Thanksgiving

Sweethearts,

Het is al twee en een half week geleden dat ik terug ben gekomen van een geweldige road trip. Helaas moest ik daarna de realiteit weer onder ogen zien en dit bracht me in mijn eerste kleine dipje. Het regende in Long Beach en ik begon wat terug te verlangen naar het thuisfront. Want als ik dan toch in de regen zit, dan liever onder een berenkleedje met een uitzending van de bachelor en de kachel aan. De situatie hier in Long Beach was dat ik in mijn vrije uren in ons mooie, maar ietwat mannelijke en koude appartement b-programma’s zat te kijken omdat alle leuke uitzendingen geblokkeerd zijn. Maar goed, feitelijk gezien hadden we bijna geen vrije tijd want op de dag dat Mark en Jaco vertrokken moest de hele inhoud van mijn kledingkast gewassen worden en moesten we als echte huisvrouwen schoonmaken en boodschappen doen. Uitgeblust begon ik donderdags dan ook aan mijn eerste werkdag. Het onthaal van de YMCA family na twee weken weg te zijn geweest was uber-enthousiast (enigszins sarcastisch..), want met de drukte van alledag merkten ze onze terugkomt amper op.
Deze eerste stagedag kwam ik wat moeizaam op gang en slaperig door, maar het vooruitzicht dat we de vrijdag niks hadden hield me op de been. En daar kwam het moment!
‘Morgen hebben we cafecito met de principals’ ofwel, Laura en Marijke ik verwacht jullie company op Wilson Highschool waar gestart gaat worden met parentgroups.
Nou daar ging ons uitslaapmoment! Met een half uur durende busrit en een begintijd van 8.00 uur betekende dit dat we op donderdagnacht onze zalige bedjes uitmoesten. Nou niet zeuren! Want wat is nu eenmaal tweeënhalf uur op een hele dag…
Vasthoudend aan die gedachte, kwam ik uiteindelijk happy thuis van de koffie met de directeur. Marijke zocht direct haar bed op om verder te dutten en ik zocht nog even contact met het thuisfront om mijn dip te delen, want ik zeg altijd maar zo.. gedeelde smart is halve smart. Na die peptalk vond ik het ook welletjes en wilde net mijn bed induiken toen Marijke met haar meest blije gezicht binnen kwam. Marisol had haar gebeld met de boodschap dat we direct naar Stevenston moesten komen want we hadden een meeting met de studenten over het community event. Waaaaaaat?? Een uur eerder zeiden we nog tot morgen tegen elkaar, dus dit kwam als een total suprise! Maar achteraf moet ik wel bekennen dat deze hele meeting ook nog wel grappig was, want met een paar eigenwijze en dominante types in de groep werd ik goed geamuseerd.

De volgende dag zou het Community Event plaatsvinden en omdat de groep van Marijke en  mij samen gevoegd waren, konden we nu beiden genieten van de workshop dag op Stevenson. In de morgen was alles nog wat onwennig, want ik wist niet wat mijn taken waren. Ik werd bij de deur neer gezet om ouders te ontvangen en ze naar het goede loket te sturen. Dit was nog een hele opgave aangezien de meesten Spaanstalig waren en ik niet verder kom dan buenos dias amigos! Daarnaast moest ik de meest ingewikkelde namen op de naamkaartjes schrijven, onmogelijk! Ook de Engelse namen waren niet echt mijn ding, want de A, de I, de E, ik haalde alles door elkaar!
Toen de taakuitdeelster ook inzag dat deze rol mij niet was weggelegd, ben ik mee  gaan helpen met de workshop ‘vooroordelen’ voor kinderen. Ook hier moest ik mijn Engelse schrijftalent weer tonen. Sjonge zeg, ik werd op mijn vingers getikt door die koters van zes jaar oud omdat mijn spelling niet juist was. Misschien moest ik het dan toch maar weer elders gaan zoeken, ergens waar mijn inzet wel gewaardeerd werd!

Dit bracht mij bij de kindjes op het schoolplein. Leuk springtouwen, tikkertje spelen en rekstok hangen. Hier kon toch niks misgaan? Dat was een verkeerde inschatting, want al snel kreeg dat lieve kleine deugnietje iets in haar oog (was het mijn vinger, haar vinger, een vogel?) waarna het zich met vol volume op het krijsen zette. Met een argwanend oog en kort oogcontact kwam Marisol de situatie verkennen. Nadat dit opgelost was en het kind ver uit mijn buurt was, ging ik maar over op het eten. Met mijn minimale overgebleven aanhang zat ik net ‘bijgekomen van de schrik’ aan de eettafel, valt een iets te vol kind prompt achterover van het bankje af tegen de vuilnisbak aan. Een paar collega’s zagen dit voorval gebeuren, dus met een gebulder aan gelach probeerde ik met mijn rood aangelopen hoofd hun blik te vermijden en het kind er weer bovenop te helpen. Daarmee heb ik wel direct mijn kracht gevonden, want ik ben goed in het troosten van kinderen. Want met het uitdelen van dorito-chipjes was dat meisje al snel weer in orde. Maar eigenlijk weet ik het nog beter gesteld, ik bundel mijn krachten en ravot niet meer met de kinderen. Geen huilende poppenmeisjes, geen argwanende Marisol en een ontspannen Laura. Ik hoop dat die koters over hun traumatic experience heen komen, want al met al heb ik een super grappige, gezellige en geslaagde doorstaan.
Maar ondanks de vreugde die ik aan deze dag overhield, had ik wel wat quality time verdient.  Dus om even lekker te relaxen hebben we ons laten verwennen bij de pedicure met een luxe behandeling. Met een stramme rug door de harde stompen van de massagestoel en wat vriendelijk geaai over mijn voet, kon ik mijn nieuwe werkweek met mooi gelakte nageltjes te gemoed.

Zo hadden we dinsdags een Thanksgiving dinner met alle kids van de Y. Een mooie traditie is dat de kinderen eerst eten voor de begeleiding moeten opdienen (that’s me!) voordat ze zelf aan tafel kunnen. Het was een heel fijn diner waar ik erg uitgelaten over ben. Niet alleen over de kalkoen of de gezelligheid met de kids en co-workers, maar ook over het achterliggende idee van Thanksgiving. Ik vind het oprecht jammer dat zo’n fijne feestdag als deze niet in Nederland wordt gevierd. Want hoe vaak zeg je werkelijk bedankt tegen de mensen die je dankbaar bent? Ik ben van mening dat dit te weinig is.
Ik kreeg een warm en fijn gevoel van binnen, toen ik bedacht waarvoor ik allemaal dankbaar ben in mijn leven. En hoe mooi is het als je dit ook nog eens kan uiten naar een ander? Een ander laten weten dat hij of zij belangrijk voor je is? Ik besef het me vaak te weinig, dus deze Amerikaanse traditie zou ik graag in ere houden.

Om te beginnen zal ik één dankbaarheid getuigenis met jullie delen. Want ik was oprecht dankbaar dat ik de woensdag, de dag na het Thanksgiving dinner en de dag voor Thanksgiving, vrij was. Marisol ging op vakantie, dus namen wij het er ook van. We hebben een flesje wijn voor Bob ingeslagen en een mooi etiketje gemaakt met klompjes, een molen en een koe voor op de wijnfles. Buiten om dat dit er enorm feestelijk en creatief uitzag, kon Bob ‘de dure wijn drinker’ mooi niet zien met wat voor B-merk wij aankwamen als bedankje.
Met de gepimpte b-merk wijnfles zaten we de volgende morgen op ophaalservice Bob te wachten. Nu bleek Bob niet echt een man van de tijd te zijn, dus na een uur wachten zijn we van die loeiharde plantenbak afgekomen om binnen verder te wachten. Aangekomen in het trappenhuis zorgde een herhaaldelijke claxon voor wat opschudding, dus het kon niet missen of Bob was er. Samen met zijn zoon Lucas stond hij op ons te wachten, waarna een akward stilte al snel volgde. Lucas vertelde dat zijn oma een dag eerder was overleden, waarom ons antwoord stilte was. Want hoe zeg je gecondoleerd in het Engels? Enfin, eenmaal aangekomen bij hun huis stond ons welkomstdrankje champagne en de pompoentaart al te wachten. Nippend aan de bubbels zonder glaspootje ging zoon Lucas helemaal op in het optochtspektakel op de televisie. Lucas heeft het syndroom van asperger (een vorm van autisme), waardoor hij met de meest bijzondere, gekke maar ook leuke opmerkingen kwam. Die jongen is zo wijs! Er was hem verteld dat we uit Denemarken kwamen, dus de switch dat we Nederlands zijn was even lastig omschakelen, maar toen hem dit eenmaal was gelukt was hij niet meer te houden. We kregen de meest moeilijke vragen over de historie van Holland. Oef.. dat moet ik echt even bijspijkeren hoor!
De verdere dag hebben we gezellig gegeten en gedronken (met die champagne zijn we na het eerste glas niet meer gestopt) en wat was het fijn! Voordat ik naar Bob ging was ik een beetje bang voor zijn vrouw July. Zij is hoofd van de Social Work opleiding en was dus ook aanwezig bij dat parent students community ding. Zij was dus ‘de haaibaai’ van de meeting waar ik zo vermakelijk naar heb zitten kijken. Maar om daar nu de hele dag Thanksgiving mee te vieren? Maar wat kun je je daar in vergissen zeg, mijn indruk van haar is 360 graden gedraaid. Wat een ontzettend lieve vrouw, zo gastvrij en vriendelijk. Echt een huisvrouwtje! Daarnaast waren er ook nog andere vrienden van hen en een collega van de Y, allemaal leuke mensen om een dag als Thanksgiving mee door te brengen. Je dankbaarheid uiten stond nu ook weer centraal, bijna ontroerend om naar te luisteren..
Na al die dankbaarheid boodschappen en met de buik vol, zijn we nog een stukje met de hond gaan wandelen (hun hond vloog de boom in al la eekhoorn! Bizar!) om vervolgens chickenfood te spelen. Een soort van domino waar je dus kippenvoeten mee moet maken.
Tegen tienen werden we weer voldaan bij ons huis afgezet. Mijn dip is deze dag helemaal vervlogen, want deze dag bracht mij zoveel vreugde. Het was een beetje de gezelligheid van kerst…heel aangenaam!

En na deze dag volgde ook de black Friday. Een dag dat veel spullen in winkels voor scherpe prijzen aangeboden worden. De dag waarop mensen als bezetenen rondlopen om net dat ene dingetje te kunnen kopen. De dag dat het hele idee achter Thanksgiving voor even vergeten wordt om mee te gaan in graaicultuur.
Marijke en ik hadden het leuke idee om met middennacht voor de winkel te staan, om zo te ervaren of de black Friday echt zo hysterisch is als dat we van de beelden mogen geloven. Maar met al dat lekkere voedsel in onze magen en de champagne is onze hoofden, hebben we van dit nachtplan afgezien en zijn we onder de wol gekropen. Natuurlijk zijn we de volgende dag wel een kijkje wezen nemen, maar tegen die tijd was de grootste chaos achter de rug. Bij de Wallmart was het wel wat drukker dan normaliter, er stonden wat mensjes te boycotten tegen dit allesjesmarkt en Marijke werd overvallen door iemand die anti-graai cultuur was maar daar bleef het ook wel bij, lekker rustig!

Voor de zaterdag hadden Marijke en ik op eigen initiatief, zonder Amerikaanse vrienden of wat, een uitje gepland naar Los Angeles. Direct bleek het gaan zonder Amerikaanse vrienden een heel gemis, want waar moesten we naar toe? Aan vele mensen hebben we gevraagd waar down Town LA was, of in ieder geval een winkelstraat, maar alle antwoorden waren hetzelfde ‘daar ben je nu’. Hmmm, daar hadden we toch iets anders van verwacht. Hoewel, hetgeen wat we gezien hadden was mooi; leuke gebouwtjes en straten maar toch misten we het één straat met alle winkels gevoel. Dus na een uurtje ronddwalen zijn we de tram weer ingestapt om vervolgens uit te komen in Hollywood. Ja, dit is helemaal de place to be! Zoveel mooie klerenwinkels op een rij, ik heb me helemaal uitgeleefd! En ze zeggen wel eens, de kater komt later.. nou inderdaad! Want hoe ga ik dit allemaal mee krijgen naar Nederland? Daarom was dit mijn laatste uitspatting en ga ik ontwennen. Ik begeef me in geen enkele kledingwinkel meer, want met blootstelling kan ik niet omgaan dus gewoon cold turkey afkicken!
Maar dit betekent wel dat ik een nieuwe invulling moet geven aan mijn dagelijkse routine. Gelukkig waren we in Hollywood tegen een aangename activiteit voor de zondag aangelopen, want dan zou de Christmas parade in Hollywood plaatsvinden. Bij de ticketoffice hebben we snel kaartjes gekocht zodat we verzekerd waren van een goed plekje en niet uren van te voren aanwezig hoefden te zijn.

De volgende dag gingen we dan ook kacheltjes aan richting Hollywood. De straten waren al goed gevuld, maar met onze troef in de handen konden wij eerst nog rondslenteren voor het wachten zou beginnen. Uiteindelijk aangekomen op onze zit plek was ik ietwat teleurgesteld. Er stonden meerdere tribunes, maar wij werden op de laatste tribune en daarmee op de meest aftandse zit plek gedumpt. Maar goed, ze hadden beloofd dat wij een goed zicht zou hebben en dat dat het tevens een plek is waarmee je op de televisie komt (ik heb me daarom een uur langer op zitten dirken ja!), maar we zijn voor de gek gehouden.
Twee uur voor de show zaten we al hoopvol op dat claustrofobische ding te wachten omdat het al vol begon te lopen. En die goed praatse ticket mensen hadden er niet om gelogen, want om vijf uur begon het feest festijn. Bij de rode loper, zo’n drie tribunes met grote open ruimtes terug, speelde de hele vertoning zich af. Met mijn amateurcamera op full zoom, zag ik net iets wat leek op een schim, dus van dat extra uur wachten werd ik niet echt blij. Maar alles voor de show! Want er zouden beroemdheden komen, en joh dit is Amerika! Alles is toch groots en bijzonder?
Nou op dit alles kom ik terug! Best geinig hoor die fanfares, grote ballonnen en paarden, maar dit kan ik met Koninginnedag op de Veluwe ook nog wel zien (spoiled?.. ik heb er 35 dollar voor uitgegeven!)
Mijn focus (en hoop) lagen dan ook op alle famous people die voorbij zouden komen. Met regelmaat hoorde ik gegil en gekrijs van groupies, maar ik wist niet waarom want Marijke en ik kenden ze niet. Maar eigenlijk zagen we het ook niet zo goed, want bij het startpunt ‘de rode loper’ werden ze gefilmd. Vervolgens moesten de wagens met celebrities zo snel mogelijk aansluiten bij de rest van de optocht, waardoor ze vol gas langs onze tribune scheurde om vervolgens met enkele kilometers per uur langs het gratis zittende publiek te rijden. Tsja, verschil moet er wezen he tussen het betaalde en onbetaalde publiek –grmpff-
Kortom, na het zien van al die mega populaire beroemdheden, en het op zak hebben van de moneyshot van de cast van de Bold and the Beautiful, vonden wij het welletjes. Als ijspoppen zaten we al te lang naar die optocht te kijken, waar geen einde aan leek te komen. Liever hadden we vette friet met mayonaise, dus we hebben dit spektakel vervroegd verlaten om onze magen te vullen. En toen werd het echt genieten; een warm restaurant met een kopje thee voor onze koude handen, wetend dat die anderen nog steeds naar die poppenkast zaten te kijken ‘euforisch moment!’.

En daarmee hebben we dat weekend verzadigd en voldaan afgesloten. De rest van de werkweek hebben we niet meer gedaan dan het hoognodige. We zijn op de foto geweest met de YMCA crew plus kids en vrijdag hebben we een parentgroup bijgewoond op een highschool (waar ik een grote beker, te dure Starbucks koffie op de bekleding liet vallen – te lomp weer!- En daarmee zijn direct alle hoogtepunten van de werkweek belicht.
Ook over dit weekend zijn weinig bijzonderheden te vertellen, want al onze leuke ideeën en plannen vielen in het water. Dit bracht dat we niet meer hebben gedaan dan boodschappen, ons thuis te vermaken (inclusief stressen, wat iemand van ons was haar paspoort kwijt en ik was het niet..) en de hele dag eten.
Want nu ik niet meer mag winkelen, houd ik zoveel tijd over dat ik zelfs aan het kokkerellen ben geslagen. Gelukkig worden de weersverwachtingen voor volgende week beter, dus dan kunnen we al onze plannen uitvoeren, want het is onderhand aftellen geblazen. Over zeven weken zit ik weer bij jullie in het koude kikkerlandje en kan ik lekker warme chocolademelk gaan drinken. Maar tot die tijd ga ik hier nog even genieten en doen wat ik kan doen! Dus daarom..

Be continued..

En nog even in het kader van Thanksgiving: ‘lieve vrienden en familie, ik ben dankbaar dat ik jullie in mijn leven heb. Jullie zijn erg belangrijk voor me en ik zou jullie niet willen missen, dankjewel voor wie jullie zijn!

Lots of love,
Laura