Amazing Road trip!

Hello sweethearts,

I’m the happiest person on earth! Want wat ben ik dankbaar voor alle mooie dingen die ik hier zie en mee mag maken. Over de afgelopen weken ben ik dan ook uitzonderlijk verrast, want ik heb de kans gekregen om een roadtrip te  maken door California, Arizona en Nevada. Het begon allemaal op 29 november, toen Jaco en Mark ein-de-lijk aan mochten komen op LAX. Als verassing wilden we ze ophalen van het vliegveld, maar helaas viel deze surprise is duigen. Na twee uur reizen met het openbaar vervoer wisten we bij aankomst op LAX niet waar we wezen moesten. De vluchten Delta en KLM kwamen aan in verschillende gates, en omdat het vluchtnummer nergens op de borden  te vinden was, renden wij op onze blote voeten van hot naar her. Ten overmaat van ramp hingen mijn prachtig gekamde haren na deze marathon als vieze slierten langs mijn gezicht  en leek mijn hoofd wel een ontplofte aardappel, maar goed.. alles voor het verassingselement!
Want na al dat eindeloze gezwalk, wisten we op een gegeven moment zeker dat we in gate 5 moesten wezen. Maar daar na de zoveelste maal aangekomen, was alles uitgestorven!
En toen kwam het verlossende smsje.. ‘We zijn nu bij  de auto verhuur! Chill vliegveld dat LAX!’
‘’Nou wat chill zeg! Hadden we daar al die moeite voor gedaan?’’
Maar dit was al snel vergeten toen we elkaar weer zagen, want wat was het weerzien fijn!

Na deze innige begroeting zijn we met de  auto richting Long Beach gereden om ons appartement te showen en Marijke af te zetten. Daarna zijn we naar een motel in het stadje Westminster gegaan, waar de jongens aan hun jetlag konden werken en ik eindelijk eens kon genieten van een goed bed. Helaas werd onze goede nachtrust al vroeg in de morgen verstoord door een Wake-up call.  Een dof telefoon geluid was hoorbaar, Jaco nam de telefoon op en startte een monoloog gesprek met dat krot uit de jaren 20, maar niemand aan de lijn…
Maar waar kwam dat vreselijke irritante, doffe en doorgaande telefoon geluid dan vandaan? Iedereen hoorde het, maar niemand zag het…
Nu, een paar weken later.. kan ik jullie vertellen dat het mysterie is ontrafelt. Het kwam van buiten!
Na deze ontdekking waren we helemaal klaar voor het ontbijt. Welk ontbijt? Nou het ontbijt wat beschreven stond bij de recensies… 
Maar bij binnenkomst in de ontbijtzaal (lees receptie van 2 bij 2 meter), zag ik geen ontbijt… of nja een koffieautomaat en een koek. Op naar de Subway dan maar!

Daarna zijn we richting Hollywood vertrokken, waar we een tocht langs de walk of fame hebben gedaan. Een kopje koffie bij de Starbucks bracht ons bij een stand-up comedian, wat ons allen een brede lach op het gezicht bracht ‘Holie Molie’! Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een mooie plek om de Hollywood sign te bewonderen. Eerst deden we dit op wandelende wijs, maar die berg was zo stijl dat we toch maar de auto hebben gepakt. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op een wondermooi uitzicht punt, hoog boven op een berg, waar aan de ene kant de Hollywood sign te zien was en waar aan de andere kant de prachtige skyline van Los Angeles was te bewonderen, adembenemend!
We sloten Los Angeles af met een korte sightseeing door de straten  van Beverly Hills, wat een huizen zeg! En met deze kleine introductie van een van de Amerikaanse bezienswaardigheden, waren we helemaal klaar voor de roadtrip, want zoals nu blijkt, Amerika heeft veel meer te bieden dan alleen mooie steden.

Woensdagmorgen gingen we dan ook bepakt en bezakt en met vol goede moed de zeven uur durende reis richting San Francisco te gemoed. Helaas kon ik de jongens deze morgen geen kennis laten maken met mijn favorite restaurant Modica’s.. want op dit tijdstip was het nog gesloten. Na een lekker Subwaytje (jaa we houden van wisselend eten) en een paar mooie stops verliep de reis vluchtig en kwamen we op tijd aan in Oakland. Hoewel de buurt rondom ons hotel er wat pauper uitzag (prostituees als bosjes langs de weg), zag onze kamer er meer dan redelijk uit. Het bed was alleen zo hoog, dan het mij  echt beangstigde om eruit te vallen. Gelukkig is dit niet gebeurt, want ik denk niet dat ik dit verhaal anders na had kunnen vertellen.
Maar goed, daar aangekomen gingen we gelijk downtown in om een pizzaatje te scoren. Omdat het Halloween was, zagen de mensen om eens heen er aardig bijzonder, griezelig of apart uit. De kinderen gingen langs de deuren voor trick or treat en wij ‘de vakantiegangers’ zochten na deze maaltijd snel ons bed op.

De volgende morgen konden we uitgerust en al beginnen aan een nieuwe enerverende dag. Het begon in downtown Oakland met een ranzige sandwich. De geur die uit deze sandwichzaak kwam was zo overheersend, dat ik die vieze bacon lucht de rest van de dag met me mee heb moeten dragen. Gelukkig hebben de anderen er wel van genoten en was het kassameisje met een kater erg blij met onze komst, waarmee dit bezoek toch nog als succes gezien kan worden.
Daarna vervolgden we onze dag met Fishersman’s Warf, gelegen in het mooie San Francisco. Dit is een plek met veel straatartiesten, musea en winkeltjes met souvenirs. We zijn naar het Musée Mécanique geweest, wat volstaat met oude mechanische piano’s en pleziermachientjes uit grootvaders jeugd. Daarnaast lagen er vele historische schepen aan de kades van Fisherman’s Warf, zoals de sleepboot Hercules en een echte onderzeeër, wat een thuisbasis was van tachtig man tijdens de tweede wereldoorlog. Verder zijn we nog op pier 39 geweest, waar honderden zonnende zeeleeuwen hun plekje probeerden te bemachtigen, leuk om te zien!
Van de zeeleeuwen gingen we door naar Castro, een stad  voor homo’s, lesbiennes, transseksuelen en leerliefhebbers met op iedere straat reusachtige regenboogvlaggen. Het was interessant om te zien, want in Epe kenne wie dit niet. Daarna hebben we een lekker koud pilsje weten te bemachtigen in één van de vele gaybars, terwijl we onze ogen lieten vallen op hoe alles er hier aan toe ging. De term ‘bijzonder’ mag ik hier wel plaatsen, want de meesten waren erg liefdevol naar elkaar.
Ook het toilet was een ervaring op zich, want als ik de jongens mag geloven dan hing er op iedere wand een spiegel, dus van enig privacy was weinig sprake.
En van de homocapital van San Francisco gingen we door naar het juweeltje ‘’de Golden gate bridge.’’ Deze grote en bekende brug hangt vol met telefoons voor alle mensen met zelfmoordgedachten. Wij hebben er alleen een paar kiekjes gemaakt, want ook by night was het een plaatje om te zien.

Daarna gingen we huiswaarts, met een kleine onderbreking  (lees: weg kwijt!)  en een  serieuze waarschuwing voor de onveiligheid van onze buurt, wisten we toch op tijd en veilig aan te komen bij ons hotel/ motel achtig iets. Met een heerlijke full size diner bij de red onion achter de rug, en misselijke anderen (ik was naar van die vieze baco-sandwich zaak ja!)..  kon een deel van onze groep heerlijk slapen om vervolgens weer wakker te worden voor een nieuwe dag San Francisco!

Op deze zonnige 2^e november vrijdag, hadden we Alcatraz op het programma staan. Alcatraz is een eiland in de Baai van San Francisco en was in gebruik als één van de best beveiligde gevangenissen van de VS. Zo heeft Al Capone (scarface) hier vier en een half jaar gezeten.
Je komt de gevangenis hetzelfde binnen als de gevangen en door middel van een audiotour (ingesproken door vroegere gevangenen) geeft dit een goede indruk van het harde gevangenisleven. Ik vond het een boeiende tour en hoewel ze er misschien nog meer uit hadden kunnen halen, heb ik echt genoten van dit uitstapje.
Na dit uitstapje zijn we voor de tweede keer naar de Golden Gade Bridge gereden om deze rode hang brug  bij daglicht te bewonderen. Vervolgens hebben we snel voort gemaakt naar één van de andere klassiekers van San Francisco, namelijk ‘’Lombard Street!’  Terwijl de zon al wat onder ging, reden we met de auto in ’s werelds kronkeligste straat en legde we In vijf minuten, op een paar honderd meter, acht haarspeldbochten af! Zowel de Lobard Street als de Golden Gate Bridge en de vele kabeltrams die door de steile straten van de stad gaan, droegen bij aan mijn beeld dat ik van deze prachtige stad had…

En na al dat sightseeing werd het toch ook echt tijd voor wat eten. Ondertussen waren we al in Chinatown beland, dus we gingen erg verassend, naar de Chinees!
We waren al uitgenodigd om bij een Chinees huwelijk aan te schuiven, maar tussen al dat romantische geschuifel  voelde niet iedereen zich op zijn plek, dus we liepen door naar de buren.
Het is mij nog steeds niet duidelijk wat er precies op de menukaart stond, maar met mijn sweet/sour chicken had ik een heerlijke avondmaaltijd te pakken.
Daarna vervolgden we ons uitstapje naar bed, want de road trip zouden we de volgende dag vervolgen, naar jawel Sierra Nevada.

De reis begon al vroeg in de morgen en met maar liefs vier uur rijden kwamen we zaterdag aan in het mooie Yosemite National Park. Een totaal aan 3000 km² nationaal park met waanzinnige watervallen, hoge bomen, monumentale rotswanden, denderende beekjes, liefelijke weides en mooie dieren…
Helaas waren de hoogste watervallen ter wereld niet te zien, want dit was uitgedroogd. Maar dit maakte het niks minder mooi (oké, een klein beetje dan), want het was een plaatje om te zien. En omdat het herfst was, waren de kleuren op zijn mooist.. dus dat was weer een winst voor ons! Naast het rondrijden door het park hebben we deze eerste dag ook even een goede klim mee mogen pakken. Het uitzicht zou fascinerend zijn, maar eenmaal aangekomen op het eindpunt was het een kleine teleurstelling. Mijn adem begaf het en ik zag niet meer dan een paar bomen en hetzelfde uitzicht punt als wat ik onderaan de berg zag. Maar goed, dit was een mooie  introductie van wat ons de komende dagen nog te wachten stond…  dus ik kon ik mij mentaal goed voorbereiden op het hiken. Ja hiken!

Maar voordat we aan onze hike tochten begonnen, logeerden we deze eerste dag in Sierra Nevada in een prachte ranch in Oakhurst. Hier wilde ik helemaal niet meer weg!
De Sierra Sky Ranch was zo mooi! We hadden een eigen private woonkamer tot onze beschikking (oké, het was niet helemaal privé, maar de mensen durfden niet bij ons te komen zitten dus het werd onze privé woonkamer) en een prachtige sierlijke veranda met panoramisch uitzicht op de bergen.
En dat Marilyn Monroe en John Wayne ons in dit hotel voor zijn gegaan, zegt natuurlijk ook wat!
Deze avond hebben we nog heerlijk gegeten in de saloon en wat gedronken in onze kamer, maar de volgende morgen moest ik er toch echt aan geloven.. weg van deze prachtige ranch om te gaan wandelen (hiken!) in een prachtig natuurpark.
Maar wat was het hiken de moeite waard. Met veel gekreun en gesteun heb ik het 2200 meter hoge Glacier Point weten te bereiken met als beloning het betoverende uitzicht op het dal. Ook op deze bergpunt had ik wel de hele middag kunnen blijven om te genieten van het uitzicht en de serene rust. En ik moet toegeven, de zware hike droeg er wel aan bij dat het nog overweldigender was.  
Nadat ik dit aangename plaatje goed in me op had genomen, hebben we de daling ingezet en wat ging dat simpel!

Vasthoudend aan al het moois wat ik tot dan toe gezien heb (en de inspannende prestaties die ik geleverd heb!) was het autoritje richting Sequoia National Park echt even een heerlijk relax momentje.  Dit maakte dat ik de volgende dag weer fris en fruitig kon beginnen aan dit nieuw park. Het eerste wat je ziet als je Sequoia binnenkomt zijn de bomen, reuzenbomen! Niet zo gek ook, want dit park staat bekend om zijn bomen.  Met de General Sherman heeft dit park de grootste boom ter wereld in zijn bezit, met een omtrek van 31 hele meters. Je voelt je er zo klein bij!
Als je de hoogte van de bomen even buiten beschouwing liet,  dan leek het net een mooie wandeling door de veluwse bossen. Even weer een klein momentje dat je het gevoel hebt dicht bij huis te zijn…

Maar de realiteit is anders! En dat werd duidelijk toen we ’s avonds aankwamen in Death Valley (de naam dankt zich aan vele goudzoekers die door de extreme temperaturen en droogte niet overleefden), een woestijngebied en de op één na heetste plek ter wereld.
Ons hotel stond dicht bij een western achtig dorpje, waar we op zoek gingen naar een feestelijke drinkgelegenheid. We kwamen uit in een uitgestorven Saloon (op een paar mensen daar gelaten), waar je helemaal the wild west feeling kreeg. Ook hier werden we weer hartelijk ontvangen door de uber enthousiaste bar vrouw. Lieverds,  dit is sarcastisch bedoelt want uit dat mimiek loze gezicht kwam niet meer dan een poging tot een minimale mondbeweging wat moest lijken op een glimlach. Dus met nog meer enthousiasme bestelden wij ons bier en zijn we een potje gaan poolen, de jongens tegen de meiden.. en wat waren wij goed!!
Het was een gezellige avonds op een totaal andere plek dan dat wij tot dan toe geweest waren. Verder hadden we daar een magisch uitzicht op de sterrenhemel,  want omdat het daar zo donker was waren de sterren zo zichtbaar! Ik vond het gewoon fascinerend..

Mijn enthousiasme die ik die avond op had  gedaan over Death Valley, groeide de volgende dag door.. want tijdens de kilometerslange  afstand die we aflegden genoot ik van ieder stukje landschap met kale vlaktes vol met rotsen.
Met 36 graden Celsius hadden wij het getroffen met het weer en begonnen wij onze tocht met de zandduinen en een bezoekje aan  Ghost Town, waar alleen nog enkele overblijfselen waren te vinden. Het was sowieso erg spannend om hier te lopen, want met al die ratelslangen en zwarte weduwen moest je goed op je hoede zijn! Verder hebben we de Artist Drive gedaan, een 14 kilometer lange weg die loopt door een zeer kleurrijk landschap en met een mooi kleurenpalet aan bergen,  om vervolgens uit te komen bij het badwater Basin. Deze zoutvlakte ligt 85,5 meter onder zeeniveau en is daarmee het laagste punt van het hele westelijke halfrond.
Al met al kan ik zeggen dat Death Valley met zijn prachtige zandduinen, uitzonderlijk mooie rotsformaties, schitterende woestijnlandschappen, zijn kraters  en de vreemde bergtopnamen als begrafenis, lijkkist, golfbaan van de duivel, hongerkloof en poort naar de hel, een onwisbare indruk op mij achter heeft gelaten en vond ik dit één van de meest bijzondere plekken waar ik ooit geweest ben.

Maar goed, ik blijf natuurlijk naast een aankomend natuurliefhebber ook gewoon Laura en daarmee was ik ook heel blij met het hotel waar we die nacht zouden slapen. Deze was in Laughin Nevada, ook wel genoemd ‘Klein Las Vegas’ ofwel  de place to be voor bejaard Las Vegas gangers.
In dit reusachtige hotel zat een mega casino met dus alleen bejaarden. We hebben direct even een gokje gewaagd, maar ik zat er nog niet zo lekker in en verloor een kleine hoeveelheid aan dat doorgestoken pokerspel. Maar hiermee werd ik wel helemaal klaar gemaakt voor het echte Vegas, want wat mij hier niet lukte verwachtte ik wel even driedubbel terug te verdienen in de echte wereld van het gokken. Tjah.. of dat nu ging lukken..

Maar voordat we eindelijk ons eindstation Vegas konden bereiken gingen we eerst nog even hiken in de Grand Canyon. Zodoende gingen we de volgende morgen alweer vroeg op stap, zodat we eerst nog even een tussenstop konden maken bij een café op de route 66, om vervolgens op tijd bij de Grand Canyon te arriveren.  Deze aankomst dag hebben we de Canyon per auto verkent en onderzoek gedaan naar wat de beste (en kortste!) hiking tocht was om de volgende dag tot uitvoering te brengen.
Om ons hier goed op voor te bereiden hebben we de avond gerelaxt in de hot tub. Deze tub stond midden in het hotel, waardoor we onze tussen alle Japanners niet hoefden te vervelen. Even een praatje maken met die, zien hoe vader japanner zijn kind japanner aanpakt.. interesting!

Na een rozig nachtje, stonden we de volgende dag om 9.00 uur bij het ontbijt buffet om hier aan deel te nemen. Alleen die ‘wederom erg enthousiaste en vriendelijke man’ wees ons erop dat dit al bijna voorbij was. Vreemd toch? Je zou denken dat 9 uur een mooie tijd is om te eten.
Dan maar naar de buren, die heerlijke –door jezelf samengestelde- sandwiches verkochten. Toen mijn oog eenmaal op de klok viel, bleek het al erg laat te zijn. Misschien hadden ze net als in alle andere hotels vergeten de klok een uur terug te zetten? En pas toen kregen we een helder moment… we zitten in een andere tijdzone! Niks geen Nevada, maar we zitten in Arizona! Pff erg verwarrend al die tijdzones.
Na dit meesterlijke ontbijt hebben we voort gemaakt naar ons startpunt van de hiking. In mijn korte broekje en mijn mooi bijpassend jasje bleek ik in vergelijking met al die woudlopers wat under of over dressed  te zijn. Maar dat maakte mij niks minder sportief, want met Vegas in mijn achterhoofd rende ik als ware over de smalle paden van de Canyon heen. Het uitzicht was fenomenaal en de conditie die ik de dagen ervoor had opgebouwd, kon ik hier mooi tot uiting brengen. Als een vlindertje liep ik de klif zowel op als af, ik vond het zelfs leuk! Nog beter gezegd.. ik vond het zelfs jammer toen het erop zat! Ik herken mezelf niet meer…

En toen was het eindelijk tijd voor Vegas Baby! De donkere wolken sluierden ondertussen over de brede en diepe kloof van de Canyon heen, maar met de verwarming op stand maximaal en een lekker muziekje was ik met het vooruitzicht van Vegas helemaal in mijn element.
Na vier uur rijden kwamen we in de stad van pracht en praal met al die mooie vonkelden en sprankelende lichtjes. Het ene hotel is nog mooier dan de ander, en ineens omgeef ik mij in allemaal werelden die in één straat samenkomen. New York, Venetië, Parijs! Het kan zo gek niet op, of je ziet het.. een achtbaan, een vulkaan die uitkomt, watershows, kanon gebulder en explosies!
Maar ondanks alle pracht van alle andere hotels, werd ik nog blijer van ons eigen hotel. Hilton Grand Vacations, een super de lux hotel.. midden in het winkelcentrum met een kamer waar je u tegen zegt.  We hadden twee gekoppelde kamers, met daar tussenin een supergrote woonkamer en keuken. Via een vier meter grootte projectorscherm konden we films kijken, terwijl in de andere ruimte de luxe hottub een uitnodigend gebaar maakte, tjah.. dat was genieten…

Maar naast onze gracieuze slaapruimte, heb ik natuurlijk ook gegokt. En hoe optimistisch ik in dat bejaardenhotel in Laughin Nevada ook was,  ik kom hier op terug… want ik bak er gewoon niks van!
Iedere avond en middag heb ik het geprobeerd, met al mijn trucjes!.. maar niks van dit alles mocht baten. Blackjack en ik zijn gewoon niet voor elkaar weggelegd. Maar tjonge, wat vond ik het leuk om te doen. Zo spannend of je met acht dollar toch nog een keer moet dubbelen of niet?
En joh.. het drinken was gratis -met een kleine fooi! Want anders zie je die snoezige serveersters niet meer terug-. Nee, ik kan niet anders zeggen dat dat ik leuke dagen heb gekend in het casino.
Maar het hoogtepunt van deze trip was toch wel Circus de Soleill. Op tijd stonden we in de rij om hiervoor kaarten te bestellen en wat was het mooi!! Althans 50% van de groep vond dit heel mooi..
De muziek, de bewegingen, het decor.. het is de mooiste show die ik ooit heb gezien! Ik vond het gewoon zelfs een beetje ontroerend. Beetje jammer wel dat 25% van de groep ondertussen lag te dutten;) Maar iedereen is een ervaring rijker!

Verder ben ik nog naar een club geweest, met het aanlokkelijke aanbod dat je voor 20 dollar de hele avond onbeperkt kon drinken. Alweer een beetje jammer, want mijn beeld van een club is door deze avond wat verknipt, want hoe uber gezellig het ook was.. de club stelde niet veel voor. Onze hotelkamer was nog groter!

Naast dit alles hebben we nog veel gewinkeld, hebben we pogingen gedaan tot winkelen (we hebben de marathon afgelegd voor niks, met als uitkomst lange gezichten..) en we hebben een hotel sightseeing tour gedaan.
En in dezer dagen, waarin we het geld in alle blackjack automaten lieten rollen,  moest ons eten op rantsoen. Er zat dus niks anders op dan dagelijks de dollarknallers van de Mac te bestellen, lekker hoor!
De laatste avond hebben we in het kader van een extra nacht en kosten bezuiniging, doorgebracht in het Disney hotel. Een mooi hotel om de laatste nacht in te eindigen. Niet de luxe van het Hilton, maar een normale slaapkamer waar het niet zonde is om direct te gaan slapen.
Tjah.. Las Vegas, een neppe wereld, een schijnwereld! Maar wel een hele mooie schijnwereld om een paar dagen te verblijven….

En toen zat onze trip er alweer op. 13 november reden we terug naar Long Beach om deze laatste avond romantisch te dineren bij Yard House. Vervolgens werd mijn hart vervult met liefde, want mijn posvak zat vol met leuke, lieve en mooie kaartjes.Dankjewel familie de Mooi en Kuijt, ik heb jullie kaartjes met heel veel plezier gelezen en heb ze een mooi plekje in mijn kamer gegeven, zodat ik er iedere naar kan kijken.! Na deze fijne bijkomstigheid, zijn we naar Bellflower gereden waar ons laatste hotelletje van de trip stond. Deze avond sloten we officieel af met een barretje, een biertje en de jukebox.. om helaas de volgende dag, gedag tegen Mark en Jaco te moeten zeggen.

Ik kijk terug op een geweldig mooie en gezellige trip, met super leuke, grappige en liefdevolle momenten. Dankjewel jongens, ik heb genoten!
Be continued..

Lots of love,
Laura