaar aangeplakt zaten. Dit maakte dat mijn uitzicht zo beperkt was, dat ik na iedere ‘ik probeer wat te zien’ poging mijn nek moest laten rusten omdat het totaal verkrampt was. Anderzijds, was het misschien ook niet heel erg dat ik hierdoor het merendeel van de show heb moeten missen, want wat er allemaal gebeurde op het podium.. ik stond met mijn oren te klapperen!
Cirque de Soleil Zumanity werd omschreven als een acrobatiek show met een erotisch element erin verwerkt. Volgens de kaart verkoper zou dat erotische tintje voor ons ‘meiden uit Nederland’ niet veel voorstellen. Bedenkend dat collega’s van de Y. al rode oortjes kregen van een filmpje over een vrouw die haar bedekte billen heen en weer schudde en dit volgens hen te heftig was om aan ons te laten zien, was het voor mij geen vraag maar een gegeven dat mijn hart van deze show niet sneller zou gaan kloppen. Vergissing zoveel, want ik weet niet bij welke categorie Nederlanders ik hoor, maar ik was geschokt! Ik vond het gewoon een beetje ordinair! Van acrobatiek heb ik weinig gezien en de hele show draaide om seks! Zo was er een scene over het spel van verleiding, waarin twee mannen in een kooi vechten om een vrouw en aan het einde van het verhaal zelf speeksel met elkaar staan uit te wisselen! Daar zal ik het bij laten omdat ik er geen 18 + verhaal van wil maken, maar het mag duidelijk wezen, dit was niet mijn soort show. Bijgekomen van dit spektakel, zijn we snel weer achter de black jack kasten gaan zitten en heb ‘jawel’ 15 dollar mogen winnen ‘finally!’..

De volgende dag, de laatste dag van onze Vegas trip, ofwel tweede kerstdag voor jullie, geen kerst meer in Amerika en dus al helemaal niet in Vegas, deden we toch nog een poging om de Nederlandse kerst feeling te pakken te krijgen door weer te skypen met de families. Deze keer was familie de Mooij aan de beurt. Weer veel te vroeg in de morgen, kon ik  lekker onder de wol met mijn tweede familie praten. Oma die zich voor de webcam poseerde maakte het familie plaatje helemaal compleet! En de aankondiging  dat ze met mij een keer naar Amerika zou willen reizen was zo aandoenlijk..
Daarmee kwam toch wel het gemis naar het thuisfront..
Heel leuk al die kerstversiering, optredens en shows, maar een echte kerst betekent voor mij samen zijn met de mensen om wie je geeft, van wie je houdt..

Maar gelukkig had ik in Vegas Marijke aan mijn zijde, die heel lief een cadeautje aan mij gaf met een prachtige tekst over vriendschap. Daarmee werd mijn gemist weer wat gedoseerd en zijn we na een knus etentje bij de Denny’s op zoek gegaan naar een leuke show voor de avond (alweer ja!).
We wilden graag naar de Illusionist David Coperfield, maar deze beste man bleek niet te spelen. Na veel wikken en wegen (want wij kunnen beiden nog steeds geen beslissingen maken) is de keus gevallen op Jan Rouven. Een Duitse illusionist die ’s avonds zou spelen in het Riviera hotel. Aangezien het al laat was toen we de kaartjes kochten (de rest van de middag hebben we liggen slapen als gevolg van al die leuke skype gesprekjes), moesten we weer haasten om op tijd te zijn. Ook dit hotel lag weer ellendig ver weg, dus we hebben drie hele kwartieren gerend, snel gewandeld, hard gelopen en daar tussendoor korte stops gemaakt om op adem te komen, maar we hebben niks van de show gemist! Hoewel…
Bij de kaartverkoop is ons nog gevraagd of we een upgrade qua zitplek wilden hebben voor  maar liefs acht magere dollars. Maar gezien de mislukte 20 dollar investering van de circus de soleill show hebben we hier maar van afgezien. Vergissing again! Aangekomen in de kleine, maar bomvolle zaal werden we helemaal achterin neer gezet. In deze goedkoop ogende zaal liepen de stoeltjes niet als alle andere theaters omhoog, maar zat iedereen op gelijke hoogte. Ook hier had ik weer een waterhoofd voor me zitten, maar gelukkig viel deze iets beter te omzeilen als die twee plakkers bij de vorige show. Van wat ik zag, was het een leuke show met veel humor en natuurlijk illusionisme. Beetje jammer dat hij halverwege de show zijn goochel spellendoos begon te promoten (hoe commercieel!) die naderhand te koop was, maar ook dat mocht de pret niet drukken.

Na de show zijn we casino gaan hoppen. Alle casino’s gingen we af met als strategie bij vijf dollar winst of bij vijf dollar verlies stoppen en verder gaan in het volgende casino. Lange tijd ging me dit goed af en kreeg ik zelfs nog vier dollar voor niks, omdat iemand vergeten was het uit te betalen. Helaas stopte ik niet op tijd met dit grandioze plan en moest ook deze avond weer af sluiten met noppes, nadaa, niks op zak.  Ik ben lekker mijn bed ingedoken, zodat ik fris en fruitig van de laatste Vegas dag kon genieten Helaas was deze laatste dag wat minder genieten voor Marijke, want die heeft deze dag op een hele ‘hoop’ wc’s gezeten. Haar maag was blijkbaar niet bestand tegen die vette troep van de Denny’s…
Maar verder hebben we super leuke dagen gehad in Vergas. We hebben alle hotels en casino’s gezien en hebben alles kunnen doen wat we wilden doen. Op deze laatste dag verloor ik nog een zak met geld, dus toen was het officieel bye bye Vegas!

Na goede tijden, komen ook slechte tijden. En deze dagen van slechte tijden begon direct na onze avontuurlijke Vegas trip. Het was heerlijk lenteweer in Long Beach, de vogeltjes floten, de eekhoorns lieten zich weer zien, en wij? Wij zaten al die dagen opgesloten in huis om ons portfolio af te maken!! Gelukkig hadden we er ook een verplichte feestdag tussen zitten, zodat we als het ware verplicht waren om onze schoolellende aan de kant te gooien en tijd vrij te maken om te genieten. Ik heb dus een echt Amerikaanse jaarwisseling mee mogen maken. Op oudejaarsdag  werd het me wel heel duidelijk hoe groot het negen uur durende tijdsverschil werkelijk is! Terwijl  jullie de champagneglazen tegen elkaar rinkelden en ondertussen de zoveelste vette oliebol naar binnen werkten, was het bij ons nog maar drie uur en zaten we duf op de bank het happy new year liedje van ABBA menigmaal te luisteren.
Maar daarentegen, tegen die tijd dat jullie de ogen weer openden, begon het bij ons.. en hoe!
Na een heerlijk oudjaarsdinner bij de MAC, zijn we naar de haven gegaan waar muziek werd gespeeld en om negen uur een mooie vuurwerk show was. Daarna hebben we onze avond en nacht voortgezet op Pine, een straat die afgezet was in Downtown Long Beach. Hier waren ongelofelijk veel mensen samen gekomen om het nieuwe jaar in te luiden, er speelden bandjes en overal waren eet- en drinktentjes neer gezet, supergezellig!  - en super expensive!-
Maar goed, we hebben afgeteld met honderden mensen en de confetti en ballonnen kwamen daarna als regen uit de lucht vallen. Het ontbreken van de oliebollen en het vuurwerk waren wel een klein gemis, maar we hebben een geweldig oud- en nieuw gehad. Om 02.00 uur was het feestspektakel al weer voorbij, dus lekker op tijd onder wol.. Helaas wist een dronkenlap onze deur te vinden, dus die heeft een half uur op onze deur staan kloppen en aan het slot staan trekken, maar in een ver verleden heeft de slotenmaker er een nieuw slot opgezet dus die beste man had geen schijn van kans op binnen te komen, so he gave up…en de rust was weder gekeerd…

In 2013 zijn we naast dat akelige ‘er komt geen einde aan’ schoolwerk, ook nog uit eten geweest met een collega van de YMCA. Zij is net nadat wij aankwamen in Long Beach voor een tijdje vertrokken naar Rome, dus onder het genot van een pizza was het een leuk moment om even bij te praten. Onze ober van de California Pizza kitchen had ons weer in het oog, dus ruilde hij van wijk om ons te kunnen helpen ‘how nice! Maar dit keer geen gratis toetjes, beetje jammer!’ Hij was klaar met werken en nodigde ons uit om wat te drinken bij de buren ‘de pianobar’. Met een beetje weerstand, heb ik mezelf toch mee gesleept en hebben we uiteindelijk een super avond gehad. Hij kende al het personeel daar, dus we hebben de hele avond gratis mogen drinken. Ik heb zelfs een drankje gehad dat naar pannenkoek met stroop smaakte, heel bijzonder..

Verder hebben we nog een dagje strand ingepland en hebben we de Hollywood tour gedaan. Een van die verkoopmannetjes beloofde ons dat we voor 15 dollar mee mochten en daarmee gingen we akkoord. De baas was hier minder blij mee, dus die vroeg weer 20 dollar. Om het verhaal kort te maken, het was een heel gezeur… maar uiteindelijk kregen we de tour voor de beloofde prijs als we dan maar op tijd op de afgesproken plek zouden staan. Na een goor broodje chicken Kebab bij zijn familie, stonden wij binnen het half uur netjes klaar om op tijd te kunnen vertrekken. Maar er stond nog helemaal geen auto? We konden ieder moment vetrekken, relaxed…
Dus om onze wachttijd wat op te vullen, zijn we de nog steeds zeurende baas en de verkoopmannetjes gaan helpen met flyers uit delen, maar na drie kwartier was de chauffeur er nog steeds niet! Uiteindelijk vertelde die ‘steeds irritanter wordenere’ baas dat een familie niet is komen opdagen en dat de tour dus niet doorgaat. Hij kon wel regelen dat we met een andere tour mee konden, maar dat zou alsnog 20 dollar kosten. En toen was ik er wel zo klaar mee! Ik heb  ons geld terug gevraagd en gezegd dat we naar de concurrent gaan. Bijzonder, want toen was er wel ineens van alles mogelijk en stond er binnen vijf minuten een auto voor onze neus.

In de twee uur durende star-tour zijn we onder andere naar Beverly Hills en rodeo drive gereden en hebben we de huizen van dr. Phil, Leonardo DiCaprio, Tom Cruise, the Kardashians, Frank Sinatra, Christina Aquilera en Maikel Jacksonon gezien. Bij een korte stop bij de Playboy Mansion ging ineens dat –hek ding opener camera- aan en iemand zei hallo, was het onze enige echte Hugh Hefner? Wie weet…

Na een goed laatste weekend, was de laatste week van ons verblijf in Long Beach mogelijk nog ellendiger dan onze ‘bizzy for school dagen’ ellende. Een week van te voren ben ik begonnen met inpakken, maar soms moet je tot de conclusie komen dat iets  gewoon echt niet past. Ik heb menigmaal, dagenlang, vele uren op een dag alles in-uit-in-uit-in-uit gepakt, om op de dag van vertrek in te zien dat er niks anders opzit dan wat dierbare spulletjes weg te gooien en alsnog een groot pakket te verschepen. Gevolg van dit uitstellen is dat ik er ontiegelijk veel uur aan besteed heb, een paar uur voor vertrek nog steeds aan het pakken was en daardoor een week lang 24/7 hebben zitten stressen. Maar! Nu had ik het geluk ook niet helemaal aan mijn zijde.
Twee dagen voor vertrek, mijn gehele garderobe zo waar in mijn koffer geïnstalleerd, knapt de wiel er onder uit en zit er een mega barst in! Tjah… en toen zat ik tegen zo’n miezerig wit dun stofje aan te kijken die moest voorkomen dat mijn kleding straks op de straten van New York komt te liggen. Met mijn vette over gewicht aan bagage (het maakt niet uit wat ik opstuur of wat ik in mijn handbagage prop, het wordt maar niet minder..), leek me dit niet verstandig en ben ik als een kip zonder kop alle winkels afgestruind om uiteindelijk met een paarse, veel te kleine koffer thuis te komen. Maar beter iets dan niets!

Naast koffer stress was er ook nog eens huis-checking stress. In het thema Halloween vonden we het wel grappig om een paar bloedspetters op de muur te plakken. Het jellie achtige spul haalden we kort voor vertrek van de muur af, maar een helder rood spoor bleef achter. Met een schuurspons en chloor ben ik als een gek gaan vegen. De muur werd er mooi egaal van (of teerde wat weg..) maar de inmiddels roze bloedspetter waren nog steeds zichtbaar. Als leken hebben we bij de Wallmart verf gekocht die moest lijken op onze doorrookte muurkleur, maar ietwat verkeerd ingeschat ‘twee vierkant/ovaal achtige witte vegen’ had het tot gevolg. Maar achteraf gezien hebben we ons hier echt te druk over gemaakt. Er waren wat mensen van de Y. op visite, die onze landlord goed aan de praat hielden (waaronder Marisol, daar kom je helemaal niet vanaf!) en ondertussen hadden we twee opgestapelde muziekboxjes voor de vlekken weten neer te zetten en daarmee heeft ze maar met een half oog ons appartement bekeken. Weer een last minder!

En met dat opgeluchte gevoel, lieten we alles los wat ons tegen hield om uit huis te gaan en zijn we gaan schieten!! Ik vond het doodeng!! Ik was als de dood dat ik per ongeluk iemand neer zou schieten of dat  er een verdwaalde kogel in mijn lichaam zou nestelen. Maar naast deze angst gaf het ook een ontzettende kick! Ik bakte er niks van, maar ik vond mezelf zo cool!! Eerst hebben we met een kleine maar vet zware pistool de roos proberen te raken en daarna met een huge shot gun! Ja, een mooie, enge maar gave Amerikaanse afsluiting van onze tijd in Long Beach.

En bij dit vertrek hoort natuurlijk ook het moeilijke onderdeel, afscheid nemen. Marisol had ons uitgenodigd voor een lunch bij haar thuis, waar ze heerlijke bbq spareribs, lasagne, sla en knoflookbrood had gemaakt. Een dag  later was er een afscheidslunch voor ons georganiseerd bij de Chinees met alle YMCA collega’s. Daar was over na gedacht! Want onze eerste keer lunchen, was bij dezelfde chinees. En op de vrijdag hebben we voor de laatste keer geknuffeld met alle kids van de Y. In die tussentijd ben ik ook nog geëlektrocuteerd en was ik even bang de laatste dag niet halen, maar ook dat heb ik overleefd en is de reisstekker, waarvan ik de bruine ijzeren draadjes vastpakte, ook weer uit de muur getrokken. Eind goed, al goed!

En daarmee is onze laatste dag in dit geweldige Long Beach genaderd. Een week lang zijn we bezig geweest met alle laatste dingetjes. Al deze kleine dingetjes zorgde voor heel veel werk en nog meer stress, maar we zijn klaar! De bank, het koffiezet apparaat en de nachtlampjes hebben we weten te verkopen. Mijn relaxstoel gaat naar een collega en de andere spullen zijn allemaal opgehaald. Mijn laatste Costco lunch heb ik mogen nuttigen, want Marisol had allemaal lekkere lunch dingetjes mee genomen naar ons appartement en is de rest van de dag gebleven omdat ze geen afscheid wilde nemen. De hele dag hebben we aanloop gehad en s avonds kregen we nog bezoek van een collega waarmee we slaapmutjes hebben gedronken, spelletjes hebben gespeeld en Macdonalds hebben gegeten om  daarna echt vaarwel te zeggen.

Met pijn in mijn hart trek ik vannacht om 3.00 uur voor de laatste keer, de deur van het appartement dicht, wetend dat ik hier niet meer komen zal. Deze tijd zit er op, maar het is een ervaring die ik altijd zou blijven koesteren. Dit was voor mij ‘de American Dream’!

En met dit gegeven ga ik vol goede moed de laatste twee weken in. Niet meer in Long Beach, maar een leuk reisje door noord- en oost Amerika.

Ik ga je missen Long Beach!

Be continued..

Lots of love,
From sunny California