Na hard werken, tijd voor ontspanning: Cinema, DisneyLand en La County Fair!

Hallo lieverds,

Ik heb vandaag een Wednesday office day off! In het Nederlands betekent dit dat onze co-workers een meeting hebben met de grote baas. Marijke en ik zijn hier ‘erg vervelend’  niet voor uitgenodigd, dus moeten we ons op deze vrije dag zelf maar vermaken…
En aangezien ik jullie, ‘de tien bezoekers van mijn reisloggersite‘, niet wil teleurstellen met nog een week niks.. probeer ik op deze vrije dag met veel moeite een beknopte versie van mijn afgelopen veertien dagen weer te geven.

Want zo kan ik nu antwoord geven op de grote vraag die uit mijn vorige reisverhaal restte, verbrand ik op de boot met de Colombiaanse kids? Voor diegene die dit per toeval lezen (dus die buiten de tien vaste bezoekers vallen), we zijn met de kinderen van het uitwisselingsproject op een boot gegaan om te onderzoeken wat er op de bodem van de zee ligt.
Het zand dat met emmers de boot werd opgetrokken, werd door de kids ontleed. Het was verrassend om te zien wat voor gedierte hieruit tevoorschijn kwam. Ook had ik een erg boeiend gesprek met één van de begeleiders van dat uitwisselingsproject. Iedere keer wanneer hij zijn mond open deed, zag ik zo’n wit draadje kwijl achtig iets in zijn mondopening hangen, dat zich daarna ook vermenigvuldigde als smurrie over zijn tanden. Ik dacht dat ik heel wat gewend was met mijn werk in de gehandicaptenzorg, maar hier kwam mijn maag toch echt tegen in opstand. Verder viel het weer ietwat tegen (het was enorm bewolkt!!!!!!!!!)… dus van verbranding of enigszins een kleine verkleuring was geen sprake. Na deze leuke en interesseante boot trip zijn we richting de Vietnamees gegaan. En waar denk je aan bij een Vietnamees?
 .. Ik dacht in ieder geval aan Vietnamese loempia’s .. en heb dit denken ook omgezet in doen. Wat waren ze lekker!
De rest van de middag heb ik in het computerlokaal doorgebracht, waar de jongeren een film over hun verblijf in Long Beach monteerden en waar één van de kids mij wilde koppelen aan de begeleider met het draadje. Leuk die tieners! En omdat ze de volgende dag alweer zouden vertrekken naar New York, mochten Marijke en ik als model staan op hun foto’s…
Hollywood, Los Angeles, Long Beach? Het kan dus overal…

After deze fotosessie kregen we drie uitnodigingen voor de avond binnen. En aangezien Marijke en ik nog steeds de afspraak in ere houden om op iedere fatsoenlijke afspraak in te gaan - want je bent tenslotte maar één keer in America -  gingen we ook deze avond weer op stap. We hebben gekozen voor de relaxte variant van uit eten en hebben dit afgesloten met een drankje op ons balkon. Beetje jammer dat we ’s nachts vergeten zijn om de huge zak met ijsblokjes in de koelkast te persen, waardoor we de volgende morgen in alle haast het ontwikkelde zwembad moesten legen. Nadat deze klus geklaard was, hebben we voor het eerst gebruik gemaakt van het openbaar vervoer om bij Burnett Elementary school te komen. Leuk aan de Parent Group die op deze school wordt gegeven, is dat de ouders erg geïnteresseerd waren in onze achtergrond en cultuur en hierover veel vragen stelden.
De andere intern vertaald wat er in het Spaans gezegd werd, zodat Marijke en ik hier toch nog wat van mee kregen en hierop  konden participeren.  

Zo vertelde ook een echtpaar uit deze Parent Group dat zij aan Zumba deden en nodigde ons uit om hier aan deel te nemen. De Zumba lessen worden gegeven in een zaaltje van de kerk (zelfde kerk als waarin de YMCA zich bevindt) en bestaat uit diverse dansen. De ene dag richt het zich meer op boksen en de andere dag meer op Afrikaanse Hiphop. Wat het thema van de avond ook is, het is behoorlijk ingewikkeld en behoorlijk vermoeiend! Al die gekke bewegingen duren meer dan een uur en dat zonder tussenposen. Maarja, met al die hamburgers hier kan ik weinig anders..
Ik hoop wel dat ik met mijn streven van three times a week, mijn worst scenario over een Laura in een kingsize maat, waggelend met een rood aangelopen hoofd over de straten van Long Beach (of straks Epe!) weet te voorkomen. Discipline, Dat is het woord!…  dus niet ervoor, maar pas NA het sporten eten bij de MAC.

Met dat in mijn gedachten kon ik  weer fris en strak tegen een nieuwe dag aan. Dat moest ook wel, want vrijdag werden Marijke en ik voor het eerst gescheiden. Niks geen vrije dag, maar aan de bak! We hadden een muntje opgegooid wie naar welke school ging en ik mocht en het doen met Burnett. Samen met de ouders en studenten van de California Universiteit  doen we mee aan de Parents and Students Community Leadership Projects. Dit project richt zich op de community, om gemeenschappelijke problemen aan te pakken. Er wordt een workshop dag georganiseerd waar deze problemen aan de kaak worden gesteld. In deze bijeenkomst hadden de studenten voor heerlijke hapjes gezorgd, waar later – toen de ouders verdwenen waren- de nodige woorden over vielen. De studenten begonnen echt te bekvechten met elkaar! Very interesting die groepsdynamica..
Tegen die tijd dat ik eindelijk thuis kwam, zat Marijke al goed en wel onderuitgezakt in de relaxstoel te nippen van haar coke. Oké, nu was dit niet heel verassend aangezien het muntje mij met de praatgrage Marisol op stap stuurde en ik mijzelf uit de auto moest wurmen om mij te ontdoen van Marisols spraakwaterval...

Nadat ik hier wat van bij was gekomen… moesten Marijke en ik maar eens kijken hoe we de vrijdagavond zouden gaan invullen - aangezien we geen enkele uitnodiging hadden ontvangen van onze Amerikaanse vrienden -.  Uiteindelijk hebben we zelf het vertier maar opgezocht bij de Paradise Piano Bar. Hier kon je plaatjes indienen die vervolgens voor je werden gezongen. Het was er gigantisch druk en er leek een verjaardagsparty aan de gang te zijn, waardoor wij ons een beetje de outsiders voelden. Het was dan ook erg ongemakkelijk dat het niet uitmaakte op welke plek we stonden, we stonden overal in de weg! Marijke en ik kozen dan ook al snel voor het hazenpad… doei  tien dollar entree!
Het was leuk geprobeerd, maar we zijn tot de conclusie gekomen dat we zonder Amerikaanse vrienden echt twee burgertutjes in het grote Amerika zijn..
En daarmee sloten we de avond vroegtijdig af.
Interessant om nog even te vermelden is dat wanneer wij terugliepen, er op het zelfde moment twee blokken verderop twee schoten zijn gevuurd! Geen gewonden…

Het verdere weekend hebben we besteed aan relaxen, opruimen, winkelen en een verjaardagsfeestje. Voor de zaterdagavond waren we uitgenodigd voor een verjaardag van een collega in de Pike bar. Hoewel ik in de Pianobar al een beetje had ervaren hoe een verjaardagsfeest er in America aan toe gaat, was ik toch nog wat nerveus over wat me te wachten stond. Toen we onze entrance maakte, zat de veestvreugde al aan een elle lange tafel waarvan de helft niet bij de party bleek te horen. Hoewel ik het eerste half uur dacht dat ik mijn tijd daar moest gaan uitzitten, veranderde in de loop der avond de ietwat stroeve sfeer in een echte knalfuif! Aan het einde van deze avond hebben we dan ook nog deel genomen aan de afterparty bij de jarige job thuis. Vervolgens hebben we op de terugweg naar huis een korte tussenstop gemaakt bij de MCdrive en ben ik direct mijn bed in gedoken om te dromen over mijn heerlijke relaxte zondag.

Na een rustige zondag begon de eerste dag van de week, net als alle andere maandagen met een Parent Group bij Stevenston Elementary school. In de middag zijn we met alle co-workers gaan lunchen bij de Mexicaan, wat uitermate heerlijke was want er zat geen selantro of bruine bonen in mijn taquito! Ons nagerecht bestond uit stroopwafels en kletskoeken uit de Dutch store. Deze winkel zit dicht bij waar een collega woont, dus onze traditionele hoogstandjes worden hier doorgegeven en je moest ze eens zien genieten!
De avond hebben we opgevuld met de cinema. Onze collega’s wilden voetbal kijken, maar wij wilden graag wat cultuur opsnuiven... dus het werd de prachtige film ‘The Words’.

De romantiek uit deze prachtige film Words hebben we de volgende avond voortgezet met een bonfire op het strand van Bolsa Chica Sunset. Hier hebben we Smore gemaakt, een snack dat bestaat uit een chocolaatje, een geroosterde marshmallow en dit verpakt tussen twee crackers. Lekker Amerikaans, maar marshmallows zijn niet aan mij besteed dus voor mij is het meer een ‘no more’.
Ondanks mijn intense gedachten aan een hamburger en de kou, heb ik wel enorm genoten van deze gezellige avond op het strand met een muziekje en een bottle of water.
Door de frisse zomerbries op het strand, voelde ik me echt wat rozig toen we terug naar ons appartement liepen. Ondertussen was onze collega heftige verhalen aan het vertellen over het o zo gevaarlijke nachtleven in Long Beach Down Town waarop ik natuurlijk wat koeltjes, onbevreesd, onverschrokken, manhaftig en stoer reageerde. Tot het moment dat ik geritsel hoorde in de bosjes. Vanuit mijn rechterooghoek zag ik wat bewegen...
De bosjes gingen heen en weer, en toen hoorde ik dat geluid!
… en vanaf dat moment is het zwart…..pikzwart…
Van horen zeggen weet ik dat ik mijn vrienden weg heb geduwd en ben gaan rennen voor mijn leven.
Gelukkig maar, want de sprinklerinstallatie kwam tot leven!
Toch bijzonder, want ik dacht zelf altijd erg rustig te kunnen blijven in noodsituaties. Zo kwam er op een avond een auto voorbij rijden met het raam open… Ineens begon deze man knoerthard naar ons te schreeuwen/gillen/krijsen. Ik stond op standje verlamd toe te kijken wat deze situatie nu precies inhield, terwijl Marijke de meest spastische bewegingen aan het maken was. (Marijke haar benen wilde weglopen, maar haar lichaam bleef op dezelfde plek hangen).
Deze zeer bedreigende ervaringen brengen mij wel een nieuwe levensles, - gezien mijn ervaring met Marijkes incongruente ledenmaten, hoef ik van haar niet veel te verwachten- dus red je eigen leven want een ander doet het niet! Met deze nieuwe motto sluit ik de dinsdagavond graag af, wat ons alweer brengt op de woensdag.

Deze woensdag hadden we weer een staffmeeting bij de Y. En wat was het er gezellig druk! Iedereen moest vertellen wat en waar we nu zoal mee bezig zijn.. en het leek Bob goed om met Marijke en mij te eindigen. Nu ben ik al niet zo goed in het praten voor een groep, dus ik viel stil. Marijke probeerde daarentegen (well done!) met man en macht de juiste zinnen te formuleren over wat wij geleerd hebben. Ondanks onze rood gekleurde wangen, dacht Bob dat we het vast niet zo warm hadden… want hij deed de ventilator uit! Hierdoor ontstond er echt een hele onaangename, akward achtige stilte… waardoor die gezellige drukte ons met grijnzende gezichten –afwisselend met glazige koeienogen-  aan zaten te staren. Blij dat dit vreselijke moment voorbij was, zijn we snel de office ontvlucht om met Marisol te gaan lunchen bij een Hawaïaans restaurant, waar ik een lekkere Hawaïaanse kipburger met Vlaamse frieten heb mogen nuttigen. Marisol trakeerde, want dit kon volgens haar doorgaan als een meeting…
Daarna moest Marisol nog wat boodschappen doen voor de Parent Group voor de volgende dag, dus hebben Marijke en ik hier gretig gebruik van gemaakt om goed veel spullen in te slaan voor eigen gebruik. Hiermee konden we de Wallmart zeker een week omzeilen…:-)

De donderdag was een dag die rustig verliep. We werden niet mee uit lunchen gevraagd, dus heb ik zelf maar een lunch georganiseerd bij dat heerlijke restaurant op steenworpafstand van de Beach. Toch zeker drie collega’s heb ik zover gekregen om Marijke en mij te vergezellen… en te rijden, want lopen is geen optie.

Tegen de middag werden we door baas Bob geroepen om op zijn kantoor te komen. De deur moest dicht en hij en de andere collega’s die binnen stonden keken ons met een strak gezicht  aan. Ik scheet echt zeven kleuren, want er was iets goed mis! En toen kwam het hoge woord eruit…
‘’Dames, we gaan morgen naar Disneyland en jullie moeten mee’’ …
Het duurde nog zeker wel tien seconde voordat het tot me doordrong wat hij zei..
pas op het moment dat Bob en mijn andere collega’s begonnen te grijnzen, durfde ik in het geweldige nieuws moment op te gaan. Wat was ik blij!!!!!!! We maakten gewoon een vreugdedansje door het kantoor. En dat wij de volgende dag om 7.30uur bij de office klaar moesten staan kon zelfs onze pret niet drukken!

Helaas dacht ik daar de volgende morgen iets  anders over  -wat had ik graag nog een uur willen snoozen-  Maar goed, happy als we waren.. zaten wij netjes om 7.29 uur als enigen op het kantoor te wachten op onze collega’s. Uiteindelijk hebben we daar tot tien over acht gezeten om vervolgens met de incomplete groep te vertrekken richting Orange Country.
Omdat onze co-workers iemand kennen die bij Disneyland werkt, mochten wij gratis het park in. En wat was het leuk deze dag! Nadat we bij aankomst in het park nog een tijdje hebben zitten wachten op de big boss, konden we daarna bij vele attracties zo doorlopen omdat het erg rustig was.
De meeste attracties van het hoofdpark kende ik al van Disneyland Paris, wat echt een kopie blijkt te zijn. Maar daarnaast hebben ze ook nog een tweede park genaamd ‘Disney California Adventure’, wat niet te vergelijken is met een van de parken van Parijs. Ze hadden hier zoveel mooie attracties! Zo zaten we in een racecircuit van Cars en vlogen we met een vliegtuigsimulator door heel California. Deze vliegtuigattractie is 4D en dat maakt het zo ontzettend realistisch! Je voelt de zachte zomerbries, je ruikt de geuren.. en de beelden die we zagen waren prachtig.. ! het leek wel of ik droomde, zo mooi…

Naast deze attracties waren er in de avond ook geweldige shows te zien. Zo eerst de parade van alle Disney figuren, met daarna een overweldigende watershow. De mooiste sprookjesmuziek werd gespeeld en de fonteinen brachten deze sprookjes tot leven… - oké, dit klinkt behoorlijk zweverig.. maar het was echt bijzonder mooi-. En after deze show begonnen ze met een vuurwerkspektakel.
Wat had ik dit graag met jullie willen delen…want het was magisch!

Uiteindelijk verlieten we rond 01.00 uur het park en hebben daarmee zestien uur doorgebracht op de happiest place on earth.  Leuk om nog bij deze dag te vermelden is dat wij de laatst vliegende spaceshuttle hebben mogen bewonderen. Niet als attractie, maar als Americas big pride. Rond half twaalf in de middag kwam  de spaceshuttle  Endeavour voorbij vliegen op de rug van een Boeing 747.
Ongelofelijk wat een reactie dit teweeg bracht bij de mensenmassa die stonden te wachten om een glimp van Endeavour op te vangen.  Al met al was het dus een hele bijzondere en geslaagde dag, die me nog lang bij zal blijven.. en in December gaan we weer!

Verder hebben Marijke en ik het weekend opgevuld met uitrusten, eten en een uitstapje naar La County Fair. Dit laatste was echt zo Amerikaans, en alle vrouwen liepen op cowboylaarzen!
La County Fair is een huge terrein met allemaal eetgelegenheden, kermisattracties, circus, concerten, markten, paardenrennen, shows…  alles!
Het was oneindig…! We hebben misschien maar een kwart van alles gezien, maar wat was het genieten… We zijn zo al hard bezig om alle Amerikaanse highschoolmovies-momenten mee te maken. Het volgende op mijn lijst zijn de footballplayers en de cheerleaders… so wie weet!

De rest van de week verliep as usual. Hoewel het me wel steeds vaker opvalt dat er rondom ons huis een helikopter met zoeklicht voorbij vliegt. Dacht ik de vorige keer al naar binnen te kunnen kijken, nu kon ik hem bijna aanraken! De eerste keer deze week bleef het een straat verderop maar rondjes vliegen en de tweede keer vloog het boven ons toen we onderweg waren naar de McDonalds voor een hamburger. Nouja… dat is Long Beach zullen we maar denken…

Ik geniet nog steeds van ieder moment van mijn verblijf hier in Long Beach...
Op mijn to-do-list staan vele activiteiten die afgestreept moeten worden voordat ik mijn tweede thuisland ga verlaten, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit gebeurt.
Dus ook voor nu...

Be continued

Lots of Love,
From sometimes dangerous but sunny Long Beach