Het is gedaan met de rust! uit eten, strand en naar de Dodgers..

Hooooi,

Even weer een reisverslag vanuit het altijd zonnige Long Beach, want wat heb ik weer een heerlijke week achter de rug. Laat ik bij maandag beginnen, de dag dat we de grote baas Bob Cabeza op onze office ontmoette. Deze grote Indiaan was net twee weken op vakantie geweest naar Hawai en kwam ons nu verwelkomen. En wat mag ik deze grote vriendelijke man!  Bob maakte al snel kenbaar dat we iets voor onze ‘hardwerkende’ stage activiteiten behoorden te krijgen, ofwel 1000 dollar! Kijk, hiermee krijg ik direct een zwak voor iemand…
Naast deze prettige ‘onverwachtse’ boodschap en een kort  kennismakingsgesprek nodigde hij ons in de middag uit voor een lunch bij de Chinees. Alle collega’s die bij ons op kantoor zitten waren hierbij aanwezig, dus dit was een hele leuke manier om elkaar (beter) te leren kennen. Sindsdien is ook het spreekwoord ‘wat de boer niet kent dat vreet ie niet’ bij mij totaal niet meer van toepassing (Lees je dit pap?). Want wat heb ik veel vies uitziende, maar lekkere gerechten geproefd.. en dat bij een Chinees in het buitenland! Ze hadden van alles besteld en de keuze was reuze! Aan het eind van al dit lekkers kregen we een gelukskoekje. De boodschap die in het koekje verstopt was, moesten we met elkaar delen en er achter toevoegen ‘in bed’. Zo had Marijke ‘’Wednesday is your lucky day… precies in bed!’’  Vraag me niet wat er op mijn briefje stond, want het was een enorm ingewikkelde tekst…
Ik voelde me dan ook behoorlijk akward toen ik dat moest oplezen in mijn goeie Engels tegenover al mijn nieuwe collega’s. Dus na drie keer proberen, waarin mijn tongspier de meest spastische bewegingen maakte,  heb ik het briefje maar snel overhandigd  aan de persoon naast mij zodat zij even kon toe lichten wat mijn boodschap in bed was. Helaas is mij de strekking van de boodschap nog steeds niet duidelijk, dus zoek ik het geluk zelf maar op!

Dit is ook de reden waarom Marijke en ik de volgende dag besloten om ondanks onze hoge behoefte aan slaap, in te gaan op het voorstel van onze collega’s. Zo werden we after office time, tijdens ons dagelijkse rondje Wallmart gebeld of we zin hadden om de Pike te gaan verkennen. De Pike is een gebied rond de haven met allemaal kleine gekleurde winkeltjes, cafés, restaurants  en entertainment. Of course zeiden moeie Marijke en ik hier geen nee tegen en moesten we ons nog haasten om de haren op tijd in model te krijgen.
Onze avond bestond uit Hooters, reuzenrad, restaurant het Yard House (met meer dan 200 soorten bier!) en tot slot een muziekje van de Baseballs op ons balkon. Het was een zeer geslaagde avond, waar ik de consequenties de volgende dag van moest dragen.. want wat was ik moe!! Daar kwam bij dat Marisol de gehele dinsdag besteedde aan het opruimen van haar desk en wij deze dag maar zinvol op probeerden te vullen met skype, whatsappen en  facebooken  –GAAP–  Aan deze officedag mag nog wel toegevoegd worden dat we ’s middags onbeperkt huge pizza’s konden eten bij de Y. En lekker dat ze waren!

Eenmaal weer terug in ons appartement hebben we onze buurvrouw opgehaald. We hadden haar de vorige avond gevraagd of we voor een vergoeding gebruik mochten maken van haar Wireless internet. Hoewel haar lieve ietwat sullige man direct zei dat ze er niks  voor hoefden te hebben, sprong zij direct in het offensief met de opmerking dat ze het geld goed konden gebruiken en zij dit dan ook graag aannamen. Met een fijn gevoel haalden we deze buurvrouw dan ook op, want de minder bedeelden in de samenleving willen we graag een handje helpen! Helaas veranderde deze grote zwarte negerin in een echte haaibaai! Hoewel ze dit naar eigen zeggen meer het zakenvrouw mentaliteit noemde..
Maar goed, deze beste mevrouw heeft wel anderhalf uur in ons appartement gezeten. (eerst wilden we daar naar binnen gaan, maar dat kon niet want haar man was naakt (?).. gelukkig ook, want die lucht die vanuit de deur kwam was niet te harden..)
Anyway, ze bleef maar zitten hameren op de kosten die we moesten betalen en maakte hierbij allemaal gekke rekensommetjes. Ze ging uit van het bedrag dat zij moest betalen voor kabel, telefoon en internet.. en kwam op de mooie prijs van 25 dollar per maand uit.
Daarop gaf ik haar duidelijk te kennen (met het gevolg dat zij mij als de haaibaai typeerde) dat ik absoluut niet akkoord ging met dit bedrag en ons maximum bij de 20 dollar per maand ligt.
Nadat zij hiervoor haar akkoord had gegeven, kwam weer de rekenmachine tevoorschijn en bleef ze maar kletsen over de omstandigheid dat wij EN gebruik maken van het internet EN gebruik maken van Skype en zodoende dus twee middelen gebruiken voor de prijs van één. Onze reacties hierop bleven continu hetzelfde, namelijk dat we niet wisten waar ze over sprak aangezien Skype internet is. Daarop kwam ze met het verhelderende voorbeeld dat dit hetzelfde is als wanneer je naar de winkel gaat en hamburgers EN kip koopt. Maar de buurvrouw heeft die avond geen zin in kip en gaat dit pas eten wanneer de hamburgers op zijn. Conclusie, je hebt het geld al wel uitgegeven maar kan beiden eten. Dit verklaart gelijk het Skype/internet verhaal… toch?
Nadat dit was recht gezet,  wij het verhaal over de slavernij hadden aangehoord en zij haar mening over atheïsten duidelijk had verwoord, stelde ze een uitgebreid contract op. Aangezien ze dit tot in de details wilde uittypen, sprak ik ook mijn verwachting uit dat we er tot de 29^e september (ons internetcontract loopt per maand)  tot 7:28pm gebruik van willen maken. En dan ben ik nog tolerant, want tegen die tijd dat ze vertrok was het al zeker een half uur later! .. Als blikken konden doden?
Ze gaf daarna nog wel te kennen dat ze eens wilde langskomen om voor ons te komen koken.

Nadat de buurvrouw was vetrokken en Marijke en ik na een heerlijke zomeravond internetten eindelijk naar bed konden, zijn we de volgende morgen naar onze eerste staff-meeting van de YMCA gegaan. Met een zenuwachtig voorstelrondje als opening, was deze vergadering tegen  twaalven afgelopen en zijn we direct door naar de universiteit gereden, waar Marisol een afspraak had staan. Terwijl Marisol in gesprek ging met het hoofd van Social Work, hebben wij het terrein van California state University of Long Beach verkent en wat was het groots! Er waren zowel een tal aan fastfoodrestaurants als aan sportfaciliteiten.. En of onze focus nou teveel op dit alles lag, of dat het kwam door onze moeheid of door een andere onverklaarbare reden…  maar toen we Marisol weer zagen en zij in een soort van shock was omdat alles had geschud in het kantoor –Alarm earthquake – hadden wij hier gewoon helemaal niks van gemerkt! Daarna zijn we nog even naar een echte Amerikaanse highschool geweest, waar hun mascotte de hele entrance deed opvullen. Leuk om te zien!:)

De volgende dag  zijn we na een morgen office richting Elementary Stevenson School gegaan, waar werknemers van de YMCA een driedaagse training volgden. Hier hebben we de hele middag aan deel genomen en ik weet nu weer precies waarom ik voor deze VIP-minor voor een stage  heb gekozen en niet voor de schoolbanken. Daar kwam bij dat we ook nog eens een oefening moesten doen om elkaar beter te leren kennen. Als de muziek draaide moest je dansen (DANSEN!) en wanneer het stopte moest je een vraag aan de persoon rechts van je stellen. Zien jullie mij al houterig bewegen tussen al die soepele heupjes? Ik voelde me echt wat embarrassed! Maar dit was nog niet zo erg als op het einde van deze training, dat ‘wij, the special guests uit the Netherlands’ naar voren moesten komen om ons even voor te stellen. Het ging allemaal zo snel..dat ik niet eens meer de tijd had om mijn broeksnoop dicht te doen (JAAAAA die knelde).. en ik daar dus stond in mijn slip. En de highest level van ongemakkelijkheid was nog wel toen ik in mijn slip, door mijn zenuwen in het Nederlands zei ‘’haaai ik ben Laura’’ en zij mij maar als koeien aan bleven staren. Ik kon daar dan ook niet snel genoeg wegkomen…
En toen begon gelukkig het weekend… en wat voor weekend!

Marijke en ik waren HE-LE-MAAL gesloopt van al dat harde werken, dus het enige waar we naar verlangden was de beach. Hoewel we in Long BEACH wonen, hebben we het strand nog maar weinig gezien. Dus in onze uber strandachtige outfits waren we er op de vrijdag helemaal klaar voor. Omdat ik mijn oplader van de laptop bij de YMCA had laten liggen, was dit nog ons enige ‘to do thing’  voordat we eindelijk konden vertrekken. Maar het liep allemaal net eventjes wat anders…
Eenmaal aangekomen bij de office, vertelde Bob dat hij met een paar andere personeelsleden ging eten bij the Yard en of het ons niet leuk leek om mee te gaan. Mijn lichaam en slapende hoofd wilde uitschreeuwen van nee, maar een lampje in mijn brein herinnerde me aan mijn ‘niet te lezen’ gelukskoekje… dus ik zei JA! En wat was het gezellig!
Stel je eens voor.. een tafeltje aan de haven, een warme broeierige zomerdag, een ijskoud pilsje en een tafel vol eten! Precies! ..mijn geluk kon niet op..
Na deze sfeervolle ambiance, zijn we met een collega naar het stadje Huntington Beach gereden. Een heel leuk plaatsje met allemaal kleine restaurantjes en heel veel winkels!
Na het winkelen hebben we nog even een klein anderhalf uur van het strand met de hoge golven mogen proeven. En zag ons eens als echte bikkels op de bodyboard hangen! Deze dag sloten we af met een heerlijk relaxed avondje film om vervolgens te slapen als roosjes.

Na een goede nachtrust (zonder huilende kinderen,  ruziënde buren en hard pratende zwervers)  kon ik dan toch eindelijk zo fit als een hoentje, met een kleine tussenstop bij een Hawaï act uit Nieuw Zeeland, de gehele zaterdag bruinbakken op het strand.
De avonds hebben we ingevuld met een etentje bij de Italiaan. Een collega en zijn broertje haalden ons op en na een klein uurtje wachten konden we met onze hongerige buiken aan tafel. De menukaart hoefde ik al helemaal niet in te kijken, want mijn lichaam en geest smachtten naar Lasagne en wil direct! Mam, ik ga je bij deze een heel groot compliment geven over je lasagne kunsten.. want deze viel in het niks bij die jij maakt! Oké, nu heeft dit misschien weer een beetje te maken met mij autistische trek over veranderingen… want er zat kip in! Lasagne EN Kip? Hoewel de buurvrouw daar vast een heel leuk voorbeeld over kan geven, vind ik het een combinatie van niks! Het was gewoon een beetje vies.. Maar het was ook heel duur! Dus ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, om vervolgens over mijn buik te wrijven en maar te zeggen dat ik een beetje vol zat door al die lekkere voor gerechten. Helaas is net de inboedel van onze zwerverburen door onze huismanager opgeruimd, dus in plaats van mijn eten goed uit te besteden ligt de te grote doggybag nu weg te lopen in onze te kleine koelkast. Maar al met al een reuze gezellige avond gehad die we afsloten op de ‘daar is ie weer’ de Pine! Niet dat we daar veel gedaan hebben, aangezien mijn collega de mooie leeftijd van 21 nog niet bereikt heeft en daarmee dus nergens binnen komt, maar het was gezellig! En daar gaat het om

Helaas bleken we de volgende dag met iets minder gezellige mensen te maken hebben, want we zijn ‘laten zitten’ Auwtsj…
Marijke en ik zaten in onze prachtige jurkjes (inclusief bloem in het haar), te wachten op een reactie van mister F. over waar de poolparty plaats zou vinden. Eerder die week bleef hij Marijke maar texten met de opmerking dat we moesten komen.. maar iets heeft zijn gedachten verandert. Want het bleef stil, muisstil! Weg zondag…

Maar dan komt de maandag weer in beeld! Niks geen office… een day off! Op deze Labor Day (eerste maandag van september en de laatste dag van de schoolvakantie)hebben we een superdag gehad! In shoreline village zou op deze bloedhete middag een beachparty plaatsvinden. Helaas hebben we dit niet kunnen vinden, dus hier kan ik verder weinig over vertellen. In plaats daarvan hebben we een mooie wandeling gemaakt langs de haven waar we eindelijk de beroemde Queen Mary zagen. Voor de cultuurbarbaren onder ons, dit is een schip!!! Vervolgens zijn we snel weer naar huis gegaan, want het zoeken naar het feest nam nogal wat tijd in beslag en we moesten tussendoor nog wat schoenen kopen, want we werden om vier uur alweer opgehaald voor de volgende activiteit ‘een echte Baseball Game bij de Los Angeles Dodgers!’ Ik vond het echt supergaaf om dit mee te maken! Met name de momenten waarop de Dodgers en team San Diego weer in hun positie moesten gaan staan. Er werd dan  een muziekje gespeeld en ze lieten stukjes zien op beeld. Zo had je bijvoorbeeld de kisscam en de dancecam, dus iedereen die gefilmd werd moesten met elkaar zoenen of dansen –misschien had je er bij moeten zijn om het grappig te vinden-! En toen wij vertrokken werd ik ook nog gefilmd! Gewoon als me, myself and I als tourist met een fototoestel:)
Oké, nu is een fragment van mezelf op de baseball televisie niet je van het, dus we vervolgden de trip met een bezoek aan Hollywoord!  Op de walk of fame heb ik spiderman gezien, een soort van Michael Jackson old style  … en heel veel sterren! Dit kunnen we dus ook weer afstrepen van onze to-do list!

Hiervandaan vertrokken we naar de Universal Studios. Het park was al gesloten, maar voor het park ligt een grote promenade ‘ofwel the Universal CityWalk’ met allemaal entertainment, eet- en drinkgelegenheden en winkels! Zo was er ook een optreden van een grootheid – Ik ken hem niet-  en ben ik nog op een rodeostier gaan rijden. Ik was de cowgirl van de avond.. !
Natuurlijk moesten we deze geweldige avond ook geweldig afsluiten, met ’jawel de N-N-OUT (Je weet toch.. keuze 2 al la animalstyle!).
Onderweg naar de IN-N-OUT zagen we weer een helikopter met zoeklicht. Dacht ik de vorige keer dat hij dicht langs ons heen vloog, nu kon ik bijna het raampje inkijken! Dit in combinatie met de vijf politieauto’s die met gierende banden en loeiharde sirenes langs on heen kwamen, bracht dit weer heel wat sensatie teweeg! Oja, en ik heb nog een bende gezien!

De laatste attractie die we deze avond zagen was wat minder heftig, maar wel adembenemend mooi, namelijk the Hill! Vanaf dit punt kun je zowel de skyline van Long Beach als van Los Angeles zien. Helaas werd dit rustieke moment verstoord door de beveiliging die met zijn zaklantaarn in onze ogen zat te knipperen.. maar ik heb het allemaal in mijn hoofd opgeslagen.
Al deze dingen maken me blij… en ik vind het dan ook fijn dat ik dit samen met Marijke mag beleven, want naast al deze overgetelijke belevenissen heb ik er nu ook een hele mooie vriendschap bij…

En met dit fijne gevoel ga ik weer een nieuwe werkweek in…
Be continued..…

Lots of love,
Laura