Het leventje van alledag in Long Beach: Beetje wachten,even maccen, burenruzie en weer wachten....

Yes darlings, our apartment is furnished! Het koste wat moeite en een deurkozijn, maar onze fitnessruimte is nu bekleed met een bank, een stoel en een kastje! Ik blijf me erover verwonderen, hoe ontzettend behulpzaam de bevolking is. Een hele vriendelijke Mexicaanse vrouw doneert ons deze spullen en haar man en zoon kwamen helpen om alles op zijn plek te zetten. Deze man werkt zestig uur per week als vrachtwagenchauffeur en in zijn weinige vrije uren komt hij ons helpen om het bed in elkaar te zetten. Nu was dit ook wel nodig, aangezien wij niet verder kwamen dan een frame aan de lattenbodem te zetten en je dit vast moest blijven houden om het stabiel te doen lijken, but we try! En nu hebben deze aardige mensen ervoor gezorgd dat we echt een gezellig appartementje hebben, waar we na het harde werken graag naar terugkeren.

Oké, nu bestaat ons harde werken nog niet meer uit dan ‘wederom Wallamart’ en MCdonalds, maar beetje bij beetje beginnen we meer inhoud te geven aan onze dag opvulling. Zo zijn we gisteren naar de YMCA gegaan en hebben we heel lang zitten wachten op het kantoor. Marisol bleek (we think she forgot it) een afspraak te hebben met een cliënt, dus tegen die tijd dat ze dit afgehandeld had konden we FINALLY de hort op. We hebben Long Beach verkent by car, en hebben een bezoekje gebracht aan de scholen waar de YMCA aan deelneemt. De meeste waren dicht, dus dit was snel gebeurt. Dit bracht ons tot een higher level, het restaurant! Ik kreeg hier een flesje bij mijn Fish and chips waar malt op stond. Gelukkig vertelde ze me net  voordat ik dit stoer aan mijn mond wilde houden, dat dit een dressing is. Dat was maar beter ook, want dit spul was niet te eten.. of drinken.

Ik merk wel, hoe aardig en vriendelijk en leuk en spontaan Marisol ook is, dat mijn hersenen overuren draaien als ik er een hele dag mee op trek. Het is echt een Engelse spraakwaterval, waardoor mijn hersenen na het maken van overuren kiezen voor de ruststand. Ik vrees ervoor dat wanneer ik minder liters cola ga drinken, genetisch gezien ben ik hier al erg gevoelig voor, ik in mijn  roes blijf hangen. Nu dragen mijn buren er ook niet echt aan bij dat ik de rust te pakken krijg die ik nodig heb om overdag awake te blijven, want het leven in de St Mary's Arms Apartments‎, lijkt wel een slechte soapserie! Wij hebben helemaal geen televisie nodig hier, want als er geen helikopter met zoeklicht voorbij komt dan zijn er wel heftige relatiecrisis (sen!) aan de gang (You're cheating me bitch, I hate you assohole!)..
Niet alleen vanaf ons balkonnetje hoor.. ook wanneer we in de mac zitten, of naar de wallmart toe lopen (met name de term fat ass blijft dan populair).

Maar goed, dus weer even terugkomend op  de drukte van alledag. Vanmorgen moesten we onze eerst spaanse training, die gegeven wordt aan de mexicaanse moeders (met koffie en donuts!), opgeven omdat we gisteravond een briefje op onze voordeur vonden met daarop de boodschap dat er  vanmorgen een monteur voor onze douche zou komen. Nou, ik heb een overeenkomst gevonden met Nederland hoor! We hebben tot 12.30 uur doelloos zitten wachten, tot Marijke zelf het initiatief  in handen nam. Nog geen tien minuten later stond deze beste man al in ons appartement (Well-done Magggijke!) en maakte hij de… ja wat eigenlijk?
Anyway, daarna zijn we naar de YMCA gegaan en hebben hier weer zitten wachten, want iemands identiteit was gestolen. Al met al valt er dus te stellen, dat er weinig gebeurt en dat we de dagen wat doorkwakkelen…Maar misschien gebeurt het allemaal morgen! Want we hebben nog geen brief aan de deur hangen! so…..

To be continued

Lots of love,
from sunny Long Beach