Wij doen niet meer aan wachten! Druk weekend in bruisend Long Beach met leuke mensen.

Ola amigos,

Ik zit hier alweer elf dagen! Elf! Nog maar 149 dagen te gaan en ik zit weer futloos op de bank, in het altijd regenachtige (Jaaaaaa ik weet dat jullie nu heerlijke zonnige weken achter de rug hebben en dat onze Piet ook niet veel anders dan goeds voorspelt voor de komende tijd, maar ik heb voornamelijk ervaring met regen .... ) Dus.. het altijd regenachtige Nederland, te kijken naar goede tijden slechte tijden. 
De tijd gaat hier ongelofelijk snel (met name het weekend..) en onze dag opvulling wordt alsmaar interessanter. Nog steeds zijn we iedere dag druk met het doen van boodschappen, we hebben een 99cent dollar shop gevonden! En regelzaakjes (een moneyorder.. weet jij wat het is?). Maar dit weekend hebben we ons ook goed geamuseerd met bijzondere uitstapjes. Zo zijn we vrijdagmorgen opgehaald door Marisol en haar lieve mooie, maar enorme vermoeiende 4-jarige dochter en zijn we naar een huge mall gegaan… ! De prijzen waren net zo huge.. dus ik heb mijn hand op de knip gehouden, maar mijn ogen goed de kost gegeven! Nadat mijn frustratie wat was weggeëbd omdat ik niks van al dat moois kon kopen, omdat ik dus geen miljoenen bezit en omdat ik die ene mooie broek (het was een koopje!) niet verder omhoog kon trekken dan mijn knieën, zijn we tegen de middag, nadat de bewolking wat weg was getrokken, richting Seal Beach gegaan. Dit is een prachtig strand met hoge golven en lifeguards! Ik hoef hier verder geen uitleg over te geven want je kent ze wel van de televisie; groot, breed, één en al muscle, prodentlach en een zwembroekje.

Na deze zwaar vervelende gelegenheid  hebben we een rondleiding gekregen door Marisol haar huis. Daarna zijn we als de wiedeweer …nja  Marisol deed kalmpjes aan maar ik stond al in de ‘hurry up’ stand, naar ons appartement gegaan want onze volgende afspraak stond alweer te wachten. Kennen jullie die lieve Mexicaanse vrouw nog? Deze vrouw, genaamd Elma en haar zoon Kelvin namen ons mee naar een soort van talentenjacht in hun kerk. Ik wist totaal niet wat ik er van kon verwachten, dus ik liet het allemaal maar op me afkomen… en het was wisselend tussen mooi, vernieuwend en ietwat bizar.
Het begon ermee dat we een hand op moesten steken als je nieuw was. Marijke en ik hielden ons wat op de achtergrond en deden alsof we het niet verstonden, maar Kelvin en Elma begonnen zo enthousiast naar ons te wijzen dat hij ons moeilijk kon ontzien (Dat ontzien lijkt me sowieso al vrij lastig met  Marijke haar hoog blonde haar! Dit in combinatie met de gitzwarte haren van de Latijn Amerikanen is het net Duo Penotti..). Dus die beste man vraagt naar onze namen, waarop Marijke haar naam noemt… en hij direct helemaal van slag raakte en direct verder ging met zijn speech. Too difficult!
Vervolgens begon de talentenjacht met een tal aan muzikale optredens en hierna kwam er een preek in het Spaans. Ondanks dat Elma af en toe wat vertaalde, vond ik het lastig om mijn concentratie er bij te houden (hiermee bedoel ik dus dat ik het lastig vond om niet in slaap te vallen, want ik was doodop door dat lieve prinsessenkind van Marisol) … maar dit veranderde opslag toen we moesten gaan bidden.
Iedereen knielde voor in de kerk neer en pakten elkaar vast. En daarna… begon iedereen te huilen!! Ik was enorm verbijsterd en snapte niet wat er gebeurde…
Het maakte niet uit welke kant ik op keek, echt iedereen zat te snikken! Zelfs door de microfoon klonk gesnotter! Ondertussen zat Elma in het Spaans te  ratelen.. en wist ik niet meer waar ik kijken moest! Ik probeerde echt in het moment op te gaan, maar dat was heel moeilijk..
Vooral toen ik Marijkes ongemakkelijke gezichtsuitdrukking zag toen ze in haar armen een wenende meid had! Te grappig…
Maar nog geen vijf minuten later zat iedereen te springen en gingen ze helemaal uit hun plaat! Die overgang.. het ging zo snel! Laat ik het er daarom maar op houden dat het een leuk, eenmalige, bijzondere ervaring was. We werden goed ontvangen en werden behandeld als familie (HUG here HUG there HUG Everywhere..)

Vol van deze ervaring was ik aan het einde van deze dienst  echt gesloopt en wilde ik alleen nog maar MCdonalds eten op ons balkon, maar Elma had andere plannen! We hebben een rondtrip door Long Bach gedaan.. en toen ik na een tijdje vroeg of ze alsjeblief nog even door de MCdrive wilde rijden (aangezien ook zij ons meerdere malen op de gevaren van de nacht wees ), leek het haar wel leuk om ons de IN-N-OUT fastfoodrestaurant te laten zien.
Of het  nou kwam doordat mijn suikerspiegel op -11 stond, of doordat mijn autistische trek parten ging spelen (ik had mijn hele menu al bepaald!), werd ik er wat nukkig van (en dat het restaurant nog eens eind weg bleek te zijn, maakte mij toestand al niet veel beter.)
Maar! Eerlijk is eerlijk… gelijk bij de eerste hap van die overheerlijke hamburger was ik alleen maar
dankbaar… een nieuwe verslaving heeft zich ontwikkelt! En het geweldige van dit hele systeem is..
je hebt maar drie keuzes! Zo is mijn innerlijke conflict tussen het geen keuze kunnen maken ook weer gestild.  Give me number two please, al la doggystyke and dietcoke… thank you!!! Daarna zijn we richting huis gereden en heeft Kelvin ons netjes voor de deur afgezet en sloten we deze enerverende dag af met.. ‘hoe kan het ook anders’.. a hug!

Zaterdag werden we eveneens door Elma en Kelvin opgehaald om naar het baseballstadion te gaan. Hier zou een Christelijk concert plaatsvinden, waarvoor mensen van ver komen om hierbij aanwezig te zijn. Toen we in de auto zaten konden we zelfs al live meegenieten van hoe het er aan toe ging. En het was groots! GROOTS! Wat een enorm machtig gevoel gaf dat toen ik binnen kwam.
Ik kende dit alleen van highschoolfilms, dus ik werd helemaal euforisch! Maar ook die muziek.. het was prachtig! Aan het einde van dit concert werd er een preek gehouden. Deze man vertelde met zoveel overtuiging, met zoveel passie.. het deed me echt warm voelen van binnen. Aan het eind van de preek had je keuze om te kiezen voor God..
Als je Gods paden wilde bewandelen dan mocht je naar beneden komen, en uiteindelijk stond ik daar met duizenden andere mensen midden op het baseballveld die allemaal kozen voor een leven met God.. het had iets magisch.. het voelde alsof ik voor een tweede keer belijdenis mocht doen waarin ik met vol overtuiging JA kon en wilde zeggen!

Helaas werd dit magische moment wel iets afgezwakt doordat ik daarna aan de praat raakte met een ‘de overtreffende trap van overdrijvende Amerikaan’ die bijbels uitdeelde en maar vragen bleef stellen, niet naar mijn antwoord luisterde, en dezelfde vragen opnieuw stelde (Dit maal 9 + hug hug hug). Het voelde zo onecht! Maar goed, dit mocht de pret niet drukken..
Het was geweldig! Wat een enorm mooie ervaring…
En ook deze avond sloten we af, dat dacht ik tenminste, met de IN-N-OUT! Helaas blijkt Elma niet zo goed te zijn in het navigeren van haar eigen huge car, want na een uur rijden bleken we totaal de verkeerde kant op te zijn gereden. Goed, foutje moet kunnen! Nadat we weer een uur gereden hadden en ik mij al enigszins afvroeg of we er al niet lang hadden moeten zijn, zei een andere mevrouw die ook mee was naar het concert en meereed ‘He, dit is dicht bij mijn werk!’..
en laat Marijke nu net een gesprek met haar gehad hebben over haar werk, en dat ze hiervoor iedereen dag een uur heen en een uur terug moest reizen!

WAAAAAAAAAAAAAAAAAT???

Jep, we zijn weer totaal de verkeerde kant op gegaan en dat met dat maximale snelheid van 65km per uur op de highway! Een half uur rijden werd dus dikke drie uur rijden…!
Mijn ogen waren toen ook heel blijf dat ik finally mijn ‘door Kelvin in elkaar gezette’ bed in kon. Dit bed in elkaar zetten koste Kelvin ‘by the way’  heel wat zweetdruppels en ons een vloerbedekking! (Snappen jullie de link? Kelvins zweetdruppels op onze vloerbedekking! behoorlijk ranzig he.. maar we blijven dankbaar; -HUG-).

Maar goed, na een korte nacht slaap stonden we zondag alweer op tijd ‘iets minder fris en fruitig dan gehoopt’ op het filmfestival van de YMCA. Jongeren van verschillende YMCA’s  in regio Californië hebben zelf films geregistreerd, gemonteerd  en spelen als acteur in hun eigen movie.
Voor het festival werden deze films in het theater uitgezonden. Na acht films vond ik het wel even mooi geweest en zijn Marijke en ik boodschappen gaan doen. Hoewel ik hierdoor met grote spijt de pizza’s en donuts heb moeten missen, ben ik blij dat we gegaan zijn… want toen we om 14.00 uur terug kwamen, waren ze nog steeds niet klaar! Nadat de prijsuitreiking geweest was, hebben we ons in alle haast omgekleed en zijn we richting het strand vertrokken om op te laden voor de komende werkweek. Ik ben er klaar voor! Be continued..

Lots of love,
From sunny Long Beach