Groot contrast! Movieworld, Delicatessen en de Y,

Hola queridos! (zoek dat maar eens op!)

Er is alweer een nieuwe week achter de rug.. en ik vraag me af waar de tijd blijft. Hoewel de afgelopen dagen niet zo amazing waren qua sensatie achtige stuff (hiermee bedoel ik dat ik nog steeds geen traan getatoeëerde bendelid vanuit zijn rijdende rangerover door het openstaande geblindeerde raam een kogel heb zien vuren – bekijk de film step up voor de visualisatie- maar desalniettemin, de tijd vliegt! Het ene moment schrik ik om 6.00 uur wakker door een huilende (lees: schreeuwende) baby en het volgende moment zoek ik al weer met frisse tegenzin mijn kleine bed op, wetend dat ik niet kan slapen door een trio huilende (lees: krijsende) baby, broertje en zusje.
Ondanks dat mijn energielevel daardoor dagelijks op - 20 staat, heb ik besloten om mij hier bij neer te leggen, want wat kun je anders?
Deze situatie maakt wel dat ik tot in de late uurtjes op het balkon zit, want of ik nou uren wakker lig in een broeikas of dat ik mijn nachturen half stoned doorkom op ons wietlucht ruikende aanbouwsel (beide inclusief gekrijs), maakt dus geen verschil.

Hoewel ik hier nu wat grapjes over maak (jaaa mijn opmerking over de wietlucht ruikende aanbouwsel was grappig bedoelt!), maak ik mij eigenlijk heel veel zorgen. Want met krijsende kinderen bedoel ik ook echt krijsende kinderen. Ik had al zo mijn vermoeden dat de kinderen van de overburen af en toe een pak slaag kregen, maar het lawaai dat ik rond middennacht vanaf mijn balkonnetje hoorde riep echt weerzin bij mij op.
Eén van hun kinderen begon te huilen, waarna ze dit kind meenamen naar de gang ... en ik vervolgens een opeenvolging aan stompen/ klappen en gesmeek hoorde. Een paar dagen daarvoor had ik al gezien dat ze een bamboestok in de vensterbank hadden liggen en het geluid wat ik hoorde kwam aardig overheen met een goeie pets van de bamboestok.
Dit gesmeek van dat kind om de ouder op te laten houden ging echt door merg en been! Het is zo moeilijk dat je wat voor dat kind wil betekenen, het wil beschermen.. maar dat je niet weet hoe.
Om deze reden hebben we wel de volgende dag aan Marisol gevraagd of het mogelijk was om hiervan een melding te maken. Marisol maakte duidelijk dat we hiervoor nog onvoldoende bewijs hadden, aangezien we het alleen maar horen en niet zien. Daarnaast gaf ze aan dat als zij kwaad in hun zin hebben – een anonieme tip zal direct naar ons lijden, aangezien wij hele dagen en halve nachten hun kamer in zitten te loeren – en je niet weet waartoe zij in staat zijn, zal ons veilig wanende gevoel direct afnemen.

Tevens moeten wij er zeker van zijn dat wat wij horen klopt. Want na een melding is de kans aanwezig dat de kinderen uit huis worden geplaats. Hoewel ik zeker denk te weten dat deze droevige incidenten plaatsvinden, begin ik dan toch weer te twijfelen. Het zal je maar gebeuren dat door jou toedoen de kinderen ten onrechte uit huis worden geplaatst! Deze –misschien wat laffe- angst maakt dat ik nog geen definitieve keuze heb gemaakt op de vraag of ik wel of geen melding ga maken. Ik zal het in ieder geval in de gaten blijven houden...
En wanneer het mogelijk is probeer ik contact te zoeken met de kindjes. Zoals laatst toen hun lieve dochtertje uit het raam stond te kijken. We zwaaiden en lachten naar haar.. en uiteindelijk zagen we een hele mooie, maar kleine glimlach op dat lieve snoetje...

Dit alles maakt wel dat ik mij er bewust van wordt, dat het contrast tussen wat er bij onze overburen gebeurt en mijn happy life in bruisend Long Beach groot is. En met name na die avond, vond ik het heel lastig om weer om te schakelen.
Maar het feit blijft dat ik het hier heel fijn vind. Ik heb het naar mijn zin met Marijke, mijn collega’s bij de YMCA en de leuke uitstapjes die ik maak.

Zo zijn we woensdag met een gedeelte van het team uit eten geweest bij de Mexicaan. Dit ging allemaal erg geheimzinnig, want de grote baas mocht niet weten dat we daar uitgebreid gingen dineren. Pas toen we de instructies hadden begrepen en hadden toegezegd dat we hiermee akkoord gingen: ‘zeggen dat we alleen nacho’s en een dietcoke hadden gehad’, mochten we mee.
Eerst genoten we van alle voorgerechten die de hele tafel in bezit namen, om vervolgens toe te tasten aan ons hoofdgerecht. Hierover ben ik helaas wat minder tevreden, want naast mijn 99% lekkere taco’s (er zat een heel vies kruid in) lag er een heel bord bedekkende smurrie aan bruine bonen/kaassaus op. Deze drap hadden mijn taco’s al bereikt dus de hele buitenkant was doorweekt en smaakten dus naar verlepte bonen.

Ach..ik had mijn calorieëntax toch al ruimschoots bereikt met alle voorgerechten die in Nederlands zouden dienen als drie grote hoofgerechten.
En bij deze heerlijke voorgerechten lunch mocht de Corona natuurlijk niet ontbreken. Corona onder werktijd? Jep, toen ik netjes een dietcoke bestelde ‘want alcohol drink je niet onder werktijd’ kreeg ik een venijnige blik toegeworpen, want bij Mexicaans eten hoort bier werd me verteld. Zodoende werd ik als ware gedwongen om er één te bestellen, heel vervelend!
Het werd dus een maaltijd van Nacho's en dietcoke!

Toen ik na deze maaltijd uitgeblust op kantoor kwam (want eten maakt moe), ben ik op de bank neergeploft want we moesten wachten op een collega die mee naar ons appartement zou gaan om onze televisie aan te sluiten.
En toen.... riep de grote baas ons op het matje. Zou hij iets gemerkt hebben? Ik had toch wel echt dietcoke en nacho’s gezegd? .. maar nee, daar begon de baas niet over.
Vandaag was namelijk de eerste dag dat de kids geen schoolvakantie meer hadden en zich dus allemaal verzamelden bij de Y. Als taak van de social worker moesten wij het contact met hen aangaan door er onder andere bij te gaan zitten. Na hard ja- geknik gingen we direct richting de jongeren... en wat zijn ze leuk!
Alsnog zijn we kort daarna richting ons appartement gegaan voor de televisieaansluiting want we wilden deze week America’s Got Talent natuurlijk niet missen...
Het koste onze collega wel heel wat moeite om het bakbeest van een televisie te laten werken, maar na een paar goeie meppen ertegenaan en nadat de gestaltes van antennes uit waren getrokken was er finally beeld. Kennen jullie Steve nog? De bodyguard van Jerry Springer? Die heeft nu zijn eigen Jerry Springer achtige programma en wij kunnen er naar kijken!! Wat een feestje... Steve! Steve! Steve!
De invulling van onze vrije uren hebben we deze verdere dag dan ook uiterst zinvol ingevuld! Steve! Steve! Steve!

De donderdag begon net iets anders op de office dan alle andere dagen, want er is een nieuwe stagiaire in ons midden genaamd Elba. Een leuke meid van 23, die aan de universiteit studeert voor Social Work. Nu moeten we ons kantoor dus delen, maar wat is het leerzaam! Zij leert ons Spaans en wij leren haar Nederlands. Perfect toch?
Aan het einde van deze dag kregen we de verplichte uitnodiging van onze baas Bob, om deel te nemen aan de kidsmeeting. Op deze wijze konden we alle jongeren in één keer ontmoeten en werden wij officieel aan hen voorgesteld.
Helaas moesten we door de onverwachtse kidsmeeting, een uitnodiging voor een rockconcert cancelen, maar dit maakte dat we na deze hardwerkende office dag lekker konden kiezen voor een avondje niets.
Dus we zaten al mooi op tijd in onze ubercharmante houseoutfits achter de televisie. Nu kondigde zich het probleem aan dat we honger kregen, maar we wilden de bank niet meer af. Dus wat doe je dan? Precies, zoeken naar een food deliveryservice.. Je zou toch denken dat Amerika HET land is van het bezorgen? Nou dat viel even knap tegen...Maar de aanhouder wint! Na een dik uur surfen op het internet vond ik Moms Late-Night Delviry Service met de pakkende tekst:

it's late, you just got home from the bar, and suddenly you realize: you're freaking starving!
oh, but wait, there's that whole dui thing if you get behind the wheel... hmmm... that's where *noms* comes in. we'll go to any restaurant, fast food place, convenience store, grocery store you want, as long as it's within the rules.

oh, and it's not just food... roommate just used the last of the tp? forgot to come...uh...prepared for your date and it's getting a little hot? noms is on the job!
whether everybody in the club got tipsy or you're just really lazy, call us up with your order and we've got you covered.

Perfect voor ons! Dit was precies wat we zochten. Het was even spannend wat we voor de deur zouden aantreffen, maar het was goed. Alleen een beetje jammer dat ze vroeg hoeveel fooi ik haar wilde geven, ik hier totaal niet mee om kan gaan en daarmee ‘bij wijze van’ al mijn spaargeld met een verbeten gezicht aan haar geef.
Anyway, een uur na het spannende telefoontje zaten we lekker te smikkelen van onze IN-N-OUT meals. Hmm volgens mij hebben we ook geen chips meer in huis....

En dan is er alweer de vrijdag, – ons tot nu toe vrije weekenddag- hebben we besteed aan strand, lekker restaurantje en winkelen. Het restaurant ligt op steenworpafstand van het strand en ze hebben daar de meest heerlijke sandwiches. Hoewel ze ontzettend lekker zijn, kreeg Marijke het wel heel hoog in haar bol en nam ze een homp brood van 15 inch! ( 40 cm..!!!!!!!!)
Nadat onze buiken (met name die van Marijke) rijkelijk gevuld waren zijn we gaan winkelen. Nooit geweten dat wij al die leuke klerenwinkels op loopafstand van ons huis hebben zitten! En zoals altijd, kreeg ik er ook nu weer mee te maken.. dat ik winkel
één had leeggekocht en ik in winkel twee dus veel mooiere dingen zag voor veel minder geld! Dus met pijn in mijn hart bracht ik enkele kledingstukken terug naar winkel één.. en toen kwam het winkelcultuurverschil aan de orde. Allereerst wilden ze mijn geld terug storten op mijn pinpas. Kan dat? Nou dit werkte niet en dus moest het maar contant..
En toen kwam de vraag of ik mijn paspoort bij mij had, want anders mochten ze mij het geld niet teruggeven. Mijn paspoort! voor het terugbrengen van een kledingstuk?
pff Ook zij krijgen het soms wat hoog in de bol...
Uiteindelijk kreeg ik na lang discussiëren en zielig kijken, zonder identiteitskaart.. het geld mee!! Wat een overwinning!! …

Met dit strijdlustige gevoel durfde ik in het donker wel naar huis te wandelen... 'ik zal die traan getatoeëerde mannen eens aanpakken als ze iets doen wat mij niet zint!'
Maar het bleef rustig...
In onze straat stonden alleen een aantal politieauto's en een brandweer, maar goed that’s the useal daily stuff… en ik zal daar dan ook niet verder over uitweiden.

En toen kwam de zaterdag alweer in beeld, de verassingdag! De collega waar we mee naar Hollywood waren geweest had ons een dagje uit aangeboden. Het was een secret location waar we naar toe gingen (als ik ergens niet tegen kan! – hoe weet ik dan wat voor kleren ik moet aantrekken?-) Maar goed, eenmaal in de auto bood hij ons twee enveloppen aan waar we uit moesten kiezen en dit zou bepalen waar onze reis naar toe gaat…
En het werd Universal Studios!!! En wat was het gaaf!!! Ik heb echt zo’n geweldige dag gehad…
De eerste attractie was de studio tour, waar we met de trein langs dertien verschillende sets reden.
In deze treinrit heb ik van alles mee gemaakt! Van een aardbeving tot aan een overstroming en van een vliegtuigcrash tot aan een enorme explosie. Ook hebben we onder andere de film Kink Kong mee mogen maken (we zaten er midden in!), kwamen we langs de Wisteria Lane waar Desperate Housewives zich afspeelde en zagen we de real Jaws!
Ook reden we langs een stiltegebied, waar op dat moment filmopnames werden gemaakt… en toen ging mijn telefoon af.. oeps! Wie weet hoor je mij straks wel praten in ‘de Oscar winnende’ Hollywood film van 2013.. dat zou leuk zijn he?

Naast deze studiotour waren er een tal aan shows en attracties. De attracties bestonden allen uit een achtbaan of uit een 3D flight simulatie die je door de wereld van televisie, film en zang brengt. Zo hebben we ook een heel heftig moment met de Simpsons mee gemaakt – je weet wel, met die gele hoofden–.en de terminator. Daarnaast had je nog de verrassende attractie genaamd ‘Jurrasic park ride’. Ineens gingen we loeihard naar benden… en er kwam toch een spektakel aan water op ons af! Niet een beetje druppeltjes, niet een beetje vochtigheid… maar gewoon zeiknat! (sorry voor mijn taalgebruik).. Ik kon alles uit wringen! Mijn haar was een mess.. over mijn hoofd zal ik maar niet beginnen… en die geur…
Wat heb ik genoten!

Verder hebben we kunnen zien hoe films worden gemaakt, hoe de special effects gemonteerd worden en er was de ‘Universal’s Animal Actor show’ waarin acteur dieren de meest gekke capriolen maken op aanwijzingen van de producer.
Tot slot was er nog een promotie aan de gang voor de Voice. Marijke en ik mochten in de stoel zitten, ronddraaien en zeggen jij wordt het! Wij waren the bomb!
Deze avond hebben we afgesloten bij de Red Robin, een heerlijk restaurant waar je onbeperkt Vlaamse frieten kon eten!

De zondag hebben we rustig aan gedaan. Beetje strand, beetje boer zoekt vrouw gekeken.. beetje gegeten..
En maandag was het weer officedag! Het was een volle bak bij de YMCA, want door een uitwisselingsprogramma zijn er twee groepen jongeren uit Ecuador en Colombia een week bij ons op bezoek. Ontzettend leuk om mensen uit een ander werelddeel te ontmoeten, maar minder leuk om een delicatesse uit dat werelddeel te proeven. Of we kregen een onvoldoende of we moesten een mier eten..
Natuurlijk ben ik hier niet gevoelig voor, maar ik wilde ook niet onderdoen van de anderen. Dus ik heb een mier gegeten!! Een mier!!! Een dikke vette vieze zwarte, met een groot hoofd en een enorm lichaam…
Ik durfde niet, maar ik deed het! Het voelde net alsof ik in Fear factor zat…
Stiekem wilde ik het uitspugen als Marijke haar mier op had en alle camera’s voor mijn neus verdwenen waren… maar tegen die tijd dat Marijke haar korstje op had, zat mijn mier al van alle kanten verwerkt tussen mijn kiezen.
En weetje… het was niet eens zo vies! Een beetje crunchy dat wel…
Hoe smaakvol het ook was, toen alle aandacht verdwenen was kon ik niet snel genoeg bij het toilet zijn. Mijn maag (of geest) kwam echt in opstand. En hoewel ik dacht alles door geslikt te hebben… lagen er daarna mooi een paar mierenpoten en een stukje vel in de wcpot. Maar stoer is het wel he!

Naast mijn heldhaftige moment was het verder een rustige dag bij de YMCA. ’s Ochtends zouden we voor het eerst bij een training aanwezig zijn op Stevenston Elemantary school, maar toen Marijke en ik daar om 8.30 uur stonden was er niemand te bekennen. Marisol bleek wat personal issues met haar dochtertje te hebben, dus de parentclub werd afgelast. Gelukkig hadden ze daar in het kantoor, waar een collega van ons zat, een Wii staan dus hebben Marijke en ik maar even getennist, gebowld, gehonkbald…

Gelukkig konden we dinsdag wel echt deelnemen aan de trainingen en hebben we eindelijk kunnen zien hoe dit er aan toe ging. Onze eerste groep was om 8.30 uur en hier waren ontzettend veel ouders bij aanwezig. De nieuwe directeur kwam zich voorstellen… en maakte daarmee bijna de volle anderhalf uur vol.
De tweede groep die om 12.30 uur begon was een klein klasje. De ouders vertelden waar ze tegen aanliepen bij hun schoolgaande kinderen en Marisol hielp hen met tips. (Ik denk tenminste dat dit zo ging, want het was Spaans en ik spreek geen Spaans -behalve ‘Hola queridos’ dan- ). Maar het was leuk om de moeders te ontmoeten. En ze hadden bagels!!

Woensdag gaan we in plaats van een dagje office, met de jongeren van het uitwisselingsprogramma op de boot… Ik ben benieuwd! Zal ik verbranden?
Be Continued…
 

Lots of Love,
Laura